Ο Ματ Ντίλον, κορυφαίος και αντισυμβατικός ηθοποιός του αμερικανικού σινεμά, περιέγραψε την ερμηνεία του ως Μάρλον Μπράντο στην ταινία «Being Maria» (Την έλεγαν Μαρία) ως έναν από τους πιο απαιτητικούς ρόλους της καριέρας του και μια πρόκληση στην οποία δεν μπόρεσε να αντισταθεί.
Μιλώντας για την ταινία της Ζεσικά Παλούντ πριν από την προβολή της στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ο Ντίλον εξέφρασε την υπερηφάνειά του για τη συμμετοχή του σε αυτό το έργο.
Η ταινία αφηγείται τη ζωή της Μαρία Σνάιντερ, με επίκεντρο τον ρόλο της στο «Τελευταίο Τανγκό στο Παρίσι» του Μπερτολούτσι και τη συνεργασία της με τον Μπράντο, μια εμπειρία που κατέληξε τραυματική για εκείνη.
«Είμαι πολύ υπερήφανος που συμμετείχα σε αυτή την ταινία. Το σενάριο με κέρδισε, αν και πρόκειται για ένα κάπως αμφιλεγόμενο έργο. Πιστεύω ότι άξιζε τον κόπο να φέρω αυτή την οπτική στην οθόνη», δήλωσε ο Ντίλον.
Αναφερόμενος στην απουσία της σκηνοθέτιδας και της πρωταγωνίστριας Άννας Μαρίας Μπαρτολομέι, σχολίασε ότι είναι ο μοναδικός εκπρόσωπος της ταινίας, ενώ χαρακτήρισε τη συνεργασία του με την Μπαρτολομέι ως πολύτιμη, υπογραμμίζοντας το ταλέντο της.
«Ήταν μία από τις πιο δύσκολες προκλήσεις που ανέλαβα», εξήγησε, τονίζοντας ότι για πρώτη φορά του δόθηκε η ευκαιρία να επισκεφτεί τη Θεσσαλονίκη, ευχαριστώντας το Φεστιβάλ για την πρόσκληση.
Οι λόγοι της παρουσίας του στο Φεστιβάλ είναι τρεις: η ταινία «Being Maria», η συνεργασία του με τον καλλιτέχνη Γέσπερ Γιουστ για την ταινία «Interfears», η οποία θα προβληθεί ως οπτική εγκατάσταση στο MOMus-Πειραματικό Κέντρο Τεχνών, και η πρεμιέρα του θρίλερ «City of Ghosts», το οποίο σκηνοθέτησε και θα προβληθεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα.
Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ, Ορέστης Ανδρεαδάκης, υποδέχθηκε τον Ματ Ντίλον, ο οποίος αναμένεται να τιμηθεί με τον Χρυσό Αλέξανδρο για το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με το «City of Ghosts», μια ταινία που έτυχε θερμής υποδοχής από κοινό και κριτικούς.
Πριν από τη βράβευσή του, ο Ντίλον θα παραχωρήσει συνέντευξη Τύπου και θα παρευρεθεί στα εγκαίνια της εγκατάστασης «Interfears» στο MOMus.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης / Ζιλιέτ Μπινός και Ρέιφ Φάινς μιλούν για την ταινία «Η Επιστροφή»
Ο ίδιος έχει συνεργαστεί με θρυλικούς σκηνοθέτες σε ταινίες-ορόσημα, όπως οι «Ο Αταίριαστος» και «Επαναστάτες χωρίς αύριο» του Κόπολα, το «Drugstore Cowboy» του Γκας Βαν Σαντ, το «Crash» του Πολ Χάγκις, που του χάρισε υποψηφιότητα για Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου και Χρυσή Σφαίρα, καθώς και το «Factotum» του Μπεντ Χάμερ, όπου υποδύεται το alter ego του Τσαρλς Μπουκόφσκι.
Άλλες αξιοσημείωτες ταινίες του είναι «Το σπίτι που έχτισε ο Τζακ» του Λαρς φον Τρίερ, «Asteroid City» του Γουές Άντερσον και η μικρού μήκους «Nimic» του Γιώργου Λάνθιμου.
Οι τρεις ταινίες του 65ου ΦΚΘ με πρωταγωνιστή τον Ματ Ντίλον
Πόλη των φαντασμάτων
Ματ Ντίλον
ΗΠΑ, 2002, 116΄
Ο Τζίμι είναι ένας απατεώνας που εργάζεται για μια ασφαλιστική εταιρεία στη Νέα Υόρκη, η οποία βρίσκεται στο στόχαστρο του FBI, καθώς δεν μπορεί να αποζημιώσει τους ασφαλισμένους μετά από έναν καταστροφικό τυφώνα. Ο εγκέφαλος πίσω από την κομπίνα και μέντοράς του, ο Μάρβιν, έχει διαφύγει στην Ταϊλάνδη.
Στην Μπανγκόκ ο Τζίμι ανακαλύπτει από τον συνεργάτη του σχεδίου Τζόζεφ Κάσπαρ ότι ο Μάρβιν βρίσκεται στην Καμπότζη, εμπλεκόμενος σε μια ύποπτη επιχείρηση με καζίνο. Οι δρόμοι είναι επικίνδυνοι, και έτσι ένας οδηγός τον καθοδηγεί μέσω κρυφών μονοπατιών στην Πνομ Πεν.
