Live τώρα    
20°C Αθήνα
ΑΘΗΝΑ
Αίθριος καιρός
20 °C
18.2°C22.0°C
1 BF 47%
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Αίθριος καιρός
18 °C
14.7°C21.2°C
2 BF 57%
ΠΑΤΡΑ
Αίθριος καιρός
17 °C
16.0°C19.4°C
2 BF 63%
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Ελαφρές νεφώσεις
20 °C
18.8°C21.5°C
1 BF 61%
ΛΑΡΙΣΑ
Ελαφρές νεφώσεις
15 °C
14.9°C18.4°C
2 BF 63%
Γεννηθήκαμε για να ζήσουμε
  • Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς
  • Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Εκτύπωση

Γεννηθήκαμε για να ζήσουμε

ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑ
(EUROKINISSI/ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ)

Γι’ αυτό γεννηθήκαμε; Για να μετράμε νεκρούς και να εξηγούμε την αγριότητα, ενώ άνθρωποι φεύγουν για πάντα και μαζί μ’ αυτούς η δυνητική τους συμμετοχή στο ενδεχομενικό χάος της τυχαιότητας; Γι’ αυτό γεννηθήκαμε; Για να μετράμε νεκρούς πολέμων, πνιγμούς απελπισμένων, μια παγκόσμια συνεχή εκατόμβη των απροστάτευτων και να θρηνούμε (όσοι τέλος πάντων δεν κρύβονται πίσω από τον διαχωρισμό σε ημέτερους και αλλότριους νεκρούς, αρνούμενοι να αντικρίσουν τον θάνατο των «άλλων» ως τραγικό σύνθεμα μια φοβερής διαλεκτικής ενότητας) κάνοντας πως δεν καταλαβαίνουμε τα σημεία εκκινήσεως, τα σημεία, θέλω να πω, από όπου ξεκινάει ο θάνατος για να ερημώσει και να ερειπώσει.

Γιατί βέβαια με το ερειπωμένο σπίτι, με το βομβαρδισμένο σπίτι με τα νεκρά παιδιά του, με τους νεκρούς γονείς του, με τους νεκρούς προγόνους του, με το νεκρό του παρελθόν και το νεκρό του μέλλον, σ’ αυτό το σπίτι που δεν υπάρχει πια, σ’ αυτό το θηριωδώς επινοημένο και τρομακτικά επιβαλλόμενο «πουθενά», δεν σταματάει ο θάνατος. Το αντίθετο: από εδώ ξεκινάει. Γι’ αυτό γεννηθήκαμε; Ήρθαμε στη ζωή για να μετράμε (πράγμα έτσι κι αλλιώς αδύνατο) τα σημεία από όπου γεννιέται ο θάνατος;

Για να μετράμε τους νεκρούς και να καταγράφουμε «μπακαλίστικα» τις αιτίες σαν ιατροδικαστές που απενοχοποιούν τους ενόχους; Ένα παιδί πέθανε από τσίμπημα σκορπιού. Μια γυναίκα πέθανε από πείνα και φόβο. Οι άνθρωποι σφάζονται από το τυραννικό καθεστώς του Ιράν. Ο πόλεμος στην Ουκρανία... και «αρκείτω βίος». Είναι παράλογο! Όσο παράλογη είναι η κούκλα που επιπλέει πάνω από το ναυάγιο κάποιων απελπισμένων, άλλο τόσο παράλογη είναι η κούκλα που βρέθηκε στα ερείπια ενός σπιτιού κάπου στην Ουκρανία σήμερα, στη Συρία ή στο Ιράκ χθες (αύριο ποιος ξέρει;). Η κούκλα ενός παιδιού που εξαχνώθηκε από τον πόλεμο χωρίς να βρεθεί για πάντα (για πάντα!) μήτε το κουφάρι του μήτε το όνομά του μήτε, όμως, και το μέλλον όλης της ανθρωπότητας. Γι’ αυτό γεννηθήκαμε;

Για να μετράμε τις κούκλες που επιπλέουν στο αίμα των αθώων χωρίς ούτε ένα κτέρισμα αληθινής οργής στον ανελέητο θάνατό τους; Κι από πάνω τους να επιπλέει ο θηριώδης «πολιτισμός» της ανείπωτης αθωότητας, της θηριώδους αδιαφορίας, της ασυλλόγιστης σπατάλης που κάνει τα ανθρώπινα ξένα ανασκολοπίζοντας τον πυρήνα της ανθρώπινης κατάστασης. Ο πολιτισμός, δηλαδή, μιας ζωής πανάκριβα πληρωμένης με τον θάνατο των άλλων. Όλων των άλλων. Δεν γεννηθήκαμε γι’ αυτά. Δεν θα υπήρχε ο Λόγος αν ήταν έτσι.

Δεν γεννηθήκαμε σπρωγμένοι από τον θάνατο. Δεν γεννηθήκαμε για να πατήσουμε επί πτωμάτων, αφήνοντας τους άλλους να πνιγούν μέσα στη φρίκη, αλλά για να περπατήσουμε «επί των κυμάτων». Δεν γεννηθήκαμε, θέλω να πω, μελλοθάνατοι, αλλά για να ζήσουμε παντοτινά. Κι αυτό είναι μεγάλη υπόθεση που απαιτεί σκληρή δουλειά. Είναι σκληρή δουλειά να ζεις εναντίον του θανάτου. Να μην υποκύπτεις.

Αυτό είναι: να ζεις σ’ αυτόν τον πόλεμο με την εντροπία, έχοντας μια ακέραια συνείδηση αιωνιότητας ανά πάσα στιγμή. Μια συνείδηση μέσα στην οποία ούτε χώρεσαν ούτε θα χωρέσουν ποτέ η σφαγή των αθώων και η κατάταξη, σε κλίμακα, των νεκρών. Τέτοια κλίμακα μονάχα την κατεβαίνεις μέχρι το μαύρο υπόγειο της οριστικής απανθρωπιάς. Δεν γεννηθήκαμε γι’ αυτό. Δεν γεννηθήκαμε για να μετράμε προς τα κάτω τα σκαλιά της απανθρωπιάς. Αυτή η μέτρηση δεν έχει προορισμό. Αυτή η μέτρηση είναι ο θάνατος. Ο δικός μας θάνατος. Και εμείς δεν γεννηθήκαμε γι’ αυτό. Δεν γεννηθήκαμε για να πεθαίνουμε παντού. Γεννηθήκαμε για να ζήσουμε παντού. Σε όλους τους τόπους και με όλους τους άπειρους τρόπους και τους άπειρους ανθρώπους.

Ώστε, ας μην είμαστε σπάταλοι με τον θάνατο και φειδωλοί με τη ζωή. Στο κάτω-κάτω δεν γεννηθήκαμε για να καταμετρούμε το απροσμέτρητο ενός άνθους που μαραίνεται κι ενός ονείρου που παρέρχεται. Ας αγωνιστούμε, λοιπόν, τουλάχιστον για τα παιδιά που μαράθηκαν (όλα τα παιδιά) πριν προλάβουν να δουν το όνειρο μέσα στον ύπνο τους να περνάει και να φεύγει. Και να χάνεται. Απαλά. Νανουρίζοντας μια κούκλα.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΝΩΜΕΣ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

EDITORIAL

ΑΝΑΛΥΣΗ

SOCIAL