Από όταν ανέλαβε η Ν.Δ. του Μητσοτάκη, πριν από πέντε χρόνια, ακολουθεί ένα αδρό, χοντροκομμένο σχέδιο διεύρυνσης, και επισήμως πλέον, της κοινωνικής ανισότητας, στην οποία άλλωστε ο πρωθυπουργός ομνύει. Φυσικά αυτό διαλύει την κοινωνία, αλλά ποιος νοιάζεται;
Υπάρχει ένα σαφές πάτερν το οποίο ακολουθείται με μικροπαραλλαγές: Υπάρχει η ουρά για τους «μαλάκες» και υπάρχει και η παράκαμψή της για τους «μάγκες». Όπου «μαλάκες» θεωρούνται αυτοί που πάνε «με τον σταυρό στο χέρι», δηλαδή νόμιμα και θεμιτά, και «μάγκες», «άριστοι» όσοι έχουν λεφτά και «κάνουν τη δουλειά τους».
Τα απογευματινά χειρουργεία επί πληρωμή στο ΕΣΥ είναι ακριβώς αυτό. Αφού υπάρχει φακελάκι, το νομιμοποιούμε. Όσοι έχουν να πληρώσουν -μπορεί να έχουν, να δανείστηκαν, να «σκότωσαν» σπίτι- μπορούν να παρακάμψουν την ουρά. Όχι με ιατρικά κριτήρια επείγοντος και σοβαρότητας της πάθησης, αλλά με βάση το πορτοφόλι. Αντί να δείχνεις τις ιατρικές εξετάσεις, δείχνεις το χαρτάκι με το υπόλοιπο του τραπεζικού λογαριασμού.
Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια είναι ακριβώς αυτό. Υπάρχουν οι Πανελλαδικές, ο πολύχρονος Γολγοθάς μαθητών και γονέων, οι «κόφτες» με την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής, η δημόσια αριστεία, μια πραγματικά βασική καθολική κοινωνική διαδικασία με όλα της τα προβλήματα, κι από δίπλα φτιάχνεται μια διαδρομή χωρίς κόπο, αρκεί να έχει ο μπαμπάς λεφτά.
Υπάρχει μια προϋπόθεση για να περάσουν, να εφαρμοστούν και να κατοχυρωθούν αυτές οι αντιμεταρρυθμίσεις: Μια κοινωνία παραδομένη, που θεωρεί πως δεν μπορεί κάτι παραπάνω «γιατί έτσι είναι η ζωή», μια κοινωνία χαμηλών προσδοκιών, χωρίς συλλογικό όραμα, μια μη κοινωνία κατά τη θατσερική έννοια.
Αν δεν βρούμε τρόπο να βγούμε από αυτή την κατωφερή σπείρα κοινωνικής εξαχρείωσης, δεν υπάρχει μέλλον για τις λαϊκές τάξεις στην Ελλάδα. Άρα αυτό που απαιτείται είναι μια φλογερή ιδεολογική αντεπίθεση της Αριστεράς και όχι ιδεολογικές σχετικοποιήσεις και μικροδιευθετήσεις όπως αυτές που βλέπουμε γύρω μας.
