Σε πλήρη αποδόμηση του σχεδίου νόμου του υπουργείου Πολιτισμού που ουσιαστικά προβλέπει την ιδιωτικοποίηση των 5 κορυφαίων αρχαιολογικών μουσείων της χώρας, προχώρησε το Επιμελητήριο Περιβάλλοντος και Βιωσιμότητας με κείμενο που ανήρτησε στη δημόσια διαβούλευση και με το οποίο εκφράζει την κάθετη αντίθεσή του.
Στην παρέμβαση – κόλαφο που υπογράφει η Μαρία Καραμανώφ Πρόεδρος ΔΣ του Επιμελητηρίου και Αντιπρόεδρος ΣτΕ ε.τ., επισημαίνεται ότι επιχειρείται η διάσπαση της δομικής και λειτουργικής ενότητας Υπουργείου Πολιτισμού και πλήττεται ανεπανόρθωτα η προστασία και διαχείριση της αρχαιολογικής μας κληρονομίας ως ενιαίου συνόλου, γεγονός που εγείρει σοβαρά συνταγματικά ζητήματα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Εργαζόμενοι ΥΠΠΟ / Τα μουσεία μας είναι δημόσια περιουσία, όχι κυβερνητικά υποχείρια
Όπως αναφέρεται στην παρέμβαση, το Σύνταγμα ρητά επιφυλάσσει τρεις δημόσιους σκοπούς, τη στοιχειώδη και μέση παιδεία (άρθ. 16), τη χωροταξία και την προστασία της πολιτιστικής κληρονομίας (άρθ. 24), αποκλειστικά και μόνο στο νομικό πρόσωπο του ίδιου του Κράτους, δηλ. στα καθ’ ύλην αρμόδια Υπουργεία.
«Όπως έχει κριθεί από το ΣτΕ, οι τρεις αυτοί δημόσιοι σκοποί δεν μπορούν να ανατίθενται όχι μόνο σε ιδιώτες, φυσικά ή νομικά πρόσωπα, αλλά ούτε σε νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου», αναφέρει το Επιμελητήριο Περιβάλλοντος και Βιωσιμότητας.
Το Επιμελητήριο θέτει στην παρέμβασή του στη δημόσια διαβούλευση και τρία καίρια ερωτήματα και συγκεκριμένα:
-Ερώτημα πρώτο: Ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα; Τι συγκεκριμένο θέλουν να κάνουν τα αρχαιολογικά Μουσεία και δεν μπορούν γιατί τα εμποδίζει η υπάρχουσα οργανωτική δομή;
-Ερώτημα δεύτερο: Αν υποτεθεί ότι υπάρχουν κάποια προβλήματα, ποιες εναλλακτικές λύσεις εξετάστηκαν μέσα στο πλαίσιο της δομής αυτής και γιατί αποκλείστηκαν;
-Ερώτημα τρίτο: Με ποιο τρόπο τεκμηριώνεται ότι η επίμαχη μετατροπή είναι και η ενδεδειγμένη λύση για τα προβλήματα αυτά;
Παράλληλα επισημαίνεται ότι αν οι αρμοδιότητες διαχείρισης της αρχαιολογικής μας κληρονομιάς οι οποίες ανήκουν στο Υπουργείο Πολιτισμού εδώ και 200 περίπου χρόνια, διασπαστούν και κάποιες από αυτές ανατεθούν στα νπδδ των Μουσείων, ο αναγκαίος συντονισμός μεταξύ Αρχαιολογικής Υπηρεσίας και Μουσείων θα υποστεί κρίσιμο πλήγμα: «Είτε δεν θα υπάρχει καθόλου, πράγμα αδιανόητο, είτε θα χρειαστεί να προβλεφθούν τόσοι νέοι κόμβοι αποφάσεων (λ.χ. προηγούμενες άδειες, συναρμοδιότητες, εγκρίσεις κ.λπ.) ώστε μόνον ευελιξία δεν θα προκύψει».
Το Επιμελητήριο Περιβάλλοντος και Βιωσιμότητας επισημαίνει ακόμα ότι Αρχαιολογική Υπηρεσία αποστερημένη από τα αρχαιολογικά Μουσεία, θα αποτελεί Υπηρεσία της οποίας οι αρμοδιότητες θα ασκούνται ουσιαστικά επί χάρτου και μοιραία θα οδηγηθεί σε ατροφία και μαρασμό.
«Η ελληνική Πολιτεία θα εξουδετερώσει (για ποιο λόγο άραγε;) μια Υπηρεσία που υφίσταται από το 1834, χαρακτηρίζεται από μακρά και συνεπή επιστημονική και διοικητική παράδοση και διαμορφώνει στελέχη που διακρίνονται για την εμπειρία, το ζήλο και την αφοσίωση στο αντικείμενό τους».
