Ξεκινώντας από το θεώρημα ότι μόνη πραγματικότητα είναι η θεατρική και ότι το θέατρο το ίδιο είναι ένα παιχνίδι αντικατοπτρισμών ανάμεσα σε αντικριστούς καθρέφτες, ο Στάικος αναπτύσσει τη συλλογιστική του ότι το πραγματικό δεν υπάρχει πριν από την αναπαράστασή του «εν θεάτρω».
Αυτό το θεατρικό παιχνίδι που βγαίνει, όπως έχει λεχθεί, από το εργαστήριο του Μαριβώ διαθέτει, όπως όλα τα παίγνια, ένα όριο. Έχοντας ως στόχο τη γνώση της αλήθειας και τη διαγραφή των ορίων του παιγνίου, δεν μπορεί να επαναλαμβάνει αενάως, επ’ άπειρον, τον εαυτό του. Ξαφνικά το πράγμα σοβαρεύει, η θεατρικότητα γίνεται πραγματική και το θεατρικό παιχνίδι «αληθεύει». Γράφεται ένα άλλο έργο, επάνω σ' εκείνο που ήταν πριν από την αναπαράσταση. Όχι όμοιο κατ’ ανάγκην, αλλά σαν δύο φωτογραφίες παρμένες με ελάχιστη εστιακή απόκλιση, που πρέπει να νετάρεις για να δεις την εικόνα. Επειδή το πραγματικό είναι εκεί ως πυρήνας αλήθειας της Ιστορίας, ένα ελάχιστο σκοτεινό σημείο στο βάθος του τελευταίου καθρέφτη και ένα κλάσμα των άπειρων δυνητικά μεταμορφώσεων του όντος, που μεγεθύνεται ξαφνικά, κρύβοντας, για να αποκαλύψει το τοπίο του.
Πίσω από το ασυνήθιστο όνομα της πρωταγωνίστριας, μπορούμε να διακρίνουμε... τον Ναπολέοντα, από το ύψος των λόφων Βορομπιόφ να ατενίζει τη Μόσχα να φλέγεται. Και όλα, την ίδια στιγμή, μέσα στο έργο «παίρνουν φωτιά». Θα πρέπει τότε εμείς με τη σειρά μας να λάβουμε θέση ως θεατές αν, πράγματι, όπως διατείνεται θυμόσοφα το έργο κλείνοντάς μας περιπαικτικά το μάτι, «η χαρούμενη ανάδυση του ελληνικού κράτους έγινε μέσα από τις μελωδίες του βαλς και με τη συνοδεία ξύλου»! Ή μέσα από τα αίματα και τις φλόγες του '21; Πού συνομιλούν, λοιπόν, η «αλήθεια» της ζωντανής Ιστορίας με το «ψεύδος» της τέχνης; Το έργο συνεχίζεται μέχρι σήμερα...
Η σκηνοθεσία της έμπειρης Κερασίας Σαμαρά διάβασε με το μουσικό της αυτί το κείμενο σωστά, σαν μια παρτιτούρα «αιρετικής» οπερέτας, που φωτίζει λοξά τις παράδοξες συνθήκες γέννησης του ελληνικού κράτους και μας κλείνει το μάτι. Χωρίς να επιχειρεί να τις αναλύσει ιστορικά, δικαιώνοντάς τις, όμως, δραματικά. Αυτό είναι το μεγάλο προσόν της παράστασης, σε ύφος μεταξύ ελαφρού και σοβαρού, θυμίζοντας το ανάλογο «θέατρο μειδιάματος» του συκοφαντημένου ελληνικού δέκατου ένατου αιώνα, κυρίως στο δεύτερο μισό του.
Η Κερασία Σαμαρά στον ρόλο της μεγαλοαστής συζύγου κυριαρχεί με την κίνηση, τη φωνή, τη στάση και τα έξοχα τραγούδια σε δικούς της στίχους. Η Βίκυ Μαραγκάκη σε ρόλο λαϊκού, χυμώδους θηλυκού, δανεισμένο από οπερέτα, είναι μονολεκτικά αφοπλιστική. Η ταλαντούχα νεαρή Ιζαμπέλλα Φούλοπ (Ναπολεοντία) πλάθει μια υποδειγματική περσόνα «άτακτης κόρης» και «εύφλεκτης» Ελληνίδας. Ο Μιχάλης Μαρκάτης δίνει σοβαρά και αστεία, με λιτά μέσα, τον μεγαλοαστό σύζυγο της κυρίας και ο Χάρης Γρηγορόπουλος φτιάχνει με δημιουργική φαντασία μια σπαρταριστή φιγούρα «αγωνιστή της επανάστασης».
Τα λειτουργικά σκηνικά - κοστούμια είναι της Τώνιας Αβδελοπούλου, η διαμόρφωση της όψης του Βασίλη Διονυσόπουλου, οι κατάλληλοι φωτισμοί του Γιώργου Μπούχρα, η πολύ ωραία πρωτότυπη μουσική σύνθεση του Τάκη Μπαρμπέρη. Οι χορογραφίες της Αγγελικής Στελλάτου, οργανικές.
