Είναι ένα από τα δεκαεννέα αισθητικά δάση της Ελλάδας και βρίσκεται στον νομό Κορινθίας, με περίπου 7 χιλιάδες στρέμματα, που διαρκώς το βρίσκεις καλύτερο από την πρώτη χρονιά της παρατήρησής του. Είναι πάντα οι μεγάλες βελανιδιές που υψώνονται για να αντιμετωπίσουν τον «θεμιτό ανταγωνισμό» των ομοειδών τους. Είναι τα μικρά φυτά βελανιδιάς που αναπτύσσονται δίπλα ακριβώς στο μονοπάτι όπου βαδίζεις.
Είναι τα μικρά έλατα, που σπανίως μεγαλώνουν σ’ αυτό το πλαίσιο, αλλά βρίσκοντας ίσκιο παίρνουν κι αυτά κατεύθυνση προς τον ουρανό. Κι από κοντά είναι οι γλυστροκουμαριές και οι κουμαριές, που βρίσκουν πεδίο να βλαστήσουν και να καταλάβουν εκτεταμένες επιφάνειες, οι κέδροι που βγαίνουν αραιά και πού.
Κι εκεί δίπλα βγαίνουν οι ποώδεις μορφές, τα άγρια κρεμμύδια με το φουντωτό τους παρουσιαστικό, οι ομάδες από νάρθηκες, η κοινή άκανθος και μια σειρά γαλάζιων λουλουδιών. Κοντά σε όλα αυτά, ένα σύνολο βραχώσεων με διακριτή γεωλογική φυσιογνωμία σε μαθαίνει τούτο: ότι αν έλειπε όλος ο τόπος του δάσους Μογγουστού, πιθανόν να είχε παρασυρθεί από τις διαβρώσεις και να είχε γίνει ένα με τα πεδινά μέρη. Τα μέρη που εσύ βλέπεις από ψηλά, που σκέφτεσαι ότι μια φωτογράφησή τους θα έπρεπε να έχει ειδικά όργανα για να αποδώσει τη θαυμάσια καμπυλότητα του χώρου…
Το τοπίο βρίσκει την πιο υπέροχη τιμή του καθώς περιφέρεις το βλέμμα. Η όλη περιοχή περιστοιχίζεται από εύφορους αμπελώνες, που κάνει γελοίο το παραμύθι των «ειδικών» πως « η Ελλάδα είναι χώρα χωρίς πρωτογενή παραγωγή» . Κι όμως, η Ελλάδα είναι μια χώρα που έχει και κατέχει και, κυρίως και προπάντων, με πλήρη γνώση της αξίας της μπορεί να αμυνθεί απέναντι σε καθέναν που την επιβουλεύεται.
Μπορεί να διατηρήσει τις χερσαίες της εκτάσεις και ως κόρη οφθαλμού να διατηρήσει τα νησιά, το Αιγαίο της. Μπορεί να διδάξει τους νεότερους πολίτες για τον πλούτο που η χώρα διαθέτει και δεν είναι κατά φαντασία - γιατί είναι αισθητικός, παραγωγικός, κοινωνικός.
Αυτά είναι τα συμπεράσματα που έβγαλα από μια επίσκεψη με τον Όμιλο Φίλων Βουνού και Θάλασσας στο δάσος του Μογγουστού. Κι απομένουν ακόμη άλλα δεκαοκτώ αισθητικά δάση που αξιώνουν την παλικαριά, την αξία μας, το αίσθημα της τιμής, για να τα διατηρήσουμε. Ενάντια σε κάθε επιδρομέα.
