Στο θέατρο “Όλβιο” παρακολουθήσαμε, σκηνοθετημένη από τον Δημήτρη Κανέλλο, μια έξυπνη και καλόγουστη έμμετρη σάτιρα από την πέννα της ικανής σεναριογράφου Αβγι.Παπ, με τον ευφάνταστο τίτλο που μας προδιαθέτει αμέσως για το περιεχόμενο: “Το ξεκατίνιασμα του Ολύμπου”.
Οι 12 θεοί - υπουργοί καλούνται από τον πρόεδρο του Υπουργικού Συμβουλίου (Ζεύς) σε έκτακτη συνεδρίαση για να αποφασίσουν με τη διαδικασία του κατεπείγοντος την τελική έκβαση του Τρωικού Πολέμου, αν θα νικήσουν οι Έλληνες ή οι Τρώες. Από αυτήν την ολομέλεια οι Έλληνες θεοί βγαίνουν, ως συνήθως, διχασμένοι: άλλοι προσφέρουν στους Έλληνες τη βοήθειά τους, άλλοι στους Τρώες, ορμώμενοι από διαφορετική σκοπιά ο καθένας. Άλλοι για το προσωπικό συμφέρον τους, άλλοι από καπρίτσιο και άλλοι από σκέτη βλακεία!
Πρόκειται για μια παρωδία της σχετικής ραψωδίας του Ομήρου, αλλά και άλλων αρχαιοελληνικών κειμένων, γραμμένη με κέφι, φαντασία και τόλμη, σκηνοθετημένη ανάλογα, ενορχηστρωμένη μαστορικά από τον Δημήτρη Κανέλλο, ώστε να γίνεται πιστός καθρέφτης της ελληνικής πραγματικότητας, όχι μόνο του σήμερα, αλλά και πριν από 20, 100, 1.000 και 2.000 χρόνια!
Μια κωμωδία συγχρόνως διασκεδαστική και άκρως διδακτική, που θα ήταν καλό να την επισκέπτονταν οι μαθητές του Γυμνασίου μαζί με τους καθηγητές τους, όταν με το καλό περάσει η πανδημία και ανοίξουν πάλι τα θέατρα, που μάλλον βιαστικά και αστόχαστα έκλεισε η κυβερνώσα φυλή των επίγειων “θεών” με τη συνοπτική διαδικασία του “κατεπείγοντος”. Και όταν, όπως ελπίζω, επαναληφθεί η παράσταση αυτή, την οποία στηρίζει με αυτοθυσία μια ισοκέφαλη σχεδόν ομάδα νέων ως επί το πλείστον ηθοποιών:
Τάκης Σακελλαρίου (επιβλητικός Δίας), Λήδα Χατζή (ισχυρογνώμων Ήρα), Μαριάννα Λαγουρού (ναζιάρα Αφροδίτη), Λίνα Καμπούρογλου (αποφασιστική Αθηνά), Ειρήνη Ιωάννου (σκληροτράχηλη Άρτεμις), Δημήτρης Μαύρος (απρόβλεπτος Ποσειδώνας), Βασίλης Πουλάκης (τεχνοκράτης Ήφαιστος), Κωνσταντίνος Φερεντούρης (αεικίνητος Ερμής), Ελένη Αρβανίτη (Εστία), Χαρά Τσιτομενέα (Δήμητρα), Αντώνης Αντωνίου (Άρης), Χοβίκ Καραμπετιάν (Τσιράκι).
Να σημειώσω κλείνοντας ότι το είδος αυτό, της φιλοπαίγμονος αναφοράς σε μέλη του αρχαίου δωδεκαθέου και πρόσωπα του μύθου εν γένει, για να σατιρίσουμε σύγχρονα δημόσια πρόσωπα, δεν είναι πρωτόγνωρο: έχει προηγούμενο στον ελληνικό δέκατο ένατο αιώνα, κυρίως στις έξοχες μονόπρακτες κωμωδίες του Σπυρίδωνος Βασιλειάδη, δημοφιλέστατου, τότε, θεατρικού συγγραφέα ενός φάσματος ποικίλου, σήμερα ξεχασμένου. (Ανάμεσα σε άλλα έγραψε το 1870 ένα “μελλοντολογικό” έργο, τη “Χίμαιρα”, που εκτυλίσσεται στην Αθήνα του 1920 και “πέφτει μέσα” σε όλα, προφητεύοντας μέχρι την έκπτωση του βασιλιά Κωνσταντίνου!).
Προσφιλή θέματα των αρχαιοπρεπών κωμωδιών του είναι τα ερωτικά παραστρατήματα του μεταμορφωμένου Δία, τα τεχνάσματά του για να αποπλανήσει τις νεαρές όμορφες κόρες, οι δολοπλοκίες της Ήρας για να συλλάβει επ' αυτοφώρω τον “άπιστο” και να τιμωρήσει τις ερωμένες του, οι συζυγικές παρασπονδίες του Μίνωα, η πληρωμή του από την Πασιφάη με το ίδιο νόμισμα κ.ά.
