Οι φύλακες και ο βράχος του Αϊ-Στράτη στέλνουν πάλι τις πρωτοχρονιάτικες κάρτες τους. Τις πιο παράξενες ευχετήριες κάρτες που γίνηκαν ποτέ. Όχι φωτισμένα σπίτια με χριστουγεννιάτικα δέντρα, με κάλαντα, ούτε ευτυχισμένες οικογενειακές σκηνές, ούτε καμπάνες, χιονισμένα έλατα και άλλα τέτοια σύμβολα χαράς, αρμονίας, ευτυχίας. Σίδερα σταυρωτά, συρματοπλέγματα, αλυσίδες, φως που περνάει δειλά μέσα από στενούς σιδερωμένους φεγγίτες σαν αλυσοδεμένο κι αυτό. Μορφές αδύνατες και περήφανες, σαν χαραγμένες σε πέτρα, ματιά που αναζητάει αχόρταγα το δικαίωμα της ζωής. Κι άλλες με παραστάσεις - μηνύματα αγάπης και ειρήνης. Ευχές σαν κραυγές: «15 χρόνια δεσμώτες. Αμνηστία!» (Κέρκυρα) –«16 χρόνια στα σίδερα. Ως πότε!;».
Κι από μέσα ευχές γραμμένες με το χέρι στη μάνα, τη γυναίκα, στο παιδί, στον αδελφό. «... Να μας ενώσει ο καινούργιος χρόνος. Να φέρει την ειρήνη στον κόσμο και στο σπίτι μας... Περίμενέ με...».
Η έκκληση του πολιτικού εξόριστου Αγίου Ευστρατίου προς τον ελληνικό λαό λέει:
«Σε τούτο το ερημικό νησί, τον Αϊ-Στράτη, που χρόνια τώρα μας έχει ρίξει η αυθαιρεσία και η βία, τίποτα απ’ ό,τι προμηνάει τις γιορτές, τον ερχομό του καινούργιου χρόνου δεν υπάρχει. Απέραντη θάλασσα ολούθε μας τριγυρνά. Κρύο, στερήσεις και μοναξιά μονάχα. Σε κανέναν δεν επιτρέπουν να πλησιάσει. Ούτε σε μάνα και γονιό, ούτε σε παιδιά, αδελφή και γυναίκα.
Στην πατρίδα μας, που την τελευταία εικοσαετία ζει το μεγάλο δράμα της, πολλοί είν’ εκείνοι που λαχταρούν να πατήσουν το κατώφλι του ρημαγμένου σπιτιού τους, αλλά τους το απαγορεύουν. Πολλοί είν’ εκείνοι που φλογίζονται από τον πόθο ν’ αγκαλιάσουν το σπλάχνο τους, μα δεν τους το επιτρέπουν...
Για δέκατη έκτη φορά μας βρίσκουν τα Χριστούγεννα μέσα στα συρματοπλέγματα, στα χιτλερικού τύπου εξοντωτήρια, στα ξερονήσια, καταδικασμένοι σε ισόβια χωρίς δίκη... Κάνουμε έκκληση σε κάθε τίμιο άνθρωπο να υψώσει τη φωνή του για να σταματήσει το έγκλημα που συντελείται σε βάρος μας, σε βάρος των οικογενειών μας, όντας βέβαιος ότι επιτελεί το χρέος του προς την Πατρίδα, την Αλήθεια και τη Δικαιοσύνη».
