«Η Ελένη που δεν είχα την τιμή να γνωρίσω, θα είναι κομμάτι της ζωής μου. Η αλήθεια βοά. Ας επικρατήσει η δικαιοσύνη κι ας χαλάσει ο κόσμος όλος. Η δικαιοσύνη όταν θέλει βλέπει πολύ καθαρά στο σκοτάδι, το σκοτάδι που οι κατηγορούμενοι προσπάθησαν να ρίξουν στην υπόθεση».
Με αυτά τα λόγια η εισαγγελέας της έδρας, Αριστοτέλεια Δόγκα, ολοκλήρωσε την αγόρευση της στη δίκη για την άγρια δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη στις 28 Νοεμβρίου 2018.
Αυτό το άρθρο δεν θα σας μιλήσει για το πόσο καλή παράσταση είναι το «Pietà» σε σκηνοθεσία Μάρθας Μπουζιούρη. Ούτε θα αναλύσει τεχνικές και ερμηνείες. Αυτό που θα μοιραστούμε έχει να κάνει με μία απλή ερώτηση.
Πώς ζεις όταν έχεις χάσει κάποιον που αγαπάς περισσότερο κι από την ίδια σου τη ζωή;
Πώς μία μητέρα και ένας πατέρας νεκροφιλούν το άψυχο σώμα του παιδιού τους;
Πώς μπορείς να βλέπεις τους δολοφόνους του παιδιού σου να βιάζουν και να σκοτώνουν το παιδί σου ξανά και ξανά και ξανά…
Το «Pietà» πραγματεύεται το προσωπικό και συλλογικό τραύμα της γυναικοκτονίας. Πέντε γυναίκες, όλες μητέρες δολοφονημένων κοριτσιών, μοιράζονται τον Γολγοθά τους. Η Κούλα Αρμουτίδου (μητέρα Ελένης Τοπαλούδη), η Ελένη Κρεμαστιώτη (μητέρα Ερατούς Μανωλακέλλη), η Κατερίνα Κώτη (μητέρα Ντόρας Ζαχαριά) η Αλεξάνδρα Μάκου (μητέρα Γαρυφαλλιάς Ψαρράκου) και η Ρόζα Φωτιάδου (μητέρα Σοφίας Σαββίδου) ενώνουν τις φωνές τους ζητώντας δικαίωση. Προσωπικά αντικείμενα, μνήμες και στοιχεία των δικογραφιών μετατρέπουν τη Σκηνή του Νέου Κόσμου σε έναν τόπο παρηγορητικό.
Μετά την ολοκλήρωση της παράστασης ακολούθησε συζήτηση με συντονίστρια τη δημοσιογράφο Ράνια Τζίμα. Αυτές οι μητέρες, μικρές Παναγίες που δοκίμασαν το πιο πικρό ποτήρι επιμένουν να υπερασπίζονται έναν κόσμο όπου οι γυναίκες δεν θα φοβούνται να γυρίσουν στο σπίτι τους το βράδυ κι ούτε θα τρέμουν τις κλειδωμένες πόρτες και ο έρωτας δεν θα τις τρομάζει.
Διεκδικούν έναν κόσμο όπου στα δικαστήρια δεν θα αντιμετωπίζονται τα παιδιά τους ως ένοχοι και οι γυναικοκτόνοι θα εκτίουν την ποινή τους χωρίς να καυχιούνται και χωρίς να κρύβονται πίσω από την ανεπάρκεια της πολιτείας.
Όταν ήμασταν μικρές μας έλεγαν συνέχεια πως πρέπει να βρούμε το άλλο μας μισό κι από τότε όλο και κάποιο κομμάτι μας λείπει. Θέλουμε να είμαστε ολοκληρωμένες και ολόκληρες με όλα τα κομμάτια μας δικά μας. Να μην πρέπει να εξηγήσουμε στα παιδιά μας πως ο πατέρας τους μας σκότωσε και πως κανένας άνθρωπος δεν ανήκει σε κανέναν άλλον. Η πατριαρχία σκοτώνει και ο μόνος τρόπος για να σταματήσει αυτό είναι, επιτέλους, η πολιτεία να αναγνωρίσει τον όρο γυναικοκτονία και να αυστηροποιήσει τις ποινές. Υπάρχει όμως και κάτι που εμείς πρέπει να κάνουμε. Κάτι που ίσως είναι πιο σημαντικό. Πρέπει να καταλάβουμε ότι η έμφυλη βία μας αφορά όλους. Ότι στη θέση αυτών των κοριτσιών μπορεί να βρεθούμε εμείς ή οι κόρες μας. Πως από την πρώτη μας ηλικία πρέπει να μάθουμε πως κορίτσια και αγόρια είναι λουλούδια στον ίδιο κήπο και πως η αγάπη δεν πληγώνει ούτε σκοτώνει.
