Σε αυτήν την προεκλογική αντιπαράθεση όσες, λίγες, φορές έγινε αναφορά στο προσφυγικό/μεταναστευτικό, αυτή δεν αφορούσε τις συνθήκες διαβίωσης και υγιεινής των ανθρώπων που ήδη ζουν στη χώρα μας. Πιστεύω, ωστόσο, ότι είναι ένα θέμα που αξίζει την προσοχή μας. Για ανθρωπιστικούς, αλλά όχι μόνον, λόγους.
Εισαγωγικά να πω ότι με το συγκεκριμένο θέμα έχω ασχοληθεί επί μακρόν, και πιο πρόσφατα μέσω του πανευρωπαϊκού Προγράμματος Mig-Health Care, με συντονιστή το Ινστιτούτο Προληπτικής Περιβαλλοντικής και Εργασιακής Ιατρικής Prolepsis. Ήταν ένα πρόγραμμα χρηματοδοτούμενο από την Ε.Ε. και στο οποίο συμμετείχαν δέκα χώρες (μεταξύ αυτών η Γαλλία, η Γερμανία, η Σουηδία, η Ιταλία), βασικός δε στόχος του οποίου ήταν η μείωση των ανισοτήτων στην Υγεία.
Ανθρωποι νεαρής ηλικίας και μεγάλων αντοχών, οι περισσότεροι ξένοι που ήλθαν στην Ελλάδα -τα παιδιά είναι μία άλλη κατηγορία- έρχονται από χώρες στις οποίες πιθανόν να έχουν υποστεί διώξεις, επομένως η υγεία τους μπορεί να είναι περισσότερο επισφαλής. Ως μέλη ενός νέου κοινωνικού συνόλου θα πρέπει, πλέον, να βρεθούν και αυτοί στο ίδιο επίπεδο παροχών Υγείας, να απολαμβάνουν την ίδια, με όλους εμάς, φροντίδα και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Και αυτό είναι προς το υγειονομικό «συμφέρον» όλης της κοινωνίας, κάτι που, επιτέλους, πρέπει να γίνει κατανοητό!
Χωρίς εξαιρέσεις
Οταν λέμε ότι οι υπηρεσίες Υγείας πρέπει να είναι ίδιες με τους κατοίκους της χώρας που τους φιλοξενεί, με αυτό εννοούμε, φερ’ ειπείν, τις υπηρεσίες Ψυχικής Υγείας, τις οδοντοϊατρικές υπηρεσίες και την πρόσβαση σε αντιμετώπιση έκτακτων περιστατικών. Για όλους χωρίς εξαιρέσεις, όλες τις υπηρεσίες. Ανεξαρτήτως, δηλαδή, του διοικητικού καθεστώτος στο οποίο ζουν. Είναι χαρακτηριστικό -όσο και ανησυχητικό, από ιατρικής άποψης- ότι άνθρωποι των οποίων απερρίφθη η αίτηση ασύλου μέχρι την έκδοσή τους παύουν να υπάρχουν για το ελληνικό κράτος και ως... άνθρωποι! Μπαίνουν στο υγειονομικό περιθώριο, δεν μπορούν καν να κάνουν ένα εμβόλιο, γεγονός που μπορεί να εγκυμονεί κινδύνους για όλους μας. Και όμως, οι καλές πρακτικές που υιοθετήθηκαν με την πανδημία του κορωνοϊού μπορούν να ακολουθηθούν και εδώ. Τότε, δηλαδή, που δόθηκε η δυνατότητα εμβολιασμού στους αλλοδαπούς ανεξαρτήτως του εάν διέθεταν άδεια παραμονής ή όχι. Αρκεί, συνεπώς, να υπάρχουν η θέληση και η πολιτική βούληση.
Ηταν στις αρχές του έτους όταν διάβασα μια είδηση που με συγκλόνισε (δεν έτυχε μεγάλης δημοσιότητας, φυσικά). Ένας 45χρονος αφρικανικής καταγωγής βρέθηκε νεκρός στο κατάλυμά του, στη δομή της Ριτσώνας, ενώ το προηγούμενο βράδυ είχε παραπονεθεί για πόνους στο στήθος. Ένας νέος άνθρωπος που ζούσε εντός οργανωμένης δομής έχασε αιφνιδίως τη ζωή του. Ο θάνατος του οποίου ήλθε να αποκαλύψει σειρά ελλείψεων στη δομή. Ειδικότερα, μετά και την αποχώρηση του Ερυθρού Σταυρού, τους διαμένοντες σε αυτήν καλύπτει μόνο ένας σταθμός πρώτων βοηθειών του ΕΟΔΥΥ, που έχει, όμως, ωράριο λειτουργίας και είναι κλειστός το βράδυ. Ο θάνατος του 45χρονου προκάλεσε δε τις διαμαρτυρίες των προσφύγων που ζητούσαν επαρκή υγειονομική κάλυψη. Θέμα το οποίο ξεχάστηκε, φυσικά, μέχρι το επόμενο περιστατικό.
Η στέγη
Πέραν, εξάλλου, των παραπάνω προβλημάτων, πρέπει να προστεθούν και το οξύ ζήτημα της στέγης, η ανάγκη για περισσότερους μεταφραστές, η κάλυψη άλλων αναγκών που αφήνουν φεύγοντας οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις που δραστηριοποιούνταν στη χώρα μας επί σειρά ετών.
Κλείνοντας, να υπογραμμίσω ότι σε όλες τις θρησκείες και πολιτισμούς θεωρείται καλό να φροντίζεις τους ξένους. Στη χριστιανική θρησκεία ειδικότερα κρίνονται αρνητικά αυτοί που δεν μεριμνούν για τους φτωχούς, επιπλέον, όμως, και εκείνοι που δεν φροντίζουν τους φυλακισμένους και ξένους («... ξένος ἤμην καὶ συνηγάγετέ με...»). Το να μιλάς για πρόσφυγες και μετανάστες δεν είναι... δημοφιλές, το γνωρίζω. Θα επιμείνω, ωστόσο, ότι οι συνθήκες διαβίωσης του ξένου είναι κάτι που αφορά κι εμάς!
Η Αθηνά Λινού είναι καθηγήτρια Επιδημιολογίας στο ΕΚΠΑ και υποψήφια βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. στον Βόρειο Τομέα Αθηνών
