Απόγνωση, αγωνία για το αύριο, αγωνία για τους συγγενείς και φίλους που έμειναν πίσω είναι τα κύρια συναισθήματα που εκφράζουν οι Ουκρανοί πρόσφυγες που βρίσκουν καταφύγιο στη Θεσσαλονίκη και σε άλλες περιοχές της βόρειας Ελλάδας. Η ταλαιπωρία τους εμφανής, ο φόβος ζωγραφισμένος στα πρόσωπά τους, τα δάκρυα κυλούν ποτάμια και όλοι και όλες εύχονται να τελειώσει άμεσα αυτός ο εφιάλτης που ζει η χώρα τους, για να επιστρέψουν πίσω στις εστίες τους και να ξαναστήσουν τις ζωές τους.
Το νέο αυτό προσφυγικό κύμα που ζει η Ευρώπη από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία δεν έχει δημιουργήσει μέχρι στιγμής κάποια πίεση στα βόρεια σύνορα της χώρας μας, όπως, για παράδειγμα, συμβαίνει στα σύνορα της Ρουμανίας, που είναι πρώτη χώρα υποδοχής. Από την ώρα που ξεκίνησε η ρωσική εισβολή μέχρι και χθες, πέρασαν στο ελληνικό έδαφος περί τα 1.500 άτομα, με λεωφορεία ή Ι.Χ. αυτοκίνητα, και είναι κυρίως γυναικόπαιδα και ηλικιωμένοι.
Οι νεώτεροι άνδρες δεν παίρνουν τον δρόμο της προσφυγιάς είτε διότι επιλέγουν οι ίδιοι να μείνουν και να πολεμήσουν ενάντια στον ρΡώσο εισβολέα είτε διότι μένουν πίσω υποχρεωτικά και αποχωρίζονται τις οικογένειές τους στα σύνορα, αφού δεν μπορούν να φύγουν διότι απαγορεύεται η έξοδος από τη χώρα σε άνδρες ηλικίας από 18 έως 60 χρόνων. Πέρα από την «ποσοτική», υπάρχει και μια ποιοτική διαφορά σε σχέση με το μεγάλο προσφυγικό κύμα από τον πόλεμο στη Συρία και το Αφγανιστάν που έζησε η βόρεια Ελλάδα.
Οι πρόσφυγες από την Ουκρανία φτάνουν στη χώρα μας γνωρίζοντας ότι θα φιλοξενηθούν είτε σε συγγενικά τους πρόσωπα είτε σε φίλους και δεν διανυκτερεύουν σε πάρκα και δρόμους ούτε οδηγούνται σε καταυλισμούς. Φτάνοντας στους τερματικούς σταθμούς των τουριστικών γραφείων της Θεσσαλονίκης πέφτουν στις αγκαλιές συγγενών και φίλων που τους περιμένουν, νιώθουν «καλοδεχούμενοι» και δεν αντιμετωπίζονται ως «εχθροί» του έθνους από διάφορους μισαλλόδοξους ακραίους.
Η οικογένεια της Αρίνα νιώθει ασφαλής Η Αρίνα με τον σύζυγό της Βλαντίμιρ, τις δύο κόρες τους και τα δύο ανήλικα εγγόνια τους, με το που ξεκίνησαν οι ρωσικοί βομβαρδισμοί, χωρίς δεύτερη σκέψη μάζεψαν λίγα ρούχα, φόρτωσαν ένα βανάκι και από τη μια στιγμή στην άλλη έγιναν πρόσφυγες.
Τελικός τους προορισμός η Αριδαία, όπου και θα φιλοξενηθούν για όσο χρειαστεί από μια φιλική τους οικογένεια. Ήταν από τους πρώτους πρόσφυγες που έφτασαν στην Ελλάδα. «Έχουμε φίλους στην Αριδαία. Ερχόμαστε χρόνια στην Ελλάδα. Οι φίλοι μας είχαν την καλοσύνη να μας προτείνουν να μας φιλοξενήσουν για όσο χρειαστεί. Για εμάς, ήταν μονόδρομος η Ελλάδα και η Πέλλα» εξήγησε η Αρίνα. Αν και ταλαιπωρημένοι από το πολυήμερο ταξίδι, δεν έκρυβαν και την ανακούφιση που νιώθουν, που πλέον είναι ασφαλείς και μακριά από τον εφιάλτη των βομβαρδισμών. Αγωνιούν όμως για τους δικούς τους ανθρώπους, τους συγγενείς και φίλους που άφησαν πίσω. Αγωνιούν για το πότε και κυρίως για το εάν θα τους ξαναδούν, αγωνιούν για το πόσο θα χρειαστεί να μείνουν στην Ελλάδα και πώς θα επιβιώσουν. Αγωνιούν….
