Η Νάνσυ και ο Δημήτρης είναι αδέλφια. Είναι από τον Κορυδαλλό, ζουν στον Πειραιά και αφουγκράζονται τους ψίθυρους και τις σιωπές των κατοίκων του. Η Νάνσυ γνώρισε τον Παύλο το 2005, η μουσική τούς ένωνε, και αυτό που ανακαλεί στη μνήμη της ήταν η επιβλητική προσωπικότητά του, ο προστατευτικός του ρόλος και τα μουσικά λόγια του που στόχευαν στην κοινωνική αδικία.
Η κραυγή από την «αρπαγή», τη δολοφονία, την απώλεια του Παύλου, αλλά και πολλών άλλων νέων ανθρώπων που τους κατασπάραξε ο «Μινώταυρος της βίας» με τη φασιστική ομπρέλα, τους συντάραξε. Αυτές τις φωνές, ακόμη και τις άηχες, τις μετατρέπουν σε τέχνη και θέατρο, που την Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου θα παρουσιαστούν στα Λιπάσματα της Δραπετσώνας στην περφόρμανς «Ιπτάμενα Αυτοκίνητα» του Tunnel of Oppression. Στη συνέχεια, με την παράσταση με τον τίτλο «Άνοιξη», που κάνει πρεμιέρα στις 21 Σεπτεμβρίου κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στο VAULT Theatre Plus, θα συγκεντρώσουν τα έσοδα με σκοπό να διατεθούν για τα δικαστικά έξοδα στους δικηγόρους της πολιτικής αγωγής της οικογένειας Φύσσα, για τη δευτεροβάθμια δίκη της Χ.Α.
Εξωφρενικό και παράλογο
Ο Δημήτρης Πλαβούκος, σκηνοθέτης της παράστασης, χαρακτηρίζει εξωφρενικό να αιμορραγούν οικονομικά και να πληρώνουν δικαστικά έξοδα στο εφετείο ή στον Άρειο Πάγο οι οικογένειες των δολοφονημένων θυμάτων που έχουν δικαιωθεί πρωτόδικα. «Είναι παράλογο να έχουν το τραύμα τους από την απώλεια και το λεγόμενο κράτος δικαίου να τους καλεί να επιδοθούν σε έναν αγώνα δρόμου αναζήτησης των τεράστιων δικαστικών εξόδων. Αφού το κράτος δεν νομοθετεί, ας είμαστε εμείς αλληλέγγυοι». Όλοι οι συντελεστές του κοινωνικού δρώμενου «Το τούνελ της καταπίεσης» (Tunnel of Oppression) είναι εθελοντές: 13 ηθοποιοί και 2 ψυχολόγοι. Υπάρχει ακόμη αυτό το ανθρώπινο είδος.
Θέμα της περφόρμανς και της θεατρικής παράστασης είναι οι δολοφονίες, η βία και η κακοποίηση. «Γυναικοκτονίες. Βιασμοί. Αστυνομοκρατία. Καταπίεση και κακοποίηση. Σε ένα δυστοπικό μέλλον ή ένα τρομακτικό παρόν, ένας πόλεμος μαίνεται ανάμεσα σε όσους παραμένουν ακόμη άνθρωποι και στους ρατσιστές, τοξικούς και κακοποιητικούς μιας χώρας που μοιάζει με την Ελλάδα του χτες, του σήμερα και, όπως όλα δείχνουν, και του αύριο. Στη μέση του πολέμου, ένας άνθρωπος χωρίς μνήμη προσπαθεί να καταλάβει τι του συνέβη. Στο ταξίδι αναζήτησης της αλήθειας, θα τον συντροφέψει ένας άνθρωπος που θα παίξει καίριο ρόλο στην έκβαση του πολέμου. Ποια πλευρά θα κερδίσει;» αναρωτιούνται ο Δημήτρης και η Νάνσυ, όπως και όλοι μας που δεν έχουμε βεβαιότητες. Μόνο προτροπή να ξεκουνηθούμε από τον καναπέ.
Η παράσταση εξυμνεί τη διαφορετικότητα και προτρέπει το κοινό να πάρει θέση απέναντι στην έλλειψη δικαιοσύνης, την κατάχρηση εξουσίας, τον νεποτισμό και την καπήλευση της λειτουργίας της χώρας από τις κυβερνήσεις. Μέσα από τους χαρακτήρες, ένα παράλληλο ταξίδι ενδοσκόπησης και αυτοκριτικής ξεκινάει μέσα από την παράσταση, με μοναδικό σκοπό την απάντηση στο ερώτημα αν στις μέρες μας έχουμε παραδώσει τα όπλα, παθητικοί σε όσα συμβαίνουν γύρω μας ή αν ακόμα έχουμε λόγους για να πολεμήσουμε τον φασισμό που ελλοχεύει δίπλα μας. Μετά το τέλος της παράστασης και της συναισθηματικής φόρτισης ακολουθεί συζήτηση και αποφόρτιση, όχι μόνο με την βοήθεια των ψυχολόγων, αλλά και εκπροσώπων φορέων και οργανισμών.
