Ο 20χρονος Φαισάλ είναι Παλαιστίνιος από την Συρία, φοιτητής στο δημόσιο Πανεπιστήμιο της Κύπρου. Μιλάει αραβικά, αγγλικά, ελληνικά και την κυπριακή διάλεκτο. Ως πρόσφυγας πολέμου ζει με την οικογένεια του από το 2018 στην Κύπρο. Ο παππούς του γεννήθηκε στην Παλαιστίνη και έπρεπε να φύγει όταν ήταν παιδί περπατώντας από το χωριό τους στην Τιβέρια (επαρχία της Παλαιστίνης) στην Δαμασκό. Οι ειδήσεις και οι εικόνες της γενοκτονίας στην Γάζα τον πληγώνουν και ο πόνος μετατρέπεται σε ποίηση. Θέλει η φωνή της απόγνωσης να φτάσει παντού. Φοβάται πως δεν θα υπάρχει πατρίδα για να επιστρέψει. Τα λόγια είναι δικά του.
Σιωπή
Που να σε θάψω γιέ μου;
Το σώμα σου μικρό.
Τα μάγουλα σου ζεστά ακόμα
Το χέρι σου κλειστό
Πού θα τον θάψω θεέ μου;
Μικρή αυτή η γη
Δεν βλέπεις και εσύ
πως μέρα παρά μέρα γίνεται μικρότερη;
Πώς θα το κάνω αυτό;
Με σώμα τόσο ελαφρύ
Πώς θα σε κρατώ εγώ;
Πώς θα σε κρατώ εγώ;
Έλα να με κρατάς εσύ
Δεν είμαι αρκετά δυνατή
Έχω άλλα να σου πω
Σύντομα θα σε δω
Πώς θα μας θάψουν γιε μου;
Όταν δεν μας μένει γη
Γεμάτοι θα 'ναι οι δρόμοι
Συνεχίζει η σιωπή
Θα επιστρέψουμε. Θα επιστρέψουμε. Θα επιστρέψουμε μου είπε η μαμά. Και σήμερα μετά από πάνω 100 μέρες γενοκτονίας, βίας και τρομοκρατίας στην λωρίδα της Γάζας με μια μεγάλη λύπη στην καρδιά αναρωτιέμαι πού; Με ποιους; Ποτέ.
Τις τελευταίες μέρες σε κάθε Παλαιστινιακό σπίτι είχε τουλάχιστον μία κηδεία, ένα πένθος, ένας πόνος. Πόνος από μια πληγή άπειρα βαθύς. Πένθος χωρίς δάκρυα. Κηδείες που συνοδεύονται από την σιωπή της παγκόσμιας κοινότητας.
Και συνεχίζει η σιωπή. Και θα συνεχίσει αυτή η σιωπή μέχρι να την σπάσουμε. Αγαπητέ αναγνώστη σιωπούμε όταν τα παιδιά κοιμούνται όχι όταν σκοτώνονται.
