Οι Ιππείς είναι ίσως η λιγότερο δημοφιλής κωμωδία από τις έντεκα σωζόμενες του Αριστοφάνη, σίγουρα όμως και μια από τις πιο διαχρονικές και επίκαιρες, γεγονός που από μόνο του εξηγεί και δικαιώνει αυτή την επιλογή από πλευράς Εθνικού Θεάτρου.
Στην κωμωδία αυτή, παρακολουθούμε μια μάχη ανάμεσα σε έναν αλλαντοπώλη που με τη βοήθεια των Ιππέων που είναι και ο χορός της κωμωδίας, τα βάζει με τον Παφλαγόνα για να κερδίσει την αρχηγία της πόλης. Κριτής φυσικά ο ίδιος ο Δήμος, που μαζί με εμάς τους θεατές γίνεται μάρτυρας των δοκιμασιών κρατώντας φυσικά στο χέρι του τη δύναμη της τελικής απόφασης. Χρησμοί, μαγειρικές δεξιότητες και λέξεις γίνονται όπλα στη φαρέτρα και των δύο μαρτυρώντας ένα ξεκαρδιστικό και βαθιά πολιτικό έργο.
Ο Κωνσταντίνος Ρήγος δίνει το βάρος στο χορό της κωμωδίας ο οποίος σε ένα μισάωρο ευφάνταστο μουσικοχορευτικό pre-show καταφέρνει να ξεκινήσει την παράσταση πριν καν το κείμενο πάρει ζωή. Σε ένα εύστοχο και λειτουργικό σκηνικό, οι Ιππείς εμφανίζονται και επιδίδονται σε γυμναστικές επιδείξεις μπροστά στα μάτια μας, τραγουδούν κοιτώντας το κοινό λίγο πριν νυχτώσει, μέχρι η Στεφανία Γουλιώτη ξαπλωμένη σε μια πολυθρόνα να δώσει μέσα από έναν μονόλογο το στίγμα του τι πρόκειται να ακολουθήσει. Και όχι αυτό το pre-show δεν ήταν απλά ένας μεταμοντέρνος τρόπος να τακτοποιηθούν οι θεατές στη θέση τους. Αλλά ένας τρόπος, εμείς οι θεατές με το που σβήσουν τα φώτα να βρισκόμαστε ήδη με την απαραίτητη οικειότητα μέσα στο έργο του Αριστοφάνη. Με αυτό τον τρόπο ο Ρήγος εκμηδένισε το χρόνο που χρειάζονται οι θεατές για να συνδεθούν με το έργο, επεμβαίνοντας δυναμικά σε αυτό που ονομάζεται θεατρικός χρόνος σύνδεσης.
Τα φώτα σβήνουν και η παράσταση αρχίζει. Οι Ιππείς εμφανίζονται στη σκηνή και σε κάνουν να τους θέλεις διαρκώς μπροστά στα μάτια σου. Μια άρτια τεχνικά ομάδα ηθοποιών που αποτελεί το χορό, πλαισιώνει δυναμικά την παράσταση, επιδιδόμενη σε ένα τραγουδιστικό μουσικοχορευτικό κρεσέντο δημιουργώντας ίσως τον πιο ιδιοφυή καλλιτεχνικά χορό σε κωμωδία του Αριστοφάνη. Μοναδική στιγμή της παράστασης η πρωτότυπη περιγραφή της «Αθήνας μας» από το στόμα του Κωνσταντίνου Μπιμπή, που μέσα από ένα καταιγιστικό, ξεκαρδιστικό αλλά και περιέργως συγκινητικό ποτ πουρί τραγουδιών, επιδίδεται σε ένα ρυθμικό μονόλογο λέξεων για να σου φτύσει ως τα χείλη μια πραγματική γεύση από την Αθήνα του σήμερα. Ως ένας εκ των κορυφαίων του χορού και καθ' όλη τη διάρκεια της παράστασης ο Κωνσταντίνος Μπιμπής μοιάζει να έχει καταπιεί μια ολόκληρη ορχήστρα και μια ολόκληρη παλέτα ήχων που γεννάει ένα ξεχωριστό ηχητικό τοπίο με υποκριτική μαεστρία και τεχνική αρτιότητα.
Και έρχεται μια μαγική στιγμή που ο χορός μας οδηγεί στον συγκλονιστικό μονόλογο της Στεφανίας Γουλιώτη. Μια στιγμή που αλλάζει όλο το συναισθηματικό κόσμο της παράστασης. Η ποπ-ροκ διάθεση που έχει χτιστεί μέχρι εκείνη τη στιγμή, παραδίδει τη σκυτάλη στις λέξεις της Γουλιώτη, που τα βάζει με τους Θεούς και καταφέρνει να προκαλέσει αυτή τη μοναδική σπάνια απόλυτη ησυχία στο θέατρο. «Θεέ με άνθρωπο μου μοιάζεις. Δεν σε θέλω», φωνάζει και ακούς μόνο ανάσες έχοντας μπροστά στα μάτια σου ένα ταμπλό βιβάν που πλέον έχουν όλα κουμπώσει και δικαιολογηθεί. Ο σκηνικός χώρος, τα φώτα, το ενδυματολογικό κομμάτι, η μουσική, το ίδιο το έργο.
Ο Ρήγος είναι σίγουρο πως όταν σκηνοθετεί δεν φοβάται τα κείμενα και ρίχνει το βάρος εκεί ακριβώς που μπορεί να το σηκώσει. Έτσι σε αυτή του τη σκηνοθεσία έδωσε το βάρος στο χορό και με αυτό τον τρόπο κατάφερε να καλύψει τις όποιες υποκριτικές αμηχανίες και αδυναμίες της παράστασης. Και ανεξάρτητα από το αν σου αρέσει ή όχι ο τρόπος προσέγγισης του, καμία δουλειά του δεν περνάει απαρατήρητη ξεφεύγοντας έτσι από τη μάστιγα της εποχής: της αδιάφορης καλλιτεχνικής επεξεργασίας αυτών των κειμένων.
