Το έργο μεταφέρει τον θεατή στη γοητεία άλλων εποχών και άλλων θεατρικών πρακτικών, όπου η χρήση της μάσκας, οι παρλάτες του αρλεκίνου και οι μεταμφιέσεις δημιουργούν εκρηκτικά κωμικές καταστάσεις. «Ήθελα να ανεβάσω μια κωμωδία, καθώς τα πάντα γύρω μας είναι τόσο σκοτεινά και αδιέξοδα» λέει ευθύς εξαρχής η σκηνοθέτιδα Αθηνά Κεφαλά για αυτή την παράσταση «με το λεπτό χιούμορ που κάνει τον θεατή να γελάει και να ξεχνάει για λίγο τα προβλήματά του».
Μια ιστορία αγάπης και μεταμφίεσης ανάμεσα σε δύο νέους αφηγείται το έργο. Η νεαρή κοπέλα μεταμφιέζεται σε άντρα και προσποιείται τον δάσκαλο προκειμένου να συναντάει τον αγαπημένο της. Χαρακτηριστική είναι η παρουσία του αρλεκίνου, που μεταμορφώνεται σε διάφορους λαϊκούς χαρακτήρες τροφοδοτώντας τη δράση και εμπλουτίζοντάς τη με κωμικές καταστάσεις. «Στο έργο συναντάμε όλους τους κώδικες του αναγεννησιακού θεάτρου» λέει η Αθ. Κεφαλά, θυμίζοντας ότι στην κομέντια ντελ άρτε «είναι σημαντική η παρουσία του αρλεκίνου, που εκπροσωπεί τους λαϊκούς χαρακτήρες και συνήθως συγκρούεται με τους ανθρώπους της εξουσίας και του χρήματος».
Αντλώντας από το «θέατρο στο τραπέζι», ένα είδος με μεγάλη παράδοση στις ευρωπαϊκές σκηνές, που επανέρχεται στις μέρες μας, η παράσταση διαδραματίζεται εξ ολοκλήρου γύρω από ένα τραπέζι. «Το “θέατρο στο τραπέζι” είναι ένα βήμα πέρα από το αναλόγιο και ένα βήμα πριν την κινησιολογική τοποθέτηση στον σκηνικό χώρο» λέει η σκηνοθέτιδα, εξηγώντας ότι «οι ηθοποιοί στην προκειμένη περίπτωση καλούνται να παίξουν τους ρόλους και όχι απλά να τους διαβάσουν». Κομβικό στοιχείο σε αυτό το είδος θεάτρου είναι «οι μάσκες που φορούν οι ηθοποιοί μόνο όταν υποδύονται τον ρόλο και μετατρέπονται ουσιαστικά στο προσωπείο τους». Η Αθ. Κεφαλά, εξάλλου, διαθέτει μια πολύ πλούσια συλλογή από γαλλικές, βενετσιάνικες και μιλανέζικες μάσκες. «Η δερμάτινη μάσκα, σπάνιας αισθητικής και δύσκολης κατασκευής, δημιουργεί τη μαγεία του θεάτρου ντελ άρτε» λέει, προσθέτοντας ότι «οι μάσκες δημιουργούν τον χαρακτήρα με τον κώδικα που απαιτεί αυτό το είδος του θεάτρου, έχουν δικό τους χειρισμό και σ’ αυτές εστιάζεται το μεγάλο ενδιαφέρον του έργου, γιατί είναι ο μοχλός που κινεί τον ηθοποιό». Η παράσταση, υπογραμμίζει, «μας δίνει τη δυνατότητα να δούμε μια μεγάλη γκάμα από μάσκες». Έχοντας ερευνήσει επισταμένα την κομέντια ντελ άρτε, η Αθ. Κεφαλά σημειώνει ότι «είναι η απαρχή του σύγχρονου θεάτρου» και θυμίζει ότι σε αυτές τις «συνηθισμένες για την εποχή τους λαϊκές ιστορίες αγάπης έχουν προστρέξει πολύ σπουδαίοι συγγραφείς, από τον Σαίξπηρ και τον Μολιέρο μέχρι τον Μαριβό και τον Γκολντόνι, και φυσικά ο Σιμόν-Τομά Γκιγιέτ, που επηρεάστηκε από ιταλικούς θιάσους της εποχής που ταξίδευαν στη Γαλλία».
Στο «Σχολείο της αγάπης» οι ηθοποιοί Νίκος Αναστασόπουλος, Τζένη Αρσένη, Ντιάνα Βασιλείου, Χρυσάνθη Κορνηλίου, Δήμητρα Μπάσιου, Ειρήνη Τζαβάρα, Νίκος Τουρνάκης και Θωμάς Σιδέρης μεταφέρουν τον θεατή σε αυτή την περιπετειώδη, γεμάτη πλεκτάνες και ίντριγκα ιστορία μιας άλλης εποχής, «σε μια αστική κοινωνία όπου το χρήμα ήταν γενεσιουργός παράγοντας και χωρίς αυτό οι άνθρωποι δεν ήταν υπολογίσιμοι». Ακούγονται οι μουσικές του Σωτήρη Οικονόμου.
