Άγνωστο πώς, αλλά τα αίματα είχαν ανάψει για τα καλά και τα επιχειρήματα μαζί με τις κατηγορίες εξαπολύονταν σαν ρουκέτες που άλλοτε έβρισκαν τον στόχο τους και άλλοτε όχι.
Κανένας, βέβαια, δεν είχε την ψευδαίσθηση ότι αυτή η συνέλευση θα μπορούσε να καταλήξει σε κάποια απόφαση, αλλά παρ’ όλα αυτά κανείς δεν έκανε πίσω στο παραμικρό.
Ο τάδε θεωρητικός είπε αυτό, ο δείνα το άλλο και όλοι οι φοιτητές στο αμφιθέατρο γίνονταν ένα κουβάρι. Αλλά όχι από εκείνα τα μπλεγμένα που δεν βρίσκεις την άκρη· από τα άλλα, που βλέπεις την αρχή, βλέπεις και το τέλος του κουβαριού, αλλά σου φαίνεται αδύνατο να ξεμπερδέψεις το ενδιάμεσο, όπως είπε ένας φοιτητής ανεβασμένος με το ένα πόδι σε μια καρέκλα και με το άλλο στην κόχη ενός γραφείου.
Κι απέναντι από το κουβάρι οι βελόνες που κάρφωναν την καθημερινότητα και τη ζωή των φοιτητών, που έπρεπε να λάβουν μια απόφαση που να έχει και ένα σαφές περιεχόμενο ώστε να τους χωράει όλους, να είναι εφαρμόσιμη και κυρίως -το παλιό πρόβλημα των αποφάσεων- μαζί με την πρόταση να βρεθεί κι εκείνος που να είναι πρόθυμος να την υλοποιήσει.
Κι έπειτα για το τέλος να βρεθεί εκείνη η πρόταση που να είναι στοιχειωδώς αποδεκτή για τις αναγκαίες κοινωνικές συμμαχίες διότι, ως γνωστό, χωρίς σαφές αίτημα και χωρίς σαφείς κοινωνικές συμμαχίες κανένας αγώνας δεν μπορεί να ευοδωθεί.
Πάντως, οι φοιτητές κατάφεραν να καταλήξουν σε μια πρώτη συμφωνία.
Επρεπε, είπαν, να συγκροτηθεί ένα μέτωπο. Ένα μέτωπο αγωνιζομένων που θα ανατρέψει τις πολιτικές που επιβάλλονται στο πανεπιστήμιο στο όνομα του πανεπιστημίου, που ουδείς ποτέ δεν το ρώτησε τι άποψη θα είχε για όλα αυτά που αποφασίζουν οι πρυτάνεις ντυμένοι με τον μανδύα της αυθεντίας, της αριστείας και άλλων εύηχων ιδιοτήτων που κάνουν τους από πάνω να δείχνουν πως έχουν κύρος και τους από κάτω να οργίζονται.
Οπως συμβαίνει με τα ειρηνοδικεία, συμπλήρωσε ένας φοιτητής της Νομικής, και συνηγόρησε και ένας των Πολιτικών Επιστημών, που συμπλήρωσε και τις Εξεταστικές της Βουλής που αποφασίζουν ό,τι θέλουν οι κυβερνητικές πλειοψηφίες. Αμφότεροι επανήλθαν στην τάξη και στο θέμα της συγκρότησης του μετώπου από τους συμφοιτητές τους παρότι θεωρήθηκαν εύστοχες οι παρεμβάσεις.
Και κάπως, με τα μπρος και με τα πίσω που έχουν αυτές οι διαδικασίες, συγκροτήθηκε και μια επιτροπή αγώνα αποτελούμενη από πολλούς φοιτητές και πολλές φοιτητικές παρατάξεις ώστε να δημιουργήσουν και το αναγκαίο πολιτικό πλαίσιο διά της διατύπωσης ενός ενιαίου συνθήματος που, όπως είπαμε, θα τους χωράει όλους.
Μέχρι να αδειάσει το αμφιθέατρο η Πρυτανεία είχε γεμίσει κόσμο και ο πρύτανης που σφύριζε αδιάφορος επικαλούμενος διάφορες δικαιολογίες για να απαξιώσει τα αιτήματα των φοιτητών βρέθηκε αποκλεισμένος στο γραφείο του από όλους τους φοιτητές που συμμετείχαν ή και δεν συμμετείχαν στη συνέλευση.
Αυτό ήταν αυτό που ονομάζουμε ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα σημειώθηκε στο κείμενο της απόφασης της επιτροπής αγώνα που συντάχθηκε έπειτα από τη μαζική διαδήλωση, διότι όταν ενεργοποιείται ο λαϊκός παράγοντας, δεν υπάρχει χρόνος για συσκέψεις.
Οπως είχε συμβεί, δηλαδή, και στις πλατείες στην αρχή της κρίσης, όπως και στο Σύνταγμα με τις μαζικές διαδηλώσεις για τα Τέμπη, που μαζί με το «Δεν έχω οξυγόνο» ήρθε και το «Τέρμα τα ψέματα».
