Στις 27 Μαΐου έκανε πρεμιέρα το νέο έργο του Δημήτρη Μυτιληναίου υπό τον τίτλο Hard pop. Το πάτωμα φιλοξενίας των χορευτών και της παράστασης, ανήκει σε ένα καινούριο στούντιο στο Νέο Κόσμο, το PalmTree-MCA.
Εκεί ο Δημήτρης Μυτιληναίος και η καλά κουρδισμένη ομάδα του, που αποτελείται από τους Νεφέλη Αστερίου, Τάσο Καραχάλιο, Μαρκέλλα Μανωλιάδη, Δημήτρη Μυτιληναίο και Μάρω Σταυρινού δομούν μια χορογραφία πάνω σε γνώριμα pop τραγούδια, που φτάνουν στα αυτιά μας όχι τόσο από νότες, αλλά μέσω μιας σωματικής χορογραφικής αποδόμησης.
Καταλυτική πρακτικά αλλά και καλλιτεχνικά και η παρουσία του Έκτορα Λυγίζου, που με άρωμα live performer, υπάρχει ζωντανά στη σκηνή, ενορχηστρώνοντας, ενισχύοντας και συμβάλλοντας στο τελικό σύμπαν της παράστασης, το μουσικό, το φωτιστικό και εν τέλει το κινησιολογικό.
Η επιλογή αυτού του απόλυτα χορογραφημένου και επί σκηνής, «από μηχανής θεού», αποδεικνύεται στην πράξη μια ακραία εύστοχη και απελευθερωτική επιλογή, που εναρμονίζεται καταλυτικά με την διάθεση αποδόμησης της ίδιας της χορογραφίας.
Με χιούμορ και αυτοσαρκασμό, ο Δημήτρης Μυτιληναίος σε αυτό του το έργο, δημιουργεί μέσω της σύγκλισης, ένα πεδίο σύγκρουσης μεταξύ του κλασικού μπαλέτου και του χορού στην ποπ κουλτούρα, χωρίς απαραίτητα να αναγνωρίζει και έναν πραγματικό πόλεμο ανάμεσά τους.
Και μπορεί να μην υπάρχει ακριβώς πόλεμος ανάμεσά τους, αλλά εδώ χορογραφικά τουλάχιστον, εμφανίζεται μια ανάγκη και επιθυμία να σταθείς απέναντί στις θεαματικές προσταγές για εξωστρέφεια με μια κριτική διάθεση, μακριά από σοβαροφάνειες και μεγάλα περιττά χορευτικά λόγια.
Μέσα από μια χορογραφία μοτίβων, πέντε χορευτές – performers, απόλυτα συντονισμένοι και εναρμονισμένοι στο χορογραφικό σύμπαν του έργου, απομακρύνονται από τα κλασικά αφηγηματικά εργαλεία, οδηγώντας τους θεατές στο νόημα, κυρίως μέσα από αισθήσεις και όχι τόσο μέσα από ορθολογικές διαδικασίες.
Κάθε χορευτής και χορεύτρια, με απόλυτα συλλογική διάθεση, διατηρούν τον ατομικό χορευτικό τους χαρακτήρα και επιδίδονται τελικά σε μια ολοκληρωμένη χορογραφία, που δομεί ένα ολόκληρο έργο χωρίς να χάνει σε κανένα σημείο το περιεχόμενο του όπως συνήθως συμβαίνει με το χορό.
Η ομάδα, αξιοποίησε εύστοχα το χώρο και τις δυνατότητες του, όπως και το ρόλο του εμφανή ρυθμιστή και βοηθού επί σκηνής, που τελικά πυροδότησε νέα νοήματα, βάζοντας την παράσταση στο χάρτη των παραστάσεων που μεταφέρουν στη σκηνή και στα μάτια των θεατών υλικά που το παραδοσιακό θέατρο και ο χορός κρατούσε ερμητικά κλεισμένα στα παρασκήνια.
Η παράσταση αυτή, αρνείται τα παρασκήνια και αποκαλύπτει σε ένα συνεχόμενο χορευτικό πλαίσιο τα πάντα στους θεατές, γιατί από τους καθαρούς και σαφής νοηματικούς προσανατολισμούς της δεν έχει τίποτα στην πραγματικότητα να κρύψει.
Με ήπιο σχεδόν υποδόριο τρόπο, το νέο έργο του Δημήτρη Μυτιληναίου, καταφέρνει να γεννήσει μια κριτική και hard pop φορτισμένη ματιά για σαράντα λεπτά που διαρκεί, μέσα από χορευτικές και σκηνικές εικόνες που είναι σαφείς μέσα στην ασάφειά τους.
Και ένα τέτοιο έργο χρειάζεται απαραίτητα μια αίσθηση συνόλου, μια διάθεση ομάδας με κοινούς χορευτικούς και σκηνικούς κώδικες. Που σίγουρα υπήρχε. Από την αρχή ως το τέλος.
Επόμενες παραστάσεις 28,29,31 /05 και 1,2 /06 στις 21:15. Προπώληση εισιτηρίων εδώ!
