Από τους συνηθέστερους χαρακτηρισμούς που συνοδεύουν την κυβέρνηση Μητσοτάκη και το σύστημα Μαξίμου, κυρίως σε ό,τι αφορά την επικοινωνιακή προβολή της κατάστασης που επικρατεί στη χώρα, είναι «εικονική πραγματικότητα». Τον χρησιμοποίησαν και τον χρησιμοποιούν τα κόμματα της αντιπολίτευσης στις ανακοινώσεις τους, οι πολιτικοί αντίπαλοι στις δημόσιες παρεμβάσεις τους, τα ΜΜΕ που ασκούν κριτική στους τίτλους τους. Ως εύκολη λύση, θα πει κάποιος. Κι όμως, στην περίπτωσή μας δεν υπάρχει ακριβέστερος προσδιορισμός που να περιγράφει αυτό που επιχειρούν συνεχώς οι κυβερνητικοί όταν αναφέρονται σε οποιονδήποτε τομέα αφορά την πορεία της χώρας, από τα δημοσιονομικά του κράτους μέχρι την καθημερινή οικονομία και από την εξωτερική πολιτική μέχρι τη μόνιμη ακρίβεια στα ράφια των σούπερ μάρκετ.
Καταρρέει το ΕΣΥ χωρίς γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό, σου λένε για τον Αμερικανό που πήγε σε δημόσιο νοσοκομείο και δεν ήθελε να φύγει, ενθουσιασμένος από το επίπεδο ιατρικής φροντίδας που συνάντησε. Συνεχίζεται το brain drain, αλλά στην κυβέρνηση βλέπουν «επιστροφή των νέων μας στην πατρίδα τώρα που υπάρχουν ευκαιρίες καλής επαγγελματικής αποκατάστασης». Άκρατη αστυνομική βία στις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις για τα Τέμπη, «επαγγελματισμό και νηφαλιότητα» τη βαφτίζει ο πρωθυπουργός. Αγγίζουν το 40% οι αυξήσεις στις τιμές των τροφίμων την τελευταία τριετία, «τιθασεύσαμε την ακρίβεια και αφήσαμε τα δύσκολα πίσω μας» σε αποστομώνει ο ίδιος. Διοχετεύονται οι πόροι του Ταμείου Ανάκαμψης σε 100 εταιρείες συνδεδεμένες μεταξύ τους, «παίρνουμε εύσημα για την απορρόφησή τους που συμβάλλουν στην ανάπτυξη της χώρας» σου λένε οι κυβερνητικοί.
Τελευταίο και κλασικό παράδειγμα, η υπόθεση Τριαντόπουλου και το αίτημά του να παραπεμφθεί στην τακτική Δικαιοσύνη, «να βρεθεί ενώπιον του φυσικού δικαστή», όπως πομπωδώς λέγεται στους κυβερνητικούς διθυράμβους για τη γενναιότητα του πρώην υφυπουργού. Η επιτομή της εικονικής πραγματικότητας, δηλαδή. Γιατί ο κ. Τριαντόπουλος θα περάσει από το Δικαστικό Συμβούλιο, που θα αποφανθεί για το αν θα παραπεμφθεί στο Ειδικό Δικαστήριο. Γιατί ο κ. Τριαντόπουλος πρωτοτυπεί, ίσως και παγκοσμίως, ως ο κατηγορούμενος που επιλέγει πώς και από ποιον θα δικαστεί. Και αυτό συνιστά μια κατάφωρη παραβίαση του συντάγματος, όπως συνομολογούν οι κορυφαίοι συνταγματολόγοι της χώρας, αφού υπάρχει το άρθρο 86 που ορίζει επακριβώς τη διαδικασία ως θεσμική εγγύηση και δεν είναι στο χέρι κάθε παραπεμφθέντος να διαλέγει τον τρόπο που θα δικαστεί. Κι όμως, στην κυβέρνηση εκθειάζουν την πολιτική ανδρεία του «δικού τους ανθρώπου», που έκρυβε το e-mail με τις οδηγίες του επί δύο χρόνια. Virtual reality forever!