Εκεί, προσλαμβάνει τον Σοκ, έναν οδηγό δίκυκλου ταξί, για να τον μεταφέρει σε ένα ερειπωμένο μπαρ και ξενοδοχείο που ανήκει σε έναν Γάλλο, τον Εμίλ. Καθώς ο Τζίμι κινείται σε έναν επικίνδυνο κόσμο, συνειδητοποιεί ότι πρέπει να εμπιστευτεί τον Σοκ για να μπορέσει να έρθει σε επαφή με τον Μάρβιν, γιατί η πόλη είναι γεμάτη κινδύνους και ύποπτες φιγούρες. Καθώς προσπαθεί να βρει τον Μάρβιν, γνωρίζει τη Σοφί, μια εργαζόμενη σε ΜΚΟ, με την οποία αναπτύσσει ρομαντική σχέση, ενώ διασκεδάζουν σε ένα rave πάρτι σε έναν αρχαίο ναό.
Τελικά ο Μάρβιν εμφανίζεται, αλλά το επικίνδυνο σχέδιο του – που εμπλέκει διεφθαρμένους Καμποτζιανούς αξιωματούχους, υψηλόβαθμους στρατιωτικούς και τη ρωσική μαφία – αποδεικνύεται πολύ πιο επικίνδυνο από ό,τι είχαν υπολογίσει...
Την έλεγαν Μαρία
Ζεσικά Παλούντ
Γαλλία, 2024, 102΄
Η Μαρία είναι μια νεαρή πολλά υποσχόμενη ηθοποιός. Όταν ένας ανερχόμενος Ιταλός σκηνοθέτης τής προσφέρει έναν πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια νέα ταινία πλάι σ’ έναν Αμερικανό σούπερ σταρ, τα όνειρά της γίνονται πραγματικότητα. Ωστόσο, αυτό που μοιάζει με μια τεράστια επιτυχία τελικά μετατρέπεται σε επίγεια κόλαση. Η ταινία λέγεται Το τελευταίο τανγκό στο Παρίσι. Η ηθοποιός είναι η Μαρία Σνάιντερ. Μια ιστορία που παραδειγματοποιεί την επήρεια της τοξικής αρρενωπότητας στον χώρο του θεάματος, μια ανατομία της (δομικής) βίας και του τραύματος που ισοπέδωσε τον ψυχισμό της νεαρής ηθοποιού, αλλά, κυρίως, ένα θαρραλέο πορτρέτο που υπενθυμίζει τις δύο ταχύτητες του cancel culture, όπως και την πυρακτωμένη επιτακτικότητα της μνήμης των θυμάτων.
Η ταινία Being Maria θα κυκλοφορήσει στις αίθουσες το καλοκαίρι του 2025 από την εταιρεία διανομής Rosebud.21.
Interfears
Γέσπερ Γιουστ
Δανία, 2023, 16΄
Στην τελευταία του ταινία, ο Γιουστ εξερευνά το συναισθηματικό τοπίο του εγκεφάλου ενός ηθοποιού. Ενσωματωμένος σε έναν σαρωτή fMRI, ο ηθοποιός (Ματ Ντίλον) απαγγέλλει έναν μονόλογο, ενώ το μηχάνημα καταγράφει και αποτυπώνει τα εγκεφαλικά του κύματα σε δισδιάστατες και τρισδιάστατες αναπαραστάσεις. Συνδυάζοντας την απεικόνιση των συναισθημάτων με την τεχνολογία fMRI, η ταινία στρέφει ένα αποστασιοποιημένο βλέμμα στα συναισθήματα ως πολιτισμικά αγαθά και στις συναισθηματικές αναπαραστάσεις ως τεχνητές – είτε αυτές τις υποδύεται ένας ηθοποιός είτε τις αποτυπώνει ένα μηχάνημα..
Ο ισχυρισμός ότι τα συναισθήματα παράγονται πάντα σε ένα κοινωνικοπολιτισμικά επιμολυσμένο περιβάλλον οδηγεί στο συμπέρασμα ότι γενικά τα συναισθήματα είναι στην πραγματικότητα σε μεγάλο βαθμό επιτελεστικά – μπορούμε να μάθουμε να τα αποδίδουμε ορθά, και θέλουμε να ακολουθούμε πρωτόκολλα επικοινωνίας επειδή μας αρέσει να είμαστε αναγνώσιμοι ως συναισθηματικά υποκείμενα.
Η ταινία πηγαίνει αυτή τη διαπίστωση ένα βήμα παραπέρα, επιτρέποντας στον ηθοποιό να παρουσιάσει έναν χαρακτήρα που αντιμετωπίζει δυσκολία στο να νιώσει συναισθήματα, ενώ ταυτόχρονα εξετάζεται ο πραγματικός εγκέφαλος του ηθοποιού καθώς αυτός διακατέχεται από προσποιητά συναισθήματα. Έτσι, η μυθοπλασία και η ανατομία συναντώνται, αναδεικνύοντας τις συνδέσεις μεταξύ του παιχνιδιού ρόλων και των καθημερινών αντιδράσεων. Εάν τα συναισθήματα είναι πολιτισμικά αγαθά, μπορούν να σκηνοθετηθούν και να εκτεθούν· εδώ, εμφανίζονται ως κινούμενες εικόνες.
