«Η συνάντηση με τη Χαρούλα είναι ένα δώρο που ήρθε ξαφνικά μπροστά μου. Χτύπησε το κουδούνι, άνοιξα και είδα ένα κουτί και μέσα τη Χαρούλα» λέει χαριτολογώντας ο θεατρικός συγγραφέας Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης μιλώντας για τη Χάρις Αλεξίου, που θα ερμηνεύσει τον πρώτο γυναικείο μονόλογο που έγραψε ο ίδιος πριν από δεκαεπτά χρόνια με τον τίτλο «Μεταμφίεση».
Αναφερόμενος στο έργο, που κάνει απόψε πρεμιέρα στο Μικρό Παλλάς σε σκηνοθεσία Σταύρου Ράγια, αλλά και στη συνάντησή του με τη δημοφιλή ερμηνεύτρια, ο γνωστός συγγραφέας λέει πως «η Χαρούλα έχει επιλέξει πως θα 'ντύσει' αυτό το πρόσωπο, θα επενδύσει σε αυτόν τον χαρακτήρα, έχοντας βρει ένα σημείο συνάντησης με τον ρόλο που ίσως δίνει σε αυτή τη γυναίκα μια άλλη διάσταση από αυτή που είχα φανταστεί. Αυτή είναι και η χαρά του συγγραφέα, όταν ο ρόλος μπολιάζεται με στοιχεία που δεν είχε ο ίδιος φανταστεί».
Πρόκειται για μια γυναίκα που περίπου επί μία ώρα πάνω στη σκηνή μιλάει, όπως λέει η ίδια, «στον αέρα και στους αγαπημένους νεκρούς». Αφηγείται κομμάτια από τη ζωή και τις σκέψεις της, ξεδιπλώνοντας «έναν πολύ ασυνήθιστο ψυχισμό, που γλιστρά από την πραγματικότητα στη φαντασία και από το ψέμα στην ειλικρίνεια, μονίμως σε ένα μεταίχμιο. Ποτέ δεν είμαστε απολύτως βέβαιοι για την αλήθεια όσων μας διηγείται. Για την καθαρότητα που μπορεί να έχει το βλέμμα της πάνω στη ζωή της, ίσως ακόμα και για τη διανοητική της σταθερότητα» εξηγεί ο Β. Χατζηγιαννίδης και διευκρινίζει ότι δεν πρόκειται για πρόσωπο που γνώρισε και δεν διηγείται μια ιστορία την οποία ο ίδιος έχει ζήσει ή ακούσει. «Είναι όλο μια κατασκευή του νου» αποκαλύπτει.
Την ίδια ώρα, παρατηρεί πως «τον τρόπο που η Χαρούλα χειρίζεται τις λέξεις τον ξέρουμε και από τα τραγούδια μας. Κάθε λέξη έχει τη δική της οντότητα. Αυτό δείχνει τη σχέση της με τον λόγο, πόσο ουσιαστικά παίρνει μέσα της το κείμενο. Αλλά και το βαθιά ανθρώπινο στοιχείο που υπάρχει στην ηρωίδα, η Χάρις το αντιλήφθηκε, επένδυσε σε αυτό και είδε το πρόσωπο μέσα από αυτό».
Η γυναίκα της "Μεταμφίεσης" δεν έχει όνομα και σε όλη τη διάρκεια του μονολόγου της προσπαθεί, όπως λέει ο συγγραφέας, «να καταβυθιστεί στο παρελθόν της, να δει από απόσταση τη ζωή της, να την αφηγηθεί σαν να πρόκειται για τη ζωή ενός άλλου ανθρώπου. Και όλο αυτό μέσα σε μια αμφισημία για το πού τελειώνει η πραγματικότητα και πού ξεκινάει η φαντασία. Πρόκειται για ένα πλάσμα που είναι αυτού του κόσμου, αλλά κι ενός κόσμου άλλου» αποκαλύπτει. Και μιλώντας ξανά για τη Χ. Αλεξίου, προσθέτει: «Eίναι φυσική, και δεν εννοώ μόνο καθημερινή. Όταν τη συναντάς, έχεις την αίσθηση ότι είναι ένα φυσικό υλικό. Είναι πολύ ταιριαστό να δεις τη Χαρούλα στην άμμο, σε βράχια, κάτω από ένα δέντρο, στις όχθες μιας λίμνης. Είναι κάποια πρόσωπα πολύ ταιριαστά μέσα στο φυσικό περιβάλλον και το τοπίο, ενώ κάποια άλλα μοιάζουν αφύσικα. Η Χάρις είναι σαν ένα φυσικό, γήινο υλικό, που είναι εύπλαστο, και δεν είναι για να παράγει ένα και μόνο πράγμα. Αυτήν την αίσθηση έχω».
Για το πώς έπλασε την ηρωίδα του ο Β. Χατζηγιαννίδης απαντά: «Είναι μυστήριο με όλους τους ήρωες, θεατρικούς και πεζογραφικούς, πώς γεννιούνται μέσα σου και πώς σιγά-σιγά διαμορφώνονται. Αισθάνομαι ότι δεν την έχτισα εγώ. Της έδωσα τον λόγο, ένα-δυο χαρακτηριστικά, την έβαλα να αρχίσει να μιλάει και μετά αυτό που είχα να κάνω ήταν περισσότερο να την ακούω, να με οδηγεί εκείνη. Δεν έχω προσχεδιασμένο εξ αρχής το πρόσωπο ή ακόμα και το έργο. Μπορεί να ξεκινάω απλώς με μια φράση ή με μια ατμόσφαιρα και σιγά-σιγά είναι σαν να μπαίνει ψηφίδα την ψηφίδα και να δημιουργείται μπροστά μου το πορτρέτο».
