Στην περιοχή μας συντελείται κοσμογονία, αλλάζουν τα πάντα, οι σχέσεις της Ευρώπης και της Αμερικής με τη Μέση Ανατολή τροποποιούνται και λόγω των ενεργειών του Τραμπ. Ο Ερντογάν «φοράει τα καλά του», βρίσκεται στα μεγάλα τραπέζι όπου λαμβάνονται οι μεγάλες αποφάσεις. Ποιος αγνοείται; Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, παρασέρνοντας στην απραξία και την Ελλάδα.
Είναι αδιανόητο την ώρα που οι ισορροπίες στην Μέση Ανατολή αλλάζουν, την ώρα που η Τουρκία αρπάζει κάθε ευκαιρία, την στιγμή που η Ευρώπη αγκαλιάζει ακόμα πιο σφιχτά τον Ερντογάν, οι Μητσοτάκη και Γεραπετρίτης να είναι απόντες, σφυρίζοντας αμήχανα.
Ο Τραμπ δεν μάζεψε μόνο τρισεκατομμύρια στην τριήμερη επίσκεψη του στις χώρες του Κόλπου. Τροποποίησε τις σχέσεις συνολικά της Δύσης (σέρνοντας και την Ευρώπη) με τις χώρες της Μέσης Ανατολής. Αναβάθμισε πρωτίστως την Σαουδική Αραβία (με το αζημίωτο, κλείνοντας συμφωνίες τρισεκατομμυρίου), δίνοντας της ρόλο και στην Συρία. Είναι ο πρίγκιπας μπιν Σαλμάν, που ζήτησε να αρθούν οι κυρώσεις σε βάρος της Συρίας, να αναγνωριστεί χωρίς αστερίσκους ο ρόλος του ντε φάκτο ηγέτη της Συρίας Αλ Σάρα, του πρώην τζιχαντιστή, ο οποίος μάλιστα ταξίδεψε στο Ριάντ για να συναντηθεί με τον Τραμπ. Η εμπλοκή της Σαουδικής Αραβίας, στην Συρία, είναι προτιμότερη για το Ισραήλ. Μπορεί να κόβει την απόλυτη επιρροή της Άγκυρας στην Δαμασκό, όμως ο Ερντογάν δεν έχει λόγο να διαμαρτύρεται. Άλλωστε το Ριάντ θα βάλει χρήμα για την ανοικοδόμηση της Συρίας.
Ο Τραμπ κλείνει το μέτωπο με το Ιράν, περιορίζοντας ακόμα και τον Νετανιάχου. Έδειξε ποιος είναι το αφεντικό στη δυνατή σχέση ΗΠΑ-Ισραήλ. Είναι ο Τραμπ μάλιστα που αρχίζει να πιέζει και για την επίλυση του Παλαιστινιακού - κατά απαίτηση και της Σαουδικής Αραβίας - αρχής γενομένης από το τέλος της σφαγής στην Γάζα.
Οι Ευρωπαίοι μιλούν με ύμνους για τον Ερντογάν, παρακολουθώντας τις κινήσεις του Τραμπ χωρίς αντίρρηση στην Μέση Ανατολή, ειδικότερα στη Συρία.
Οι μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες, Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, αλλά και η εκτός ΕΕ Βρετανία, ονειρεύονται πολεμικά μεγαλεία. Σχεδιάζουν τον επανεξοπλισμό της Ευρώπης, με δύο στόχους. Πρώτον, να δείξουν ότι έχουν ισχύ για να κάτσουν στο τραπέζι της μεγάλης πλανητικής διαπραγμάτευσης με Αμερική, Κίνα και Ρωσία. Δεύτερον, επιδιώκοντας να δώσουν πνοή στην ημιλιπόθυμη ευρωπαϊκή οικονομία. Μιλάμε για ένα σχέδιο που μόνο δεινά μπορεί να φέρει και στην οικονομία και στις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Το ιδεολόγημα είναι ο αντιρωσισμός, με μεγάλο θύμα πρωτα την Ουκρανία.
Μητσοτάκης - Γεραπετρίτης: Απλώς αγνοούνται
Τα δυο πρόσφατα ταξίδια του Κ. Μητσοτάκη σε Ρώμη και Βερολίνο έδειξαν την ανυπαρξία πολιτικής της ελληνικής κυβέρνησης. Μπορεί στο εσωτερικό να διαφημίζεται ο κ. Μητσοτάκης ως ο ηγέτης με μεγάλη απήχηση στην Ευρώπη. Η πραγματικότητα όμως είναι σκληρή και για τον ίδιο αλλά και για τη χώρα.
Κανείς δεν τον ακούει, κανείς δεν λαμβάνει υπόψη του τα όσα λέει ο Κ. Μητσοτάκης.
Το χειρότερο είναι ότι ο ίδιος έχει έλλειμμα στρατηγικής.
Εφαρμόζει εξωτερική πολιτική Ι.Χ. για τα δικά του συμφέροντα, εμφανιζόμενος πάντα πρόθυμος. Τώρα όμως που οι ισορροπίες άλλαξαν, με τον Τραμπ να τινάζει στον αέρα όλα όσα ξέραμε, έμεινε μόνος και αμήχανος.
Και στη Ρωμη και στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες δυο πράγματα εισπράττει: Ζήτω η Τουρκία και βάλε λεφτά να είσαι συνέταιρος στο νέο εγχείρημα του επανεξοπλισμού. Ο Μερτς δηλώνει καθαρά ότι η Τουρκία θα είναι εταίρος στο νέο ευρωπαϊκό αμυντικό δόγμα. Ο ΓΓ του ΝΑΤΟ Ρούτε εκθειάζει τον Ερντογάν. Και ο Κ. Μητσοτάκης και ο Γ. Γεραπετρίτης ψελλίζουν απλώς οτι είναι υπέρ του νέου ευρωπαϊκού σχεδίου.
Ο δε Κ. Μητσοτάκης θεώρησε κατάλληλο χρόνο να πάει στην Ουάσιγκτον, την ώρα που στην περιοχή μας αλλάζουν τα πάντα.
Αυτή είναι η μοίρα των δεδομένων και όσων νομίζουν ότι και η εξωτερική πολιτική είναι ένα παιχνίδι προσωπικού οφέλους.