Πρώτη φορά χωρίς λογοκρισία
Η ομάδα από το 2015 έχει συνεργαστεί με τη Διεθνή Αμνηστία, το Χαμόγελο του Παιδιού, το Κέντρο Μελέτης του Εγκλήματος σε εθελοντική βάση, στέλνοντας μήνυμα ενάντια στη βία. Γιατί συμμετέχουν στον αντιφασιστικό Σεπτέμβριο; «Η βία είναι καθημερινό φαινόμενο. Σαν να ζούμε σε ένα σκοτεινό τούνελ χωρίς φως πουθενά. Για πρώτη φορά θα ακουστούν τα κείμενά μας χωρίς λογοκρισία. Στο παρελθόν άλλοι θεωρούσαν τη βωμολοχία ενοχλητική, άλλοι «στένευαν» τις θεματικές για να μην ενοχληθεί η Εκκλησία ή η Ν.Δ.. Για πρώτη φορά θα ακουστεί η φωνή των θυμάτων του ναζισμού, της πατριαρχίας, της απολυταρχίας. Θα ακουστεί η φωνή όλων αυτών που αρνούνται να αποδεχτούν να μην κατονομάζεται ο οδηγός της Μπακογιάννη που σκότωσε τον Ιάσονα, που αρνούνται να κυκλοφορεί ελεύθερα ο παιδοβιαστής Λιγνάδης, που αρνούνται να καλούνται σε τηλεοπτικά πάνελ ιεράρχες που εκφράζουν μεσαιωνικές απόψεις για τον βιασμό και τη θέση της γυναίκας. Η παράσταση είναι σαν αλληγορικό παραμύθι για το τέλους του κόσμου, όπου παρατηρούμε ένα τέρας να μας καταβροχθίζει. Εμείς πρέπει να το αντιμετωπίσουμε. Όσοι παρακολουθήσουν την παράσταση θα κάνουν προβολή γνωστών αντίστοιχων δικών τους ιστοριών» μας εξηγούν ο Δημήτρης και η Νάνσυ.
Μην ξεχνάς! Φωνάζει ο «Θάλαμος Νο 6» του Τσέχοφ
«Στον περίβολο ενός επαρχιακού νοσοκομείου υπάρχει μία μικρή πτέρυγα για τους ψυχικά αρρώστους, ο θάλαμος Νο 6. Εκεί, δύο ψυχές θα βρεθούν, θα αγαπηθούν και θα αναρωτηθούν: μα γιατί οι άνθρωποι στην αγάπη να μην ανταποδίδουν και αυτοί με αγάπη; Μα γιατί στην αλήθεια να απαντούν με ψέμα;. Μα ποιος κρίνει ποιος είναι φυσιολογικός και ποιος όχι; Μα γιατί άνθρωποι ζουν στο περιθώριο, δίχως αγάπη και αποδοχή; Μα πώς γίνεται να κλείνουμε τα αυτιά μας στον ξεριζωμό τόσων ανθρώπων; Μα πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να θεωρείται λαθραίος; Μα πώς γίνεται οι ‘νοικοκυραίοι’, τα ‘καλά παιδιά’, οι ‘σωστοί σύζυγοι’ να δολοφονούν; Μα πόσες αδερφές μας θα δούμε ακόμα χτυπημένες, κακοποιημένες, δολοφονημένες; Μα πόση βία θα ανεχτούμε ακόμα στους δρόμους της πόλης μας; Μα γιατί οι άνθρωποι δεν ζουν σε αρμονία με τη φύση; Μα πώς γίνεται η Δικαιοσύνη να είναι τόσο τυφλή; Μα πώς χάθηκε η ποίηση και η ομορφιά από τη ζωή μας;
...Και κάπως έτσι, μέσα σε αυτήν τη μικρή πτέρυγα για ψυχικά ασθενείς, ανθίζει ένας φωτεινός μικρόκοσμος, ανάβει ένα φαναράκι».
Μια παράσταση που φωνάζει: Μην ξεχνάς! Ένα έργο για τον άνθρωπο που μέσα σε αυτήν την βαρβαρότητα, μέσα σε αυτόν τον άγριο κόσμο, αυτός συνεχίζει να παλεύει, να ονειρεύεται, να τραγουδάει την αλήθεια με τρυφερότητα. Ένας ύμνος στην μητρική αγάπη, που θα σώσει τον κόσμο.
Σκηνοθεσία, διασκευή, κείμενα: Νατάσα-Φαίη Κοσμίδου. Επιμέλεια σκηνοθεσίας, μουσική και video art: Κώστας Γάκης.
