Πέθανε χθες σε ηλικία 96 ετών ο αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης και της Αριστεράς Νίκος Ζαχόπουλος. Η κηδεία του πραγματοποιήθηκε σήμερα, στο νεκροταφείο Αναστάσεως του Κυρίου, σε στενό οικογενειακό κύκλο, λόγω των υγειονομικών μέτρων.
Ο ίδιος γεννήθηκε το 1924 στη Φούρκα Χαλκιδικής. Εργάστηκε ως καθηγητής Μαθηματικών και ανέπτυξε πλούσια αγωνιστική δράση στην Κατοχή και μετέπειτα.
Ο Ν. Ζαχόπουλος πέρασε στο Τμήμα Μαθηματικών του Α.Π.Θ. το 1942, στα δύσκολα χρόνια της Kατοχής. Από τις πρώτες ημέρες της φοιτητικής του ζωής ανέλαβε ενεργό αντιστασιακή δράση μέσα από τις γραμμές της ΕΠΟΝ και του ΚΚΕ, αλλά και ως πρόεδρος των επιτροπών της Φοιτητικής Λέσχης του ΑΠΘ, που ήταν τότε ένας από τους κυριότερους πόλους συσπείρωσης και αρωγής των φοιτητών.
Παράλληλα, εργαζόταν και ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα «ΛΑΪΚΗ ΦΩΝΗ». Με αυτή την ιδιότητά του, ήταν παρών στην δίκη και στην εκτέλεση της Κούλας Ελευθεριάδου (Μάϊος 1947).
Σε ομιλία του για αυτά τα γεγονότα αναφέρει ο ίδιος σε ένα δημοσιευμένο άρθρο του: «Στις ερωτήσεις των στρατοδικών που αφορούσαν στη δράση της, η Κούλα απαντούσε με ένα διαρκές κατηγορώ εναντίον των υπευθύνων, ντόπιων και ξένων, που αιματοκύλησαν τον ηρωικό ελληνικό λαό και κατάντησαν τη χώρα ένα απέραντο νεκροταφείο».
Το 1945, βρίσκει τον Ν. Ζαχόπουλο εξόριστο στη Μακρόνησο. Όπως αναφέρει ο ίδιος «επέζησα στην θύελλα της σφαγής στο Α’ Τάγμα σκαπανέων Μακρονήσου το 1948. Στρατιώτης τότε στο Α’ Τάγμα των ανυπότακτων, βρέθηκε στη δύνη της επίθεσης της φρουράς, εναντίον 4.000 στρατιωτών. Οι νεκροί σωρός, μετρήθηκαν 350. Στην χαράδρα που μας μάντρωσαν για να γίνει η διαλογή, βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα πάνοπλο στρατιωτικό, τον Σκαλούμπακα, κατά την ομολογία συντρόφων μου, που με ρώτησε αν θα κάνω δήλωση μετανοίας. Απάντησα "ΟΧΙ". Τότε ένοιωσα την κάνη περιστρόφου στον κρόταφό μου να κροταλίζει χωρίς να εκπυρσοκροτεί. Και αφού με χτυπούσε με το περίστροφο στο κεφάλι μου, διέταξε τους αλφαμίτες να με παραλάβουν».
Σε ένα άλλο κείμενό του για τα γεγονότα της Μακρονήσου, ο Ν. Ζαχόπουλος αναφέρει:
«Στις 12 Οκτωβρίου 1949 μεταφέρονται από το ΒΕΤΟ (Β’ τάγμα σκαπανέων) 650 νέοι κάτω των 30 ετών. Τους υποδέχονται ο διοικητής του ΑΕΤΟ, λοχαγός Βασιλόπουλος, ο ιερέας του στρατοπέδου Παπα-Κορνάρος και πληθώρα Αλφαμιτών με τα λευκά τους εξαρτήματα και τα όπλα υποδοχής, περίστροφα, κασμαδόξυλα, μπαμπού, σιδερογωνιές και ότι άλλο σκοτώνει ή τρελαίνει. Εκείνο που μας συγκλόνισε ήταν το βράδυ που φέρανε με φορτηγό τους τρελούς να μείνουν στον κλωβό μας. Δεν περιγράφεται η αντίδραση των παιδιών που στο μακελειό της υποδοχής έχασαν τα λογικά τους. Αποτέλεσμα του χαλασμού ήταν 50 νεκροί, πολλοί τρελοί, εκατοντάδες οι βαριά χτυπημένοι, μεταξύ αυτών και ο Γιώργος Φαρσακίδης.
Ύστερα από μερικές ημέρες, μαθαίνουμε ότι όσοι άντεξαν σ΄αυτό το μακελειό, τους κλείσανε σε νέο συρματόπλεγμα στην πρώτη χαράδρα μετά την διοίκηση του ΑΕΤΟ, όπου συνεχίστηκαν τα βασανιστήρια. Και στο τέλος της χαράδρας, προς την θάλασσα, εγκατέστησαν τις εξόριστες γυναίκες από το Τρίκερι, τις οποίες βασάνιζαν απάνθρωπα μέχρι τρέλας. Στο νέο αυτό συρματόπλεγμα στη χαράδρα, συναντηθήκαμε όταν μετά από μερικούς μήνες έληξε η τριετής θητεία μας στον στρατιωτικό κλωβό».
Ο επόμενος τόπος εξορίας για τον Ν. Ζαχόπουλο ήταν ο Αϊ Στράτης, έως το 1952.
Για τα χρόνια της αγωνιστικής δράσης του και αποτίοντας φόρο τιμής στους συναγωνιστές τους, ο Ν. Ζαχόπουλος αναφέρει σε κείμενο του: «Έχω ζήσει πολλές οδυνηρές συναισθηματικές δοκιμασίες, και γονατίζω μπρος στη θυσία όλων αυτών που πίστεψαν και αγωνίστηκαν με πάθος για τα ιδανικά μιας ελεύθερης και δημοκρατικής πατρίδας, και αντί για λουλούδια καταθέτω τους στίχους του ποιητή:
“Τιμή σ’ αυτούς που όρισαν στη ζωή τους
να φυλάγουν Θερμοπύλες,
ποτέ από το χρέος μη κινούντες”.
Τέλος, ο Πανελλαδικός Σύνδεσμος Αγωνιστών Εαμικής Εθνικής Αντίστασης (ΠΣΑΕΕΑ) εκφράζει τη βαθιά του λύπη και τα ειλικρινή συλλυπητήρια προς την οικογένειά του για την απώλεια του Ν. Ζαχόπουλου.
Τα ειλικρινή του συλλυπητήρια στους οικείους του απήθυνε και ο ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία Θεσσαλονίκης.
