Στο ανοιχτό θέατρο του λόφου του Κολωνού είχαμε τη χαρά να παρακολουθήσουμε μια πρωτότυπη προσέγγιση του “Οιδίποδα Τυράννου” του Σοφοκλή με τον τίτλο “Κρουστών χρησμός για τον Οιδίποδα”, κάτω από τους ήχους των κρουστών του χαρισματικού μουσικού, σκηνοθέτη, δάσκαλου ηθοποιών και άλλα πολλά, Νίκου Τουλιάτου, σε συνεργασία με τον Δήμο Αθηναίων και τον ΟΠΑΝΔΑ.
Ο όρος “μουσική παράσταση” δεν εξαντλεί το όλο πράγμα, επειδή εδώ δεν κάλυπτε η μουσική τον λόγο ούτε ο λόγος αφαιρούσε από το λυρικό κομμάτι την πρωτοκαθεδρία, αλλά υπήρχε ισότιμη συμμετοχή των δύο στη δημιουργία ενός θεάματος και ακροάματος μικτού, που να υπερβαίνει ως ποιόν το άθροισμα των επί μέρους. Μια “σύσταση πραγμάτων”, κατά τον γνωστό ορισμό για την Τραγωδία του Αριστοτέλη, ιδωμένη από τη σκοπιά ενός μουσικού που γνωρίζει καλά την ποίηση και το θέατρο. Που κατέχει επίσης το ηχορρυθμικό μουσικό υπόστρωμα της ενιαίας, ελληνικής γλώσσας και μπορεί να το ανασύρει από εκεί όπου κείται πλέον υπόρρητο, μετά την επικράτηση του τονικού συστήματος: στο βυζαντινό μέλος και στο δημοτικό τραγούδι.
Στο βιβλίο του «Ρυθμός και Χρόνος... Εγχειρίδιο για τον Ρυθμό και τον Χρόνο στην Τέχνη” (2016) ο Νίκος Τουλιάτος συνοψίζει τη φιλοσοφία της όλης δουλειάς του:
“Στο θέατρο, όπως στη μουσική και στον χορό, οι εξωτερικές ενέργειες και ο λόγος προχωρούν μέσα σε κάποιο χρόνο. Στη δράση πρέπει να γεμίζουμε τον χρόνο που κυλά με διάφορες εξωτερικές ενέργειες, μαζί με ενδιάμεσες και χωρίς δράση παύσεις. Το ίδιο πρέπει να κάνουμε με τον λόγο, που πρέπει να τον γεμίζουμε με στιγμές προφοράς φθόγγων διαφορετικής (κατά κύριο λόγο μικρότερης) διάρκειας και με ενδιάμεσες παύσεις (...) Στη μουσική και στο θέατρο δεν διαβάζουμε τις λέξεις αλλά ερμηνεύουμε αυτά που κρύβονται από πίσω. Πρέπει δηλαδή ο ηθοποιός, ο μουσικός, ο χορευτής να νιώθει όλες τις ρυθμικές αξίες που του δημιουργούν αντίστοιχα συναισθήματα, πριν χτυπήσει το πρώτο τέταρτο, πριν ειπωθεί η πρώτη λέξη, πριν την πρώτη κίνηση (...) Η ένταση επίσης έχει τεράστια σημασία για να τονιστεί καλύτερα το συναίσθημα αυτό. Πρέπει να γίνει και με τον σωστό τονισμό και με τη σωστή ένταση που επιβάλλεται να έχει ο ερμηνευτής στον χώρο (...) Χωρίς τον σωστό τονισμό και την ένταση που θα προφέρουμε το κείμενο ή τη λέξη, δεν θα έχουμε καλή μεταφορά του συναισθήματος στο κοινό...”.
Η μουσική είναι του Τουλιάτου, η σκηνοθεσία της Ειρήνης Καπελώνη, η απόδοση κειμένου του Τουλιάτου, οι φωτισμοί του Αλέξανδρου Πολιτάκη, την “Κοινότητα Τέχνης” των ηχοποιών / ηθοποιών (δίνουν εύστοχα το έργο, απλά, σαν λαϊκό παραμύθι) στελεχώνουν ισοδύναμα οι Γιάννης Ντάσιος, Κωνσταντίνος Τσιάκος, Κωνσταντίνος Βαρέλης, Αλίκη Τσουκαλά, Έλενα Πετροπούλου, Ιωάννα Λαπέα, Ιωάννα Κολονέλλου, Αλεξία Ξυγάλα, Μάριος Τσουμάρης. Την ομάδα των κρουστών εμψυχώνουν οι, Simone Mongelli, Κυριακή Τσακιρίδου, Μαρία Παντελάκη, Μαριάνθη Ντάλλα, Σίσσυ Πιντέλα, Κωνσταντίνος Τσαμόπουλος, Νεφέλη Τουλιάτου, Θοδωρής Ψυχάλης. Στο πιάνο η Άννα Καρλάφτη.
