Ήταν πριν από δύο περίπου χρόνια όταν Σισέ πάτησε για πρώτη φορά το χορτάρι του γηπέδου όπου αγωνίζεται ο Αθλητικός Όμιλος Σάμου για να παίξει ποδόσφαιρο. Ο νεαρός, με καταγωγή από τη Γουινέα, είχε φτάσει στην Ελλάδα έναν χρόνο πριν, και συγκεκριμένα στις 30 Οκτωβρίου του 2019, ως ασυνόδευτος ανήλικος. Λίγους μήνες αργότερα, τον Ιανουάριο του 2020, και για όσο διάστημα διέμενε στο ΚΥΤ Σάμου ξεκίνησε μαθήματα ελληνικών και τον Σεπτέμβριο του 2020 ξεκίνησε να φοιτά στην Α' τάξη του Πυθαγόρειου Γενικού Λυκείου.
Όπως εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς, τίποτα δεν εμπόδισε τον Σισέ να κάνει προσπάθειες προκειμένου να ενταχθεί όσο πιο γρήγορα στην τοπική κοινωνία. Το ποδόσφαιρο ήταν ένα από τα εργαλεία που χρησιμοποίησε και μία από τις ανοιχτές πόρτες που βρήκε ώστε να διευκολυνθεί. Και όλα έμοιαζαν ιδανικά μέχρι τον Μάρτιο του 2021. Τότε ήταν που εκδόθηκε η απόφαση του Περιφερειακού Γραφείου Ασύλου Σάμου με την οποία απορρίφθηκε το αίτημά του για άσυλο-διεθνή προστασία. Άσκησε προσφυγή κατά της απόφασης, η οποία επίσης απορρίφθηκε στις 20 Ιουνίου. Πλέον, έχοντας στο πλευρό του την τοπική κοινωνία, τους εκπαιδευτικούς, τους φίλους και την ομάδα του, παλεύει να παραμείνει στην Ελλάδα και αυτό εύχονται και όσοι τον στηρίζουν.
Μιλώντας στην ΑΥΓΗ της Κυριακής, ο πρόεδρος του Αθλητικού Ομίλου Σάμου Μιχάλης Κωνσταντινίδης αποτύπωσε τη σύνδεση της ομάδας με τον νεαρό πρόσφυγα. «Μας στενοχωρεί αυτό που συμβαίνει. Το παιδί έχει γίνει ένα με μας, το νιώθουμε δικό μας παιδί και είναι αδικία του συστήματος όλο αυτό, η σκληρή πραγματικότητα, είναι δύο χρόνια μαζί μας, έχει γίνει δικό μας παιδί με τον χαρακτήρα, το ήθος, αλλά και την προσπάθεια που έχει κάνει. Είναι φίλος μας».
Ακούγοντας τα λόγια του κ. Κωνσταντινίδη για τον Σισέ από τη Γουινέα, θυμόμαστε τα λόγια του Ανδρέα Τετέι από την Κυψέλη και τη μάχη που έδωσε ο ίδιος και η οικογένειά του περιμένοντας 21 ολόκληρα χρόνια, μέχρι να αποκτήσει την πολυπόθητη ελληνική ιθαγένεια. Πριν από λίγες μέρες, ο ποδοσφαιριστής της Κηφισιάς πρωταγωνίστησε στο βίντεο του ΠΣΑΠΠ για την ημέρα του πρόσφυγα και μία ημέρα μετά μίλησε στον ρ/σ 105.5 στο Κόκκινο.
«Αν ποτέ στο μέλλον γίνω αυτό το ταλέντο που λένε, θα βάλω τη δική μου φωνή και όποια δύναμη έχω, ώστε τα παιδιά που έχουν γεννηθεί εδώ στην Ελλάδα, έχουν πάει σχολείο εδώ ή έχουν περάσει πολλά χρόνια εδώ, να μπορέσουν να αποκτήσουν την ελληνική ιθαγένεια. Ξέρω πόσο δύσκολο είναι και πόσο πολύ το θέλουν» είχε δηλώσει ο Ανδρέας Τετέι, ενώ, ερωτηθείς για το εάν έχει δεχτεί ρατσιστικά σχόλια, τόνισε:
«Δεν σε αντιμετωπίζουν όλοι το ίδιο όταν είσαι ξένος, έχω ακούσει ρατσιστικά σχόλια, περισσότερο με χαρακτηρίζουν και με βρίζουν στο γήπεδο, αλλά δεν δίνω σημασία, όσο ασχολείσαι μαζί τους τους δίνεις θάρρος να λένε περισσότερα, απλά κλείνω τα αυτιά μου».
Θα μπορούσε να πει κάποιος πως η περίπτωση του Σισέ είναι διαφορετική από αυτή του Τετέι και πράγματι υπάρχουν διαφορές, καθώς ο πρώτος ήρθε στην Ελλάδα ως ανήλικος, ασυνόδευτος πρόσφυγας, ενώ ο δεύτερος γεννήθηκε στη χώρα μας.
Αξίζει, όμως, να σκεφτούμε τη βασική ομοιότητα που δεν είναι άλλη από τη στέρηση του δικαιώματος της αναγνώρισης, τη στέρηση του δικαιώματος σε μια καλύτερη ζωή, τη στέρηση του δικαιώματος της επανένταξης σε μία κοινωνία, τη στέρηση του δικαιώματος από την Πολιτεία που, όποια και αν είναι η αφετηρία, στερεί από νέους το δικαίωμα να ζήσουν ισότιμα σε ένα ευνοούμενο κράτος. Στο τέλος της ημέρας, ο κάθε Σισέ και ο κάθε Ανδρέας πρέπει να είναι «παιδιά της Ελλάδας», ακόμη κι αν δεν φτάσουν εκεί που έφτασε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Το δικαίωμα πρέπει να είναι το ίδιο.