Δεκατρείς γυναίκες, μητέρες, σύζυγοι και αδελφές φυλακισμένων και εξόριστων από την Καβάλα γράφουν στους αρμοδίους:
«...Τις ημέρες αυτές που χαρμόσυνα θα ηχήσουν οι καμπάνες και μηνύματα αγάπης και ειρήνης θα φέρουν στις ανθρώπινες καρδιές, στα σπίτια τα δικά μας, στις οικογένειες που έχουμε πατέρα, σύζυγο ή παιδί πολιτικό κρατούμενο ή εξόριστο, τέτοια χαρά δεν θα τα εγγίσει. Δεκάξι χρόνια οι δικοί μας κρατούνται στις φυλακές και στις εξορίες.... Νέους τους ’κλεισαν στα σίδερα και τώρα είναι ασπρομάλληδες. Ήτανε νέες οι γυναίκες που αφήσανε, μα ο χρόνος και ο πόνος τις γέρασε... Θέλουμε να πιστεύουμε πως κάτι άγγισε την ψυχή σας από το δράμα αυτών των ανθρώπων, από την πίστη τους στη ζωή, που έγινε σκληρός, έμπρακτος αγώνας για μια πατρίδα μονιασμένη, ειρηνική και ευτυχισμένη».
Αυτά γράφουν οι πολιτικοί εξόριστοι και κρατούμενοι, αυτά γράφουν οι δικοί τους. Αυτά φωνάζουν οι ευχετήριες κάρτες από τις φυλακές και την εξορία. Μια δυνατή κραυγή που πρέπει ν’ ακουστεί σήμερα ως τα πέρατα της Ελλάδας, να φτάσει ως το βάθος της καρδιάς του κάθε Έλληνα: Ειρήνη στον κόσμο και στα σπίτια μας! Αμνηστία!
Και ένα άλλο πρωτοχρονιάτικο χαιρετιστήριο:
«Από το κολαστήριο της Γιούρας οι αλυσοδεμένοι αγωνιστές της Ελληνικής Εθνικής Αντίστασης σας εύχονται ευτυχισμένο και ειρηνικό τον καινούργιο χρόνο. Για μας ένας ακόμη χρόνος στα σίδερα. Συμπληρώσαμε τον 16ο και μπαίνουμε στον 17ο! Οι Μέρτεν ελεύθεροι! Ο Γλέζος και οι συμπολίτες του στα σίδερα! Αγαπητοί μας φίλοι, βοηθάτε να λήξει αυτό το άδικο και αυτό το μαρτύριο για μας και για τη χώρα μας. Ζητάμε τη συνδρομή σας.
Γενική Αμνηστία»
Παρόμοιο χαιρετιστήριο απηύθυναν και οι πολιτικοί κρατούμενοι των φυλακών Ακροναυπλίας. Στο μήνυμα εκφράζεται «η πίστις των πολιτικών κρατουμένων ότι μέσα στον καινούργιο χρόνο θα γίνει σεβαστή η θέλησις του ελληνικού λαού για ειρήνη και ομαλότητα».
Από τις φυλακές Τριπόλεως:
«Για μας τους φυλακισμένους αγωνιστάς της Εθνικής Αντιστάσεως, που κλείνουμε τον 16ο χρόνο στις φυλακές, ο καινούργιος χρόνος που έρχεται ανοίγει έναν ακόμη κύκλο στο πολύχρονο δράμα μας. Οι γονείς των περισσοτέρων από μας πέθαναν, τα παιδιά μας μεγάλωσαν χωρίς το χάδι και την πατρική προστασία. Οι γυναίκες μας μαραζώνουν από την προσμονή και την αγωνία...».
Από τις φυλακές Μυτιλήνης:
«Αυτές τις μέρες οι οικογένειες όλων των ανθρώπων συγκεντρωμένες θα γιορτάσουν και μόνο οι δικές μας έρημες και δυστυχισμένες θα κοιτάζουν για άλλη μια χρονιά την άδεια θέση στο τραπέζι...
Εμείς οι πολιτικοί κρατούμενοι για 16η φορά θα δούμε την ανατολή του καινούργιου χρόνου γαντζωμένοι πάνω στα κρύα σίδερα του φεγγίτη μας... Παρ’ όλες τις ταλαιπωρίες και τις κακουχίες μας, προσβλέπουμε στο μέλλον με απόλυτη αισιοδοξία και εμπιστοσύνη, απτόητοι, όπως πάντα, τραβάμε μπροστά με το κεφάλι ψηλά και περήφανοι που παλεύουμε για τα δίκαια του λαού μας...».
