Τη θάλασσα μπορείς να τη δεις με τα μάτια, να την αισθανθείς και με τη μύτη και με την επιδερμίδα. Τι γίνεται, όμως, όταν δεν μπορείς; Γιατί είσαι ηλικιωμένος, τυφλός ή νοσηλεύεσαι;
Η τέχνη της αφήγησης, ιστορικά συνδεδεμένη με την ανθρώπινη φωνή, χρονολογείται από την αρχή της ανθρωπότητας. Περνά από τον Όμηρο και τους ραψωδούς στους παραμυθάδες και από τις γιαγιάδες στα εθελοντικά δίκτυα αναγνωστών. Το θέμα της εθελοντικής ανάγνωσης πραγματεύεται και το βιβλίο του Αντόνιο Φεράρα. Είναι, μάλιστα, αφιερωμένο στο δίκτυο «Διαβάζω για τους άλλους» που έχει ως σκοπό την ισότιμη πρόσβαση στη λογοτεχνία, τη γνώση, τη μάθηση και γενικότερα στο αγαθό του βιβλίου μέσω της διά ζώσης ανάγνωσης σε κοινωνικά ευπαθείς ομάδες καθώς και την ηχογράφηση ακουστικών βιβλίων
Ο νεαρός Λούτσιο, που έχει παρατήσει το σχολείο και έχει απολυθεί από τη δουλειά του, νιώθει χαμένος. Διαθέτει, ωστόσο, ένα ταλέντο: διαβάζει ωραία. Έτσι, εντελώς τυχαία, γίνεται εθελοντής αναγνώστης που διαβάζει σε άλλους. Αρχικά δεν κατανοεί γιατί «το να διαβάζεις σε κάποιον που υποφέρει είναι σημαντικό», όταν το μόνο που θέλει κάποιος ασθενής είναι η υγεία του. Ένα ευχαριστήριο σημείωμα από έναν μικρό ακροατή του, που πεθαίνει, θα μεταβάλει την άποψή του. Γιατί θα συνειδητοποιήσει ότι η αξία του βιβλίου έγκειται στο ότι σε κάθε του σελίδα επιφυλάσσει μια έκπληξη καθώς σε αυτό βρίσκουμε «όσα έχουμε κερδίσει και όσα έχουμε χάσει».
Ο συγγραφέας προσεγγίζει τους νεαρούς αναγνώστες στους οποίους απευθύνεται μέσω ενός αντιήρωα, καθόλου χάρτινου αλλά βαθιά ρεαλιστικού και ανθρώπινου. Αρχίζοντας να συνειδητοποιεί τη σημασία του έργου που έχει αναλάβει, ο Λούτσιο μεταβάλλει και τον τρόπο της ανάγνωσης. Θα ξεκινήσει να διαβάζει έτσι ώστε «το ακροατήριο να προλαβαίνει να δει όλες τις εικόνες που κρύβονται πίσω από μια λέξη. Στη φωνή του θα αρχίσει να βάζει τη χαρά, τη ζωή, τη βροχή, τη φωτιά». Και η ανάγνωση βιβλίων σε άγνωστους μέχρι τότε ανθρώπους θα συνδεθεί με την προσφορά αλλά θα (του) διδάξει πως ακόμα κι ένα φαινομενικά άχρηστο ταλέντο μπορεί να ανοίξει νέες προοπτικές.
Το κείμενο δεν είναι μόνο ένας ύμνος γενικά στα βιβλία , ως μέσον σύνδεσης, επικοινωνίας, παρηγοριάς, αλληλεγγύης (στα οποία η UNESCO αφιέρωσε την 23η Απριλίου ως Παγκόσμια Ημέρα). Είναι ένας ύμνος στο ότι σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο και σου ανοίγουν ορίζοντες. Χάρη στα βιβλία «βλέπεις», «οσφραίνεσαι», «γεύεσαι», «αγγίζεις» αυτά από τα οποία, ίσως, είσαι αποκλεισμένος. Με έξυπνο, για την πλοκή, τρόπο ο Φεράρα εγκιβωτίζει στο κείμενό του αποσπάσματα από άλλα βιβλία. Από τον Χακ Φιν, τον Γέρο και τη θάλασσα και το Μόμπι Ντικ ώς το Άρωμα, τα Εκατό χρόνια μοναξιά και την Άννα Καρένινα. Γιατί πάντα υπάρχει ένα βιβλίο έτοιμο να «μιλήσει» σε κάθε αναγνώστη, να του αποκαλύψει έναν καινούργιο κόσμο.
«Γιατί τη θάλασσα, αν δεν μπορείς να τη δεις με τα μάτια, να την αισθανθείς με τη μύτη ή το δέρμα, μπορείς να τη φέρεις στο δωμάτιό σου με τρεις όμορφα γραμμένες λέξεις».
Info:
Αντόνιο Φεράρα
Με δυνατή φωνή
Μετάφραση: Άννα Παπασταύρου
Ηλικία: από 9 + (χωρίς δεσμευτικό ηλικιακό περιορισμό)
Εκδόσεις: Καλέντης
Τιμή: 8,55
