Ένα σύννεφο παράλυσης, ανασφάλειας, απαισιοδοξίας έχει καθίσει πάνω από την ελληνική κοινωνία. Ο εκτροχιασμός των πάντων -και όχι μόνο των τρένων- έχει γίνει κανονικότητα, το άγριο έγκλημα -γυναικοκτονίες, παιδοκτονίες, αδελφοκτονίες, παιδοβιασμοί, συμμορίες ανηλίκων- έχει γίνει καθημερινότητα, οι σπασμωδικές, αναποτελεσματικές και συνήθως υπερφίαλες δηλώσεις και κινήσεις χαρακτηρίζουν τον Μητσοτάκη, την κυβέρνηση και το κόμμα του. Και η νέα έξαρση του κορωνοϊού, με το ΕΣΥ πιο ξεχαρβαλωμένο από ποτέ, είναι το επιστέγασμα. Έτσι που ακόμα και ο πιο πιστός ψηφοφόρος της Ν.Δ. να ψάχνει με τον προβολέα μήπως βρει κάποια ψήγματα αισιοδοξίας στο θολό τοπίο.
Την ίδια στιγμή, την πολιτική εξουσία διατρέχει ενδημική διαφθορά που δεν γίνεται καν προσπάθεια να κρυφτεί. 41%, λυμφατική αντιπολίτευση, κοινωνική παγωνιά και τα σκυλιά δεμένα. Ο Μητσοτάκης μοιράζει εκατομμύρια στους έχοντες, δίνει γενναίες αυξήσεις στους κατέχοντες κομματικό βιβλιάριο, έχει εγκαταστήσει προσωπικό ιστό πάνω από ταμεία, θεσμούς και ανθρώπους. Η κοινωνική παράλυση τροφοδοτεί την πολιτική διαφθορά, η πολιτική διαφθορά τροφοδοτεί την κοινωνική παράλυση, η Δικαιοσύνη παραμένει τυφλή, βουβή και εν πολλοίς κατευθυνόμενη, οι ανεξάρτητες Αρχές έχουν εξουδετερωθεί. Φτάσαμε ακόμα και στην Εξεταστική για την τραγωδία των Τεμπών ο κομισάριος του Μητσοτάκη να κάνει πλάκα!
Ολα αυτά τα βλέπουμε και τα ζούμε. Βρισκόμαστε στη χειρότερη ίσως εποχή μετά τη Μεταπολίτευση. Και ο ΣΥΡΙΖΑ, ελπίδα και απαντοχή πριν από λίγο καιρό ακόμα και για εκείνους που δεν τον συμπαθούσαν, είναι λιγότερο ΣΥΡΙΖΑ από ποτέ. Η διάσπαση, οι επιπολαιότητες, οι διαρροές με εσωκομματική στόχευση, οι εκτός τόπου και χρόνου «προτάσεις» επιτείνουν μια εικόνα αναξιοπιστίας, εσωστρέφειας, αναποτελεσματικότητας. Που η εχθρική προπαγάνδα, η οποία ποτέ δεν πρόκειται να συμβιβαστεί με την αριστερή «απειλή», έχει μετατρέψει σε στερεότυπο: Τίποτα δεν γίνεται, τα κεφάλια μέσα. Με τον Ανδρουλάκη μάλιστα να έχει ως κύριο στόχο να εκτοπίσει τον ΣΥΡΙΖΑ -και όχι τον Μητσοτάκη- και το ΚΚΕ να επιμένει στον χαβά του, η εικόνα γίνεται πιο ζοφερή.
Ζητείται ελπίς συνεπώς. Που πάει να πει ζητείται ενότητα, συλλογικότητα, σοβαρότητα, αποφασιστικότητα. Λιγότερα συνθήματα και πιο πολλή δουλειά στο «πεδίο». Γιατί αυτή η αρρώστια εκεί έξω θα γεννήσει ακροδεξιά τέρατα αν ο ΣΥΡΙΖΑ, ο μόνος που μπορεί, δεν ανατρέψει την κανονικότητα της φθοράς…
