Έχει όμως ευθύνες και η Αριστερά για τον εγκιβωτισμό της. Και επομένως για την ακινητοποίησή της σε ψευτοδιλήμματα περί «σοσιαλδημοκρατίας ή ριζοσπαστισμού». Σαν να παρέταξε με τα χρόνια διάφορα «είδη» Αριστεράς. Μοντέλα Αριστεράς. Για παράδειγμα: τη βιωματική Αριστερά (των εξόριστων, των διωκόμενων, του αυτοσχέδιου και αυτομορφωμένου προλετάριου κομμουνιστή, του ηρωικού και ακατάβλητου επαναστατικού πείσματος κ.λπ.). Την Αριστερά του πανεπιστημιακού κολεκτιβισμού (Νομική, Πολυτεχνείο, Πολυτεχνείο ’80, κήπος Ελεφάντη κ.λπ.). Την Αριστερά της κοινοβουλευτικής ορθοπραξίας (μικρές δυνάμεις στο Κοινοβούλιο, κοινοβουλευτική πράξη ως μικρό μέρος μιας πολυεπίπεδης πολιτικής δράσης). Την Αριστερά των κινημάτων και των εναλλακτικοτήτων (μια ευρεία συγκεφαλαίωση σχεδόν όλης της ριζοσπαστικής βεντάλιας και με καταγωγές από τις εξωκοινοβουλευτικές ομάδες, από μειοψηφούσες φωνές άλλων αριστερών κομμάτων, ελευθεριακούς, δικαιωματικούς, τέως Κινέζους, παιδιά αρχειομαρξιστών κ.λπ.). Την Αριστερά των αποφασιστικών και μορφωμένων 40άρηδων, που μπορούν να διαχειριστούν από μειονότητες μέχρι μνημονιακό ανορθολογισμό. Την Αριστερά του καθεστωτικού παχυδερμισμού, την Αριστερά της διανοητικής καλλιέργειας, την Αριστερά της χοντροκοπιάς, την Αριστερά της αμορφωσιάς, την Αριστερά της ευαισθησίας, της συνδρομής, της αλληλεγγύης κ.λπ.
Η Αριστερά είναι η πολιτική δύναμη εντός της οποίας ακόμα και προβλήματα χαρακτήρων, ιδιοσυγκρασιών, εγγράφονται ως πολιτικά χαρακτηριστικά της. Σαν να πάσχει από δερμογραφισμό, τίποτα να μην πάει χαμένο, όλα τα ίχνη να διασώζονται, όλα ισοδυνάμως πολύτιμα, καλοφυλαγμένα. Τα μαζεύει στο συρτάρι όλα. Προίκα. Άσχετο αν δεν μπορεί να αξιοποιήσει και τίποτα.
Η πολυποίκιλη Αριστερά περισσότερο ασχολείται με την εξημέρωση των «ειδών», των ομάδων, παρά με την παραγωγή πολιτικής. Η Αριστερά των διαδικτυακών συνευρέσεων, των μικρομέγαλων και επηρμένων «εντολέων» και των μονομερών, «μονοποικιλιακών» εγωισμών τείνει να αποκτήσει αυτή τη φλύαρη μορφή ως κυρίαρχο χαρακτηριστικό της. Δεν νιώθει ως πρόβλημα τη φλύαρη «πολυτέλεια» ή τον πολιτικό φαφλαταδισμό. Μόνο που συχνά αυτή η υπερεγγραφή μερικοτήτων, υποπεριπτώσεων, ημιτονίων, μικροδιαφωνιών, καμιά φορά και πολιτικής αγραμματοσύνης, γίνεται δίχτυ, γίνεται εργαλείο αναβολής και καθήλωσης σε μια φιλάρεσκη ακινησία. Δεν μπορούμε να ασχολούμαστε με την αριστερή «γάμπα» όταν ο κόσμος καίγεται. Και ο κόσμος καθόλου δεν είναι σίγουρο ότι παίρνει χαμπάρι αυτό που συντελείται στην οικονομία, στο δίκαιο, στη δημόσια διοίκηση, στη νομοθετική ποιότητα, στη θεσμική κατάρρευση ή ζει στην κεκτημένη ταχύτητα της κατηφόρας.
Όμως η δουλειά της Αριστεράς (των ειδών της και των ιδεολογικών διευθετήσεων) δεν είναι ο καθρέφτης και η ομορφάδα της, αλλά η πολιτική παραγωγή. Η ψύχραιμη αποκάλυψη. Η ανάκτηση της κοινωνικής εμπιστοσύνης. Δεν χρειάζεται να λέει πολλά (γιατί με το αντιαριστερό πήγμα και την επικοινωνιακή απίσχναση μπορεί να εξατμίζεται το δίκιο της). Μπορεί όμως να αποκαλύπτει. Μερικά πράγματα χρειάζονται την αποκάλυψη και ένα ελάχιστο, ψύχραιμο σχόλιο. Πρέπει να κερδηθεί το «καταλαβαινόμαστε τώρα, δε χρειάζονται περισσότερα» που έλεγε ο Ρίτσος.
Τα είδη Αριστεράς εκπαιδεύουν την Αριστερά στη συγκόλληση, όχι στη σύνθεση. Η μέριμνα για περιχαράκωση, συχνά για επίδειξη μιας επιδερμικής διαφοράς, έχει ως κέντρο το «εγώ». Δεν είναι κακό να διαφέρεις, κακό είναι να προαποφασίζεις τη διαφορά και το χειρότερο να «την προφασίζεσαι». Όχι για να διαφοροποιηθείς (που είναι απόλυτο δικαίωμα), αλλά για να σε δουν, για να νιώσουν τον ίλιγγο από την πιθανή απομάκρυνσή σου.
Ακολουθεί η γιορτή των Φώτων.
