Ας μην στενοχωριόμαστε. Αυτά που συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν ξανασυμβεί το 1955 στην Τασκένδη.
Απλώς τότε δεν υπήρχε Twitter και τα λέγανε από κοντά.
Επίσης συμβαίνουν κατά κόρον σε διάφορα έπη της Αρχαίας Μεσοποταμίας.
Oπου ο Ήρωας τσακώνεται με τους χθόνιους Θεούς, που τον διώχνουν από την Ιερή Πόλη.
Και αυτός περνάει την Πειραιώς και πηγαίνει ένα μακρύ ταξίδι αυτογνωσίας στην Κολοκυνθού.
Και μετά από διάφορες περιπέτειες επιστρέφει μεταμφιεσμένος και διαπιστώνει ότι κάποιος άλλος έχει πάρει τη θέση του.
Και μονομαχούν στην πλατεία Κουμουνδούρου, πετώντας βουνά και ποτάμια ο ένας στον άλλον.
Και έτσι εξηγείται αυτός ο τεράστιος ινδουιστικός ναός που υπάρχει εκεί εδώ και 1.800 χρόνια.
Οπου κάθε χρόνο συγκεντρώνονται 1 εκατομμύριο πιστοί και χορεύουν με ελέφαντες βαμμένους ροζ, και βουτάνε στα νερά της Πειραιώς για να εξαγνιστούν.
Και άλλο 1 εκατομμύριο πιστοί άλλου δόγματος που θέλουν να τον γκρεμίσουν και να χτίσουν έναν δικό τους.
Αυτή τη ζωντάνια είδε κάποτε ο Τσίπρας από το μπαλκόνι του στην Κουμουνδούρου και συνέλαβε την ιδέα της εκλογής προέδρου από τη βάση.
Πρόσφατα, βέβαια, παρουσίασε κάτι προβληματάκια η βάση και σκέφτονται να την αλλάξουν εκ βάθρων.
Είπε εκεί μια κουβέντα για να κάνει τον έξυπνο ο Μπρεχτ και βάλθηκαν να την υλοποιήσουν.
Το πρόβλημα, όμως, όταν αλλάζεις βάση είναι το εξής: Αν ταυτόχρονα αλλάξεις και ηγεσία και όνομα, το κόμμα παραμένει το ίδιο;
Και αν δεν παραμένει το ίδιο, το παλιό κόμμα πού πάει;
Βαριά υπαρξιακά διλήμματα που απασχολούν την Αριστερά του 21ου αιώνα.
Είναι το γνωστό παράδοξο με το πλοίο των Βίκινγκ. Αν αντικαταστήσεις μια σανίδα, το πλοίο παραμένει το ίδιο.
Αν, όμως, αντικαταστήσεις όλες τις σανίδες και με τις παλιές σανίδες φτιάξεις ένα ίδιο πλοίο, κανείς δεν θα ξέρει ποιο είναι το παλιό πλοίο και ποιο το καινούργιο.
Από τέτοια διλήμματα ξεκίνησε η πανάρχαιη παράδοση των Βίκινγκ στη φιλοσοφία και στα γράμματα.
Την εποχή που εμείς τρώγαμε βελανίδια.
Είδε ο Μητσοτάκης ότι δεν ασχολήθηκε κανένας με τις εξαγγελίες στη ΔΕΘ και σκέφτηκε: Κάτσε να τους ακριβύνω το νερό μπας και τους τραβήξω λίγο την προσοχή.
Διαβεβαίωσε, όμως, ότι οι αυξήσεις θα είναι χαμηλότερες του πληθωρισμού.
Πράγμα που δεν βγάζει κανένα απολύτως νόημα.
Γιατί με τον πληθωρισμό συγκρίνεις τα λεφτά που εισπράττεις. Τα λεφτά που ξοδεύεις τα συγκρίνεις με τα λεφτά που ξόδευες πριν.
Και τα οποία με διάφορες πολύπλοκες μαθηματικές εξισώσεις συνδέονται ευθέως με τα λεφτά που σου μένουν.
Αλλά πού ξέρετε εσείς από σύνθετα οικονομικά μοντέλα.
Οπως και τη στάθμη του νερού τη συγκρίνεις με το πού είναι η μύτη σου. Όχι με το πού είναι η μέση στάθμη του νερού στους γύρω βάλτους.
Για τη μέση στάθμη του νερού στους γύρω βάλτους στέλνεις επιστολή διαμαρτυρίας στη Φον ντερ Λάιεν, όλοι το ξέρουν αυτό.
Για ακόμα μια φορά η Αριστερά θα παρουσιάσει στη ΔΕΘ ένα οικονομικό πρόγραμμα κοστολογημένο μέχρι την τελευταία βίδα και με τριπλή θωράκιση ρεαλισμού.
Από αυτά που μιλάνε κατευθείαν στην ψυχή του λαού.
Θα τους ταράξουμε στην κοστολόγηση. Μέχρι που να μην τολμήσουν να μιλήσουν ξανά για παροχολογίες και λεφτόδεντρα.
Και η λίστα Πέτσα να καταθέσει τα όπλα.
Και ο κόσμος, φλεγόμενος από συγκίνηση, να ξεχυθεί στους δρόμους, τραγουδώντας: «Κι έχει πρόγραμμα κοστολογημένο, ζήτω ζήτω ο ρεαλισμός…».
