Συμβαίνει σε όλες τις εκδοχές του ολοκληρωτισμού ή στις φορές εκείνες που η δημοκρατία γέρνει επικίνδυνα προς τον ολοκληρωτισμό. Αυτό που συμβαίνει λοιπόν και μάλιστα υπό το βάρος μιας ανείπωτης τραγωδίας σε θανάτους, οδύνη και ανασφάλεια, είναι πως ζούμε ημέρες που βυθίζονται ολοένα και πιο βαθιά στα λύματα μιας φρικώδους γελοιότητας. Μιας γελοιότητας όπου κυριαρχεί η απαξία για την ανθρώπινη κατάσταση, η προχειρότητα αντιμετώπισης της ανθρώπινης περιπέτειας, η αδιάφορη αριθμοποίηση του ανθρώπινου πόνου, η διάλυση των χαρακτηριστικών που συγκροτούν το δημοκρατικό πολίτευμα. Αυτό που ζούμε τούτες τις μέρες όλο και περισσότερο απομακρύνεται από την έννοια της δημοκρατίας. Όλο και περισσότερο εκτρέπεται σε ολοκληρωτική πρακτική μιας εξουσίας που ενδιαφέρεται, σκέπτεται και πράττει αποκλειστικά και μόνο για τον εαυτό της, για τον προσπορισμό μέγιστου κέρδους και για την ενθυλάκωση κάθε προνομίου που προκύπτει από το θεσμικό Όλον του πολιτεύματος.
Ζούμε στη γελοιότητα της φρικώδους, ολοκληρωτικής απλούστευσης, όπου συρρικνώνονται έως εξαφανίσεως οι θεσμικές διαμεσολαβήσεις της εξουσίας. Με πρώτες και καλύτερες, βέβαια, τις τρεις βασικές εξουσίες της δημοκρατίας: την εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική. Αν δεν ήταν τραγικό, θα ήταν αστείο να παρατηρήσει κανείς το πώς η νομοθετική εξουσία, από ύψιστη λειτουργία αιρετών, μετατρέπεται σε δράκα αθυρμάτων και νευρόσπαστων που χωρίς συνείδηση, χωρίς ντροπή, χωρίς τρέμισμα από τη χρήση εντολής η οποία βαραίνει τους ώμους τους, ανεβάζουν ή κατεβάζουν τα χέρια τους υπακούοντας σε εντολές ξένες προς τη δημοκρατία. Από το κουκούλωμα του σκανδάλου Novartis μέχρι τον τρόπο που ήρθη ασυλία του Παύλου Πολάκη, τα παραδείγματα είναι τέτοια και τόσα που αρκούν για να «στείλουν» και τον πιο αδιάφορο.
Αλλά και η εκτελεστική εξουσία απλουστεύεται φρικωδώς μετατρέποντας τη δημοκρατία σε γελοίο έκτρωμα. Όταν οι βασικές λειτουργίες της εκτελεστικής εξουσίας εκχωρούνται σε διορισμένους, σε λομπίστες, σε ντίλερ, σε σώγαμπρους πολυτελείας, σε πλασιέ τραπεζικών προϊόντων, που λυμαίνονται τον κοινοβουλευτισμό κάνοντας κλοτσοσκούφι την αιρετή του διάσταση, τότε είναι γελοίο να μιλάμε για εύρυθμη, δηλαδή ωφέλιμη, λειτουργία του πολιτεύματος. Και μόνο ο αριθμός των διορισμένων μελών του υπουργικού συμβουλίου αρκεί για να προσκαλέσει τρόμο.
Για τη δικαστική εξουσία ας μην μιλήσουμε καλύτερα. Για τις πάμπολλες αποφάσεις οι οποίες προσκρούουν στην απλή, στην κοινή, κοινότατη λογική, αλλά και για τις πάμπολλες περιπτώσεις μιας χασμώμενης εξουσίας, η οποία δεν ξυπνάει με τίποτα κι ας βροντάνε δίπλα της πυροβολαρχίες ολόκληρες παρανομίας. Έχεις την εντύπωση, ουκ ολίγες φορές, ότι και η «Μπέρθα» να εκπυρσοκροτούσε στο ένα μέτρο, αν ο αρμόδιος κυρ - εισαγγελέας έχει διαταχθεί να μην ξυπνήσει, ε, δεν θα ξυπνήσει. Ο ίδιος εισαγγελέας που σε άλλη περίσταση μπορεί να χρησιμοποιήσει με δύναμη χειμάρρου τον νόμο (που ήρθε στη Βουλή και ψηφίστηκε με μεθόδους και επιδιώξεις ήκιστα δημοκρατικές), προκειμένου να τιμωρήσει και την ελάχιστη σταγόνα που πέφτει από την ουρά του γαϊδάρου. Ή να ασχοληθεί πολύ σοβαρά και πολύ... τεκμηριωμένα με τη σκιά του συμπαθούς τετράποδου.
Αυτή τη φρικώδη γελοιότητα ζούμε. Αυτή την παραποιητική απλούστευση της δημοκρατίας που κοστίζει χιλιάδες ανθρώπινες ζωές οι οποίες θα μπορούσαν να έχουν σωθεί. Την ίδια στιγμή που οι καθεστωτικοί κυβερνώντες ψάχνουν εκβιαστικά και ανθρωποβόρα πώς θα δημιουργήσουν κλίμα εκλογικής αναμέτρησης, ευνοϊκό για τους ίδιους. Μέσα σε μια γενικευμένη κατάσταση μικρών και μεγάλων ολέθρων. Μέσα σε έναν πολτό αλληλοσυγκρουόμενων αποφάσεων, νόμων, πρακτικών που επιτίθενται με δριμύτητα και στις εσχατιές της πνευματικής, ηθικής και αισθητικής συγκρότησης του κάθε πολίτη.
Για σκέψου: Ο Φουρθιώτης φυλάσσεται ασκόπως και ο Καραϊβάζ δολοφονείται σκοπίμως. Η αστυνομία δέρνει παιδιά στις πλατείες, στα πανεπιστήμια, σπάζει χέρια παιδιών, δέρνει ανθρώπους... γιατί έτσι, και ο Παππάς παραμένει ασύλληπτος. Η αστυνομία αγοράζει στόλο από «Ντάτσουν» πολυτελείας και νοικιάζει σαράβαλα λεωφορεία που παραμένουν ακίνητα. Αυτή ακριβώς (σταγόνα στον ωκεανό τα παραδείγματα) είναι η ακινησία της φρίκης. Αυτή η χαλασμένη γελοιότητα. Αυτή η απλή και σάπια μηχανή που παράγει ολοκληρωτισμό. Αυτό ζούμε.
