Η έλευση του νέου χρόνου συνοδεύεται από μεγάλα ορόσημα για τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., που μπορεί να αποδειχθούν φωτεινά, υπό προϋποθέσεις πάντοτε. Πρώτο ορόσημο το Συνέδριο, για το οποίο μπαίνουμε στην τελική ευθεία, μετά την πρόσφατη Κεντρική Επιτροπή, και το οποίο, κατά τη γνώμη μου, θα πετύχει με κριτήρια όχι οργανωτικά αλλά πολιτικοϊδεολογικά, στον βαθμό που τα συνεδριακά κείμενα θα είναι λιτά και θα ενσωματώνουν σύγχρονες ιδέες, όχι παλιές με ανανεωτικό καμουφλάζ.
Πρώτο ζητούμενο, η νέα προγραμματική πρόταση προς τον λαό προκειμένου να ηττηθεί η καταστροφική πολιτική Μητσοτάκη, η οποία και στην εξωτερική πολιτική «κάνει νερά», με πρόσφατο ατόπημα τις δηλώσεις του καθηγητή και πρώην υφυπουργού Άγγελου Συρίγου σχετικά με την ισχύ της Συνθήκης της Λωζάννης.
Δικαιολογημένες οι ανησυχίες που γέννησε η δήλωση αυτή, δεδομένου ότι δεν είναι σαφές αν η κυβέρνηση Μητσοτάκη πορεύεται σε διάλογο με την Άγκυρα χωρίς τήρηση των εθνικών κόκκινων γραμμών. Προφανώς, ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. θέλει τον διάλογο, όπως δήλωσε ο Στέφανος Κασσελάκης, αλλά με σαφή εθνική στρατηγική που να οδηγεί ακόμα και σε προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για το επίδικο που είναι η οριοθέτηση ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδας. Η θέση μας αυτή είναι σε αρμονία με τον αληθινό πατριωτισμό που ήταν πάντοτε αντίθετος στην πατριδοκαπηλία της Δεξιάς και της Ακροδεξιάς, που έχει στοιχίσει και εθνικές τραγωδίες, από τη Μικρασιατική μέχρι την Κυπριακή.
Θυμίζω ότι η πρόταση του Συνασπισμού από το 1991 ήταν η δημιουργία Εθνικού Συμβουλίου Εξωτερικής Πολιτικής, που τελικά καρποφόρησε με κυβέρνηση Σημίτη το 2004, έχοντας συμπεριληφθεί και στο σύνταγμα της Ελλάδας. Απόδειξη πατριωτισμού και οι αντιμνημονιακοί αγώνες στους οποίους πρωταγωνιστήσαμε και, τελικά, η έξοδος από τα Μνημόνια (2018) με κυβέρνηση Τσίπρα, με συνέπεια την ανάκτηση της δημοσιονομικής κυριαρχίας.
Μεγαλύτερη απόδειξη του πατριωτισμού του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. είναι η υπογραφή της ιστορικής Συμφωνίας των Πρεσπών, την οποία η Ν.Δ., χέρι- χέρι με τη Χρυσή Αυγή και τον Βελόπουλο, πολέμησε ως προδοτική, ενώ στη λάθος πλευρά της Ιστορίας σε σχέση με το εθνικό αυτό επίτευγμα βρέθηκαν το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ με απίστευτες δικαιολογίες.
Κάνουν λάθος κάποιοι και στον ΣΥΡΙΖΑ που θεωρούν ότι χάσαμε τις βουλευτικές εκλογές του 2019 λόγω της Συμφωνίας των Πρεσπών, που είναι αλήθεια ότι κόστισε εκλογικά, αλλά δεν ήταν η κύρια αιτία της τότε εκλογικής μας ήττας. Σε βάθος χρόνου και όσοι καλόπιστα τάχθηκαν κατά της Συμφωνίας θα πειστούν ότι επρόκειτο για σπάνιο επίτευγμα στην εξωτερική πολιτική της Ελλάδας, που μετά το 1991 είχε «σκοπιανοποιηθεί» πλήρως, ενώ μία μετά την άλλη οι χώρες-μέλη του ΟΗΕ αναγνώριζαν τη γείτονα ως Δημοκρατία της Μακεδονίας, της οποίας η Τουρκία εμφανιζόταν ως προστάτης.
Σήμερα κάποιοι επίδοξοι συνοδοιπόροι του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., ασυνεπείς στο πρόσφατο παρελθόν, ισχυρίζονται ότι θα ανακάμψουμε εκλογικά και θα νικήσουμε τον Μητσοτάκη αν αρνηθούμε την πολιτική διαλόγου με την Τουρκία και τον καταγγείλουμε εκ των προτέρων ως μειοδότη.
Παρόμοια όμως «πατριωτική» συνταγή έχει δοκιμαστεί και στο παρελθόν, τόσο από τη Ν.Δ. όσο και από το ορθόδοξο ΠΑΣΟΚ. Τότε η κυβέρνηση Σημίτη είχε βρεθεί κατηγορούμενη για το «ευχαριστώ» στην κυβέρνηση των ΗΠΑ που είχε παρέμβει για να μην εξελιχθεί σε ελληνοτουρκικό πόλεμο το 1996 η κρίση στα Ίμια, μια καλοστημένη παγίδα που άφησε πίσω της τις «γκρίζες ζώνες» εκ μέρους της Άγκυρας. Τότε η κυβέρνηση Σημίτη όχι μόνο δεν έχασε τις εκλογές, αλλά τις κέρδισε πανηγυρικά την ίδια χρονιά.
Παρόμοια σενάρια για πτώση της κυβέρνησης Σημίτη είχαν προκύψει και με την υπόθεση Οτσαλάν το 1999, που είχε προκαλέσει μίνι κυβερνητική κρίση. Και πάλι όμως τα σενάρια αυτά δεν επιβεβαιώθηκαν και ο Σημίτης ξανακέρδισε τις εκλογές το 2000, ολοκληρώνοντας τη θητεία του το 2004 ως ο μακροβιότερος πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης.
Οι ευρωεκλογές
Προτείνω να διδαχτούμε από την Ιστορία, με επίγνωση ότι οι εκλογές κερδίζονται κυρίως στο έδαφος των κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων. Όσο για τις ευρωεκλογές του Ιουνίου 2024, προτείνω να μην τις εθνικοποιήσουμε απόλυτα, όπως κάναμε το 2019, δεδομένου ότι το δικό μας ισχυρό χαρτί είναι ο αριστερός ευρωπαϊσμός, που είναι στη βάση του αντίθετος με τον ψευδοευρωπαϊσμό της κυβέρνησης Μητσοτάκη, όπως αποδεικνύεται και από τα πεπραγμένα της εις βάρος του Κράτους Δικαίου και των κοινωνικών κατακτήσεων των εργαζομένων, που αποτελούν την καρδιά του σύγχρονου ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Στην Αριστερά ιστορικά η ιδέα της ενωμένης Ευρώπης, όχι στη Δεξιά, η οποία την ασπάστηκε ως όπλο στον Ψυχρό Πόλεμο.
Ο Πάνος Τριγάζης είναι μέλος της Κ.Ε. και υπεύθυνος του Γραφείου Ειρήνης του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.
