Έγραφε συγκλονιστικά ο ποιητής Τάσος Κόρφης: «Μικραίνει ο κόσμος και η θάλασσα γίνεται κήπος, / στερεύει το φως στις γυμνές αποβάθρες». Πόσο δίκιο είχε, πόσο δίκιο έχουν οι αληθινοί ποιητές, αυτοί που αγγίζουν και το τραύμα και το θαύμα.
Ναι, ο κόσμος μας μικραίνει ασφυκτικά γιατί μπαζώνουν την απέραντη θάλασσα της ψυχής μας και την κάνουν κηπάριο γεμάτο αγριόχορτα, εγκαταλειμμένο στους αναίσθητους και τους ανίδεους. Ναι, στερεύει το φως από το πολίτευμα που λέγεται Δημοκρατία. Στερεύει και συνθλίβεται από τον οδυνηρότατο πτωχοπροδρομισμό που έφτυσε στα μούτρα ολόκληρης της κοινωνίας ο πρωθυπουργός, λέγοντας πως «χωρίς το ίδρυμα Ωνάση δεν θα μπορούσαμε να βάλουμε ανελκυστήρα για άτομα με αναπηρία στην Ακρόπολη».
Δηλαδή ένα ολόκληρο κράτος, μια ιστορία -όπως επαίρονται- 3.000 χρόνων, χρειάστηκε να ζητιανέψει 780.000 ευρώ από έναν ιδιώτη για να βάλει ασανσέρ στην Ακρόπολη! Ας μην κάνουμε συγκρίσεις για τα λεφτά που πετιούνται σωρηδόν, ενώ ο νόμος κοιμάται τον ύπνο του δικαίου (εισαγγελέως), γιατί θα τρελαθούμε. Το γεγονός είναι πως ο πρωθυπουργός αναφαίνεται βλαξ ή ουτιδανός και δεν ξέρω ποιο είναι το χειρότερο.
Διότι εδώ συνέβη βαρβαρότητα. Όχι μόνο με το τσιμέντωμα, αλλά κυρίως με την προσφυγή σε ιδιώτη, με βαρύνοντα λόγο στη διαμόρφωση του μνημείου των μνημείων, του ιερού των ιερών. Μηδέ το άγγιγμα θα έπρεπε να επιτρέπεται, αφού αυτό είναι καθήκον της Δημοκρατίας και των λαών (ναι, των λαών, αφού μιλάμε για ΤΟ παγκόσμιο μνημείο). Συνέβη, επιμένω, βαρβαρότητα, γιατί η Ακρόπολη δεν υφίσταται προς τουριστική και φευγαλέα τέρψη οφθαλμών για τις ορδές που εκχύνονται από τα κρουαζιερόπλοια. Δεν μιλάμε μόνο για κινδύνους βλαβών από την αλόγιστη χρήση του μνημείου. Μιλάμε για τη βαριά βλάβη στην ηθική και την αξιοπρέπεια του μνημείου. Δηλαδή για την απομείωση της καθολικής του αξίας.
Η Ακρόπολη Είναι, και γι’ αυτό υπάρχει ως σύμβολο μέχρι σήμερα, επειδή αντιλαλεί και δικαιώνει τον ποιητικό νου, τον ελεύθερο λόγο, του άξιου, να λέγεται πολίτης, ανθρώπου. Είναι λοιπόν έγκλημα καθοσιώσεως να μένουμε απαθείς, σ’ έναν κόσμο που παύει να είναι «ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας», επειδή τα πουλιά κείτονται νεκρά στο «Ερέχθειο των πουλιών» και «μ’ ασβέστη σκεπάζουν τα δάκρυα».
Όταν τσιμεντώνεται ζητιανεύοντας η ανάσα του Γλέζου και του Σάντα που έγινε στρόβιλος ελευθερίας, στέλνοντας στ’ αζήτητα το ναζισμό, τότε πράγματι η πόλις εάλω. Η Ακρόπολη έπεσε.
Ο κόσμος μικραίνει όταν αρνούμαστε να κατανοήσουμε την πυρηνική φιλοσοφική αξία των αισθητικών επιτευγμάτων και τη συμβολή τους στη διαμόρφωση της πολιτικής οντότητας της Δημοκρατίας. Όταν κρεμάνε λιλιά στην Ακρόπολη και την υποβιβάζουν σε γκρηκαρτάδικο (θυμήσου τον Λιγνάδη στην Επίδαυρο να φιλάει ως επίδειξη φιλοπατρίας το ομοίωμα της Ακρόπολης, δηλαδή το έκτρωμα της Δημοκρατίας, υπό τα χειροκροτήματα του πρωθυπουργικού ζεύγους), όταν τα άγια των αγίων γίνονται μαγαζάκι πολυτελείας και ξέφραγο αμπέλι που το καλλωπίζει, κατά το γούστο του, ο κάθε λεφτάς, αγοράζοντας διαφήμιση, μαζί με την ανατριχιαστικά και καταστροφικά ασήμαντη υπουργό Πολιτισμού, τότε, ναι, ο κόσμος μας είναι σκεπασμένος με «σεντόνι λευκό χειρουργείου». Ένα σεντόνι που «σκεπάζει τ’ ανήσυχα χέρια» των δημιουργών της ελευθερίας και ο κόσμος είναι εφικτός μονάχα για τους «πελάτες δημοκρατίας» που κάνουν τουρισμό σ’ αυτή την καθημαγμένη Δημοκρατία του θεάματος.
Κι όμως. Κάποτε, ο ΕΛΑΣ στα Δεκεμβριανά δεν απάντησε (μάχη του Μακρυγιάννη) στα πυρά των Εγγλέζων από την Ακρόπολη για να μην κινδυνεύσει το μνημείο. Τα Δεκεμβριανά εξελίχθηκαν σε εμφύλια τραγωδία, η Αριστερά ηττήθηκε με σκληρότατες συνέπειες, αλλά ο παγκόσμιος πολιτισμός, η παγκόσμια δόξα του πολιτεύματος που λέγεται Δημοκρατία (και είναι αυτό ένα παράσημο δόξας στην ιστορία της Αριστεράς) κέρδισαν μια περίλαμπρη νίκη.
Μια νίκη που ποδοπατούν ένας ασημαντίσκος πρωθυπουργός και οι όμοιοί του, μικραίνοντας τον κόσμο στα πανεπιστήμια, στα νοσοκομεία, στα λεωφορεία, στην εργασία, στην ελπίδα. Έχουν ταμπουρωθεί στην Ακρόπολη και «στερεύουν το φως» από την κοινωνία. Ας μην αφήσουμε να σκοτεινιάσει στο σύνταγμα και τους νόμους. Λέγεται και πατριωτισμός αυτό.
