Πέμπτη 21 Σεπτεμβρίου 2023 λέει το ημερολόγιο του σπιτιού μου. Λίγο πιο πάνω στον τοίχο είναι κρεμασμένη μια φωτογραφία του Ζαχαρία. Είναι χαμογελαστός, τα μάτια του αστράφτουν και μέσα από το τζάμι της φωτογραφίας αισθάνομαι ένα κύμα ηρεμίας, καλοσύνης, συμπόνιας. Είναι σαν να μου ψιθυρίζει, «Μη λυπάσαι, μην πικραίνεσαι, μαμά».
Όμως θυμάμαι, το μυαλό μου γεμίζει γυαλιά και αίματα. Μπροστά από τα μάτια μου περνούν αλλεπάλληλες εικόνες - πόδια που τρέχουν, πόρτες που κλείνουν, πανικός, αγωνία, απόγνωση, κλωτσιές, χτυπήματα, κοφτές ανάσες, σπρωξίματα, γκλομπιές, ασφυξία, θάνατος. Πώς να σβήσω από τη μνήμη και την καρδιά μου όλα αυτά; Πώς να δεχτώ το αποτέλεσμα, τον χαμό, το τραύμα;
Πέντε χρόνια παλεύω με το τέρας της επίγνωσης και της μνήμης και με τα τέρατα που χωρίς ίχνος ανθρωπιάς ή ενοχής ζουν και υπάρχουν δίπλα μας κι αναπνέουν τον ίδιο αέρα με εμάς.
Το παιδί μου χάθηκε εκείνο το μεσημέρι του Σεπτέμβρη. Όταν τον αποχαιρέτησα και τον αγκάλιασα ένα μήνα πριν, του έδωσα ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια. Αργότερα είδα το ένα παπούτσι στο πεζοδρόμιο της Γλάδστωνος, άδειο και τσαλαπατημένο. Έως τώρα, δεν έχω βρεθεί σε εκείνο το σημείο, δεν αντέχω να νιώσω τόση βία, απανθρωπιά και μίσος γύρω μου.
Πέντε χρόνια πέρασαν και κανένας απ' αυτούς που είδαμε στα βίντεο να δολοφονούν τον Ζακ, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, δεν είναι στη φυλακή. Έγκλημα σε δημόσια θέα, Δικαιοσύνη α λα καρτ. Ο κοσμηματοπώλης Δημόπουλος είναι σε κατ' οίκον περιορισμό γιατί ο νόμος λυπάται τους ηλικιωμένους φονιάδες. Αν μέχρι τα 70, 80 σου χρόνια δεν έμαθες να αγαπάς όλους τους ανθρώπους, τότε σού πρέπει πιο σκληρή τιμωρία απ αυτή. Ο μεσίτης Χορταριάς ελεύθερος μέχρι το εφετείο, βρήκε τρόπο να βγει από τη φυλακή μετά από δύο μήνες γιατί όταν καταδικάζεται σε 10 χρόνια φυλάκιση από το δικαστήριο που εξέτασε την υπόθεση και τα στοιχεία της, ένα άλλο δικαστήριο, που δεν έχει καν διαβάσει τα δεδικασμένα, μπορεί να φανεί πιο επιεικές. Οι τέσσερις εμπλεκόμενοι αστυνομικοί βρέθηκαν αθώοι γιατί όλοι είδαμε πόσο σεβασμό και ανησυχία έδειξαν για τη ζωή του Ζακ και με πόσο οργανωτικό και επαγγελματικό τρόπο αντιμετώπισαν ένα θύμα ξυλοδαρμού σε κρίσιμη για την υγεία και τη ζωή του κατάσταση.
Ο πολιτισμός και η ανωτερότητα μιας κοινωνίας φαίνεται στον τρόπο με τον οποίο προστατεύει και βοηθάει τον αδύναμο άνθρωπο, τον φτωχό, τον ανάπηρο, τη γυναίκα, το παιδί, τον μετανάστη, τον ηλικιωμένο, τον άρρωστο και άλλους. Στην Ελλάδα είδαμε τον φτωχό να χάνει το σπίτι του, τον ανάπηρο να τον πετάνε στη θάλασσα, τη γυναίκα να δολοφονείται από τον σύζυγο ή σύντροφό της, το παιδί να βιάζεται, τον μετανάστη να βυθίζεται μαζί με το σκάφος, το τρανς άτομο να μαχαιρώνεται.
Ο Ζακ δολοφονήθηκε για τις πολλαπλές του ταυτότητες, για την αντιφασιστική του δράση, για το θάρρος και το πείσμα του να αλλάξει τον κόσμο. Η Δικαιοσύνη οφείλει να σταματήσει τον αυταρχισμό και την καταπίεση του αδύναμου από τον δυνατό, τη δολοφονική μανία του φασισμού και την απαξίωση των ανθρώπινων ζωών.
Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης παίζουν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση άποψης και τελικά πεποίθησης γύρω από την προσωπικότητα του θύματος και τις πράξεις των θυτών. Βλέπουμε και ακούμε δημοσιογράφους, σχολιαστές και πολιτικούς να κατηγορούν τα θύματα με φράσεις του τύπου «τι ήθελε εκεί;», «ήταν παράνομος», «καλά του έκαναν». Λόγια ανεπιτρεπτα, απάνθρωπα, ανήθικα. Τα θύματα δεν χρειάζονται ούτε σχολιασμούς ούτε τηλεοπτικές δίκες, μόνο αλήθεια, τιμωρία των θυτών τους και μνήμη.
Είναι αλήθεια πως κανείς δολοφονημένος δεν αναστήθηκε, όμως είναι χρέος κάθε ευσυνείδητου, δημοκρατικού, αυθεντικού ανθρώπου να αντιδρά σε κάθε είδους σκληρότητα, κακοποίηση και φασιστική συμπεριφορά, γιατί απ' αυτό κρίνονται τα μελλοντικά εγκλήματα και οι πράξεις των μελλοντικών δολοφόνων.
Γι' αυτό, το υγιές κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας θα συνεχίσει να διαμαρτύρεται, να διεκδικεί και να αγωνίζεται ενάντια σε κάθε διάκριση, καταπάτηση, απαξίωση και στέρηση ανθρώπινων δικαιωμάτων.
