Οταν λέμε πως «η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει», εννοούμε πως η γλώσσα κυρίως τσακίζει τα δικά σου κόκαλα, δηλαδή φανερώνει το ποιόν σου. Το επίπεδο των νοητικών σου δυνατοτήτων και την ποιότητα της ψυχικής σου συγκρότησης. Με μια κουβέντα: Η γλώσσα σε φανερώνει. Εσύ, καθένας μας δηλαδή, είσαι η γλώσσα σου. Όχι μόνο η ομιλία. Ακόμα και η σιωπή γλώσσα είναι. Ακόμα και ο τρόπος εκφοράς γλώσσα είναι, επειδή ακριβώς τα εννοούμενα είναι πολύ περισσότερα από τα λεγόμενα. Η γλώσσα, κυρίως του «άνακτος», της εξουσίας δηλαδή, κατά τον Ηράκλειτο, «ούτε λέγει ούτε κρύπτει, αλλά σημαίνει».
Είπε, και έγινε καταγέλαστος, ο -απόφοιτος του Χάρβαρντ- δήμαρχος Αθηναίων Κώστας Μπακογιάννης: «Γίνονται αρχαιολογικές εσκαφές (!) διότι από κάτω έχουμε μια ολόκληρη πολιτεία, την πολιτεία του Πλάτωνα την οποία έχουμε επιχωματώσει». Δεν είναι η ουρανομήκης ανοησία μόνο, ούτε η τερατώδης αμορφωσιά που τον έκανε καταγέλαστο. Το ρεζιλίκι βρίσκεται στις συμπαραδηλώσεις: στο ότι έχουμε να κάνουμε με μια γλώσσα η οποία φανερώνει έναν άνθρωπο που βρομάει και ζέχνει ανετίλα γιατί είναι κάτοικος ενός κόσμου (ο κόσμος και η συνύπαρξη είναι οι γενεσιουργές αιτίες της γλώσσας) που δεν έχει καμιά σχέση με τις ανάγκες και τις απαιτήσεις του μεγάλου, πλούσιου, ποικίλου, τραγικού και κωμικού μαζί, άγριου και τρυφερού πραγματικού κόσμου. Στον κόσμο του Κ. Μπακογιάννη η γλώσσα είναι ένα τυπικό ηχητικό φαινόμενο και όχι ανάγκη συνεννόησης, ανάγκη ανταλλαγής πληροφορίας, γενέθλιος τόπος ιδεών, θυμός, ανάταση, θλίψη και τόσα άλλα. Ουδέν από όλα αυτά περιέχεται στη γλώσσα ανθρώπων, όπως ο Κ. Μπακογιάννης. Σ’ αυτό το επίπεδο η γλώσσα δεν λέει, μιμείται τους γύρω οργανωμένους ήχους που συγκροτούν κάθε λέξη, ήχους που χρειάστηκαν αιώνες αφάνταστου κόπου μέχρι να συγκροτηθούν.
Οι άνθρωποι αυτοί δεν διαθέτουν την κοινωνική εμπειρία για να μπορέσουν να τα φανταστούν όλα αυτά. Είναι γλωσσικά ανίκανοι, επειδή είναι κοινωνικά ανίκανοι να συνυπάρξουν. Γιατί ποτέ δεν έζησαν σ’ έναν κόσμο συνύπαρξης με όλα τα στραβά και τα καλά του, με όλα τα αληθινά του όμως. Η γλωσσική εμπειρία είναι κοινωνική εμπειρία. Πού, όμως, να τη βρει την κοινωνική εμπειρία κάθε Κ. Μπακογιάννης; Η γλώσσα του, λοιπόν, είναι η σπατάλη της κοινωνικής εμπειρίας που λέγεται κοινότητα. Δεν είναι, λοιπόν, ανοησία τα περί «πολιτείας του Πλάτωνα». Είναι η αγλωσσία του σιωπηλού και αμείλικτου κόσμου της εξουσίας που ούτε ξέρει ούτε ενδιαφέρεται, λόγω τερατώδους άγνοιας, να μάθει.
Κι αν αυτό ισχύει μια φορά για τον Κ. Μπακογιάννη, ισχύει εκατό για την «παράξενη» περίπτωση που λέγεται Κυριάκος Μητσοτάκης. Ο οποίος ουκ ολίγες φορές με τη μεγαλύτερη άνεση της ρηχότητας και της αήθειας επιδίδεται σε γλωσσικές θηριωδίες. Αξέχαστες μου μένουν εκφράσεις, όπως «πελάτες σχολείου» για τους μαθητές, ή ψυχρές ειρωνείες εγκαυχήσεων για κάποια επερχόμενη καταστροφή. «Θα ανατριχιάσετε, κύριε Τσίπρα» είχε περιγελάσει ο πρωθυπουργός τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης προκειμένου να περηφανευτεί για την καταστροφή του ΕΣΥ, την οποία «σαν οδοστρωτήρας» επέβαλε με τα πειθήνια στρουθία των υποτακτικών του. Γιατί, βέβαια, η γλώσσα της εξουσίας με τη μόνη γλώσσα που συναγελάζεται είναι η γλώσσα της υποταγής. Η γλώσσα του πολιτικού και κοινωνικού ραχιτισμού που επωάζεται μέσα στην αποφορά της δουλοφροσύνης.
Αυτή τη γλώσσα μιλάει ο Κ. Μητσοτάκης. Άλλη γλώσσα δεν ξέρει κι ας επαίρεται για την πολυγλωσσία του. Σε όποια γλώσσα κι αν επιδίδεται στη θηριωδία, αυτή παραμένει θηριωδία, όπως η θηριωδία που τόλμησε να εκστομίσει λίγες μόνο ώρες πριν τις σημερινές εκλογές, μιλώντας για τους χαροκαμένους οικείους των θυμάτων από το δικό του έγκλημα στα Τέμπη: «Λυπάμαι που το ζήτημα αυτό εργαλειοποιείται με τέτοιον τρόπο λίγες μέρες πριν από τις εκλογές και πιστεύω ότι και ο δικαιολογημένος θυμός των συγγενών των θυμάτων δεν δικαιολογεί τέτοιου είδους συμπεριφορές». Κι όλο αυτό για τη μήνυση των συγγενών. Αναρωτιέται κανείς: Πόση αρρωστημένη απανθρωπιά εκφράζει αυτή η γλώσσα; Δεν είναι επικοινωνιακό φάουλ. Είναι η γλώσσα των τεράτων.
Σήμερα, λοιπόν, που ψηφίζουμε ας αναρωτηθεί καθένας αν θέλει αύριο να του μιλούν στην ακατανόητη και ανόητη γλώσσα των τεράτων.
