«Ο παιδικός όπως και ο γεροντικός έρωτας είναι οι πιο δυνατοί γιατί είναι οι πιο απελπισμένοι» λέει η Άννα Βαγενά. Θυμάται ακόμα «τη δύναμη και την απελπισία» της για τον ανεκπλήρωτο πρώτο της έρωτα στα 6 της χρόνια. Στα χρόνια της ωριμότητας πλέον, μετρώντας μια διαδρομή με ρόλους εμβληματικούς, «Λωξάντρα», Αγγέλα Παπάζογλου, μητέρα στο «Γάλα», η γνωστή ηθοποιός, πρώην βουλευτής, καταδύεται στη ζωή και την ψυχή μιας απλής ηλικιωμένης γυναίκας. Και καθώς φωτογραφίζεται πίσω από ένα βεραμάν φόρεμα αφήνει να ξετυλιχτεί στη σκηνή του θεάτρου Μεταξουργείο η ιστορία της Ειρήνης που τα παιδιά της αποφάσισαν να οδηγήσουν σε έναν οίκο ευγηρίας και του συγκάτοικού της Φώτη, δυο μοναχικών ανθρώπων που η ζωή το φέρνει να συναντηθούν στο γηροκομείο και να ζήσουν μια ιστορία αγάπης, έναν έρωτα που όμως ήρθε αργά.
Ενα παλιομοδίτικο χρώμα, μνήμες πολλές και ένα θέμα σκληρό, όπως η διαχείριση των γηρατειών, συνθέτουν εκ πρώτης όψεως τον καμβά της παράστασης. Ωστόσο «Το βεραμάν φόρεμα», το διήγημα που έγραψε η Άννα Βαγενά την περίοδο του κορωνοϊού, επηρεασμένη από τους πολλούς θανάτους ηλικιωμένων σε οίκους ευγηρίας, και μετέφερε φέτος στη σκηνή του Μεταξουργείου, όπου θα παίζεται μέχρι τις 28 Απριλίου, «είναι ένα αισιόδοξο έργο γιατί μιλάει και για τον έρωτα, τη μαγική αυτή δύναμη η οποία μπορεί να ανθίσει σε οποιαδήποτε ηλικία».
«Αυτό το διήγημα έτρεξε σαν νερό στο χαρτί, όμως δεν το μετέφερα αμέσως στη σκηνή γιατί ήταν πολύ νωπή η εμπειρία της πανδημίας και η τέχνη δεν είναι δημοσιογραφία, χρειάζεται μια απόσταση από τα γεγονότα» λέει. «Μ' αυτό το έργο θέλησα να θίξω το θέμα των γηρατειών» συμπληρώνει. Θυμίζει τον Μπέργκμαν, που είχε πει ότι «αν ήξερα ότι είναι τόσο δύσκολη υπόθεση τα γηρατειά, θα το σκεφτόμουν πολύ να γεράσω». Από την άλλη όμως, στέκεται και στον Κλιντ Ίστγουντ, που είχε πει ότι «κάθε πρωί που ξυπνάω δεν αφήνω τον γέρο να μπει στο σπίτι μου». «Προτιμώ την κοσμοθεωρία του Ίστγουντ, όμως, κακά τα ψέματα, είναι δύσκολη περίοδος τα γηρατειά και από την πλευρά των ηλικιωμένων και από την πλευρά των παιδιών τους», διαπιστώνει. Η ίδια πάντως δεν κινδυνεύει. «Έχω τέτοια υπερδραστηριότητα και ενέργεια που μάλλον εγώ είμαι πιο δραστήρια από το περιβάλλον μου. Ας μην κρυβόμαστε όμως, η αγωνία, η σκέψη για το πώς θα τελειώσει η ζωή μας, όσο περνούν τα χρόνια μάς απασχολεί όλο και πιο πολύ».
Το βεραμάν είναι ένα παλιομοδίτικο χρώμα. «Κυριαρχούσε στη δεκαετία του '60 που ήμουν έφηβη. Μου θυμίζει την εποχή της νιότης μου» λέει, υπογραμμίζοντας ότι «η μνήμη κυριαρχεί στο έργο». Υπάρχουν άλλωστε «πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία, από τα νεανικά μου χρόνια στη Λάρισα, τους Λαμπράκηδες, αλλά και από τα χρόνια του μεγάλου μου έρωτα με τον Λουκιανό. Όλα αυτά συνυπάρχουν στην παράσταση» και μαζί «τα νιάτα, τα γηρατειά και η διαχείρισή τους, ο έρωτας σε όλες τις ηλικίες αλλά και οι πολιτικοί αγώνες περνάνε με έναν τρόπο πολύ γλυκό και τρυφερό, με χιούμορ και με συγκίνηση». Κι αν όλα αυτά μπλέκονται γλυκά στη σκηνή, για την ίδια μια άλλη συνύπαρξη αποδεικνύεται πιο κομβική. «Τόπο στα νιάτα αλλά και φροντίδα στα γηρατειά» λέει με νόημα.
Το έργο της το αφιέρωσε στη Σοφία Αδαμίδου, δημοσιογράφο και συγγραφέα, και σε όλους όσοι «έφυγαν μόνοι από τη ζωή» στην περίοδο του κορωνοϊού. «Με τη Σοφία ήμασταν φίλες, μιλάγαμε συχνά. Δεν θα ξεχάσω το τελευταίο μας τηλεφώνημα, λίγο πριν μπει στην εντατική».
