Η Γεωργία Συλλαίου με το σύντομο μυθιστόρημά της «Ο δικός της καθρέφτης» είναι η απόδειξη πως μπορείς να πεις τα φρικτότερα πράγματα με τον πιο διακριτικό και υπαινικτικό τρόπο....

Φυλλομετρώντας την πρόσφατη, τόσο πλούσια, εκδοτική σοδειά, μου έρχονται στο μυαλό οι στίχοι του Εμπειρίκου: «Γιατί όποια κι αν είναι η εποχή, ο πόθος είναι πάντα θέρος». Πόθος....

Το 2008 η Annie Ernaux γράφει «Τα χρόνια», μια ιδιότυπη αυτοπροσωπογραφία, «μια απρόσωπη αυτοβιογραφία», όπως λέει η ίδια, ένα από τα πιο σημαντικά και ίσως το γνωστότερο έργο...

Η Κάκια παλεύει να γεννηθεί. Παλεύει να δει, να κατανοήσει, να σταθεί στα δικά της πόδια, με τις δικές της δυνάμεις, παλεύει να ωριμάσει

Το μυθιστόρημα της Ndiaye είναι ένα μυθιστόρημα γυναικών

Η Ματζαρίδου μάς βυθίζει στο σύμπαν της ηρωίδας της, δημιουργώντας ένα νέο σύμπαν εκ του μηδενός

Όσο και αν είναι συγκροτημένη και ελεγχόμενη η γραφή της Στεργίου, δίνει την εντύπωση μιας παράφορης καταγραφής, που ούτε θέλει να ξέρει πότε να σταματήσει

Οι ήρωες της συλλογής διηγημάτων της Ελίζας Παναγιωτάτου με τον τίτλο «Αεροδρόμιο» βρίσκονται σε μια κατάσταση ιδιότυπης ομηρείας

«Ο Ρόμπερτ Βάλζερ πέθανε μέσα στο χιόνι. Υπάρχουν φωτογραφίες που δείχνουν τις πατημασιές του και τη θέση του κορμιού του στο χιόνι»

Πολλοί σπουδαίοι κινηματογραφιστές έχουν υμνήσει την αιώνια πόλη