Πριν από έναν χρόνο πραγματοποιήσαμε μια διαμαρτυρία ενάντια στην αξιολόγηση στο σχολείο που εργαζόμουν, σε λύκειο του Πειραιά. Εκπαιδευτικοί και μαθητές δηλώσαμε την αντίθεσή μας στην κυβερνητική προσπάθεια επιβολής ενός μέτρου η εφαρμογή του οποίου επιδρά αρνητικά στο σύνολο των δικαιωμάτων και των κατακτήσεών μας.
Για τους εκπαιδευτικούς η αξιολόγηση συνιστά ευθεία αμφισβήτηση και χτύπημα της μόνιμης και σταθερής εργασίας τους. Για τους μαθητές, από τη μία αποτελεί το εργαλείο του συστήματος για μια βαθιά ιδεολογική παρέμβαση του κράτους στη συγκρότησή τους και στις αντιλήψεις τους, με ενδιάμεσο φορέα υλοποίησης αυτής της επιδίωξης τον εκπαιδευτικό. Από την άλλη, το εργαλείο για τη διαμόρφωση του νέου, ταξικά σκληρού δημόσιου σχολείου, που δεν θα χωράει τα παιδιά των φτωχών και λαϊκών στρωμάτων.
Η κυβέρνηση επιδιώκει να πειθαρχήσει τους εκπαιδευτικούς για να υποτάξουν κι αυτοί, με τη σειρά τους, τους μαθητές τους μετατρέποντάς τους σε άβουλα πλάσματα αποδοχής ενός μέλλοντος φτώχειας, ανεργίας, εργασιακής ανασφάλειας, μηδενικού ελεύθερου χρόνου, ατομικού δρόμου. Μιας κουλτούρας που δεν θα αμφισβητεί το πετσόκομμα των δικαιωμάτων τους στις σπουδές, στη δουλειά, στις ελευθερίες. Που δεν θα αναλύει την πραγματικότητα ως ένα ενιαίο σύνολο αλλά ευκαιριακά και συγκυριακά, έξω από την ταξική πάλη, τις αντιθέσεις, τους ανταγωνισμούς και τα παράγωγά τους. Μιας νεολαίας που θα αναρωτιέται «Σε τι χώρα ζούμε;» και δεν θα μπορεί ο δάσκαλός της μέσα στην τάξη να της δώσει πραγματικές απαντήσεις.
Ο κρατικός μηχανισμός, σε πλήρη συντονισμό, λειτούργησε άμεσα επιδεικνύοντας αποφασιστικότητα. Η διοίκηση, σαν έτοιμη από καιρό, άμεσα ζήτησε πληροφορίες, διέταξε τη διενέργεια Ένορκης Διοικητικής Εξέτασης, συνέταξε το βαρύ κατηγορητήριο με φρονηματικού τύπου ερωτήσεις και παρέπεμψε τον Δημήτρη Χαρτζουλάκη (εκπαιδευτικό και μέλος του Δ.Σ. της ΕΛΜΕ Πειραιά) και εμένα στο Πρωτοβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο Περιφερειακής Διεύθυνσης Εκπαίδευσης Αττικής με τις κατηγορίες της «χαρακτηριστικώς αναξιοπρεπούς συμπεριφοράς εντός υπηρεσίας», της «παράβασης υπαλληλικού καθήκοντος» και της «παράβασης κατά τον Ποινικό Κώδικα».
Λίγους μήνες αργότερα παραπέμφθηκα στο Πειθαρχικό Συμβούλιο για ακρόαση με το ερώτημα της δυνητικής αργίας, που σημαίνει απομάκρυνση από την υπηρεσία για δύο χρόνια, με τον μισό μισθό, μέχρι να εκδικαστεί το πειθαρχικό παράπτωμα, με απαίτηση του υπουργού Παιδείας. Οι χιλιάδες απεργοί εκπαιδευτικοί και αλληλέγγυοι την ημέρα της ακρόασης, στις 23 Οκτωβρίου του 2024, ύψωσαν τείχος προστασίας και υποχρέωσαν το πενταμελές συμβούλιο σε ομόφωνη απόφαση 5-0 κατά της θέσης μου σε αργία.
Παράλληλα, κινήθηκαν διαδικασίες και ποινικής δίωξης έπειτα από καταγγελία του διευθυντή Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Πειραιά για την ίδια κινητοποίηση με κατηγορίες για θόρυβο και φωνασκίες εντός της σχολικής μονάδας!
Ο υπουργός επανήλθε επιβάλλοντας την αργία και την απομάκρυνσή μου από το σχολείο και τους/τις μαθητές/τριές μου. Με τη δική του υπογραφή παράκαμψε το δικό του γνωμοδοτικό όργανο επιδεικνύοντας πυγμή και αυταρχικότητα. Κυρίως όμως πρόκειται για μια πολιτική απόφαση της κυβέρνησης, που σηματοδοτεί την κλιμάκωση της ολομέτωπης επίθεσης στους εκπαιδευτικούς και στο σύνολο των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα. Σηματοδοτεί, διά στόματος του πρωθυπουργού στη Βουλή, την έναρξη ενός νέου γύρου επίθεσης απέναντι στον λαό για να επιβάλουν τη βαρβαρότητα, τον εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα.
Βέβαια, ο βασιλιάς είναι γυμνός! Η χρονική συγκυρία που επιλέγει η κυβέρνηση να με απομακρύνει ως «αναξιοπρεπή» από τη σχολική μου τάξη χτυπώντας το δημοκρατικό δικαίωμα στη συνδικαλιστική δράση είναι αυτή κατά την οποία ο λαός κατά εκατομμύρια βγαίνει στους δρόμους και στις πλατείες όλης της χώρας φωνάζοντας κατάμουτρα στον υπουργό, στην κυβέρνησή του και στο σύστημα που υπηρετούν ότι είναι δολοφόνοι! Ότι έστειλαν στον θάνατο 57 ανθρώπους φορτώνοντάς τους στα βαγόνια του θανάτου! Ότι η πολιτική του συστήματος υπηρετεί το κέρδος δολοφονώντας ανθρώπινες ζωές και δικαιώματα, ενώ στη συνέχεια μπάζωσαν τα απομεινάρια από τα καμένα σώματά τους για να μην αποδειχτεί η εγκληματική πολιτική που υπηρετούν!
Μπροστά μας έχουμε μια μεγάλη μάχη. Θα υπερασπιστούμε το δικαίωμα στη δουλειά, στις σπουδές, στις ελευθερίες, στη ζωή ενάντια στη βαρβαρότητα που θέλουν να επιβάλουν. Θα τα υπερασπιστούμε όπως κατακτήθηκαν πριν από δεκαετίες, στον δρόμο του ανυποχώρητου αγώνα. Χωρίς αυταπάτες για σωτήρες, με τη μαζική συμμετοχή στις συνελεύσεις και στις διαδικασίες των σωματείων, ξεπερνώντας τις δυνάμεις της υποταγής και της συνδιαλλαγής. Με όπλο την απεργία και τη διαδήλωση. Θα νικήσουμε!
* Η Χρυσάνθη Χοντζόγλου είναι καθηγήτρια Κοινωνιολογίας στο 8ο ΓΕΛ Πειραιά
