Δεν εμφανίστηκαν τελικά, από τις 12 έως τις 16 Νοεμβρίου, με τον κύκλο των συμφωνιών του Μπετόβεν, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών! Τι κρίμα! Αν και λιγότερο ονομαστή από την Φιλαρμονική, η Κρατική Ορχήστρα του Βερολίνου διεκδικεί τις ποιότητες παλαίωσης ενός από τους αρχαιότερους σχηματισμούς του είδους. Η μετριοπαθής διατύπωσή μας για την ηλικία της οφείλεται στη συμβατική επιλογή του έτους 1570, οπότε νομοθετήθηκε ο κανονισμός λειτουργίας της, για την επέτειο των 450 ετών της, που τιμήθηκαν στις 11 Σεπτεμβρίου 2020 με «εορταστική συναυλία» υπό τον Daniel Barenboim, από τους σημαντικότερους και μακροβιότερους διαμορφωτές της μουσικής ζωής στη γερμανική πρωτεύουσα. Πιθανολογείται ότι ο κανονισμός ρύθμισε ζητήματα ορχήστρας ήδη εν λειτουργία, που η λάμψη της ωστόσο διευρύνθηκε σημαντικά με την «προαγωγή» των εκλεκτόρων του Βρανδεμβούργου σε βασιλείς της Πρωσίας. Με αυτήν πάντως συνέδεσαν τη δράση τους οι ΚΦΕ Μπαχ, Γκ. Μπέντα και Κβαντς, που μάς απασχόλησαν προσφάτως.
Αποδίδοντας βαρύτητα στη διφυή υπόσταση της θρυλικής Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Βιέννης, ως συμφωνικής ορχήστρας και παραλλήλως ορχήστρας τής Όπερας, αξίζει να αναφερθεί ότι η αντίστοιχη πολλαπλών καθηκόντων υπηρεσία τής -μετονομασμένης στα 1701 σε «Königliche Kapelle» (και αργότερα σε Hofkapelle)- σημερινής Staatskapelle Berlin με την Όπερα «Υπό τας Φιλύρας» (Unter den Linden) ανάγεται ήδη στα εγκαίνια του ιστορικού αυτού θεάτρου, όπου το συγκρότημα στεγάζεται από το μακρινό 1742. Η αναδρομή ενισχύεται σε γοητεία από το γεγονός ότι ο διστακτικός συνιδρυτής και πρώτος αρχιμουσικός της Φιλαρμονικής της Βιέννης Otto Nicolai, συνθέτης τής αγαπημένης όπερας «Οι Εύθυμες Κυράδες του Ουίνδσορ», έμελλε να αναδειχθεί σε καλλιτεχνικό διευθυντή του βερολινέζικου σχηματισμού το κομβικό για την ευρωπαϊκή ιστορία 1848, διαδεχόμενος έναν Μέντελσον-Μπαρτόλντυ και έναν Ρ. Βάγκνερ (ο Ρ. Στράους έμελλε να ακολουθήσει στα 1899!), ενώ ένας ακόμη σημαντικός συνθέτης στο πηδάλιο, ο Τζάκομο Μάγιερμπερ, είχε προλάβει να θεσμοθετήσει στα 1842 (τη χρονιά δηλαδή που στη Βιέννη ιδρυόταν η Φιλαρμονική!) την καινοτομία προσφοράς εισιτηρίων συνδρομητών!
Αλλά και στο επίπεδο των θρύλων της μπαγκέτας, αρχιμουσικοί που διαμόρφωσαν τη διεύθυνση ορχήστρας στον 20ό αιώνα, από τον Έριχ Κλάιμπερ και τον Κλέμενς Κράους ώς τον Γιόζεφ Κάιλμπερτ, τον Φραντς Κονβίτσνυ και τον Ότμαρ Σουίτνερ, πλοήγησαν με ασφάλεια την Ορχήστρα εν μέσω πολέμων και ολοκληρωτισμών. Ακόμη και ο Χέρμπερτ Φον Κάραγιαν την διοίκησε, ως «Preussische Staatskapelle», στα κατασκότεινα χρόνια 1941 - 1944, καταλείποντας ηχογραφήσεις (συγκλονιστική μια «Ηρωική» του 1944!) αξιοσημείωτες και σε πλαίσιο αχανούς δισκογραφίας. Σε παρομοίως κατάφορτες ιστορικές συντεταγμένες, η παρουσία του Μπάρενμπόιμ στην ηγεσία της Ορχήστρας, αδιαλείπτως από το 1992 (!), εισφέρει απαράλλαχτα δείγματα «κοινωνίας κινδύνου», αφού όχι μόνον υπερασπίστηκε υπεράνθρωπα τους φερόμενους αρχικά ως πλεονάζοντες μουσικούς θεσμούς της επανενωμένης πόλης, αλλά και ενσωμάτωσε μιαν ολόκληρη ατζέντα πολιτικής παρέμβασης σε διεθνώς «χαίνουσες» κρίσεις, όπως η αραβοϊσραηλινή διένεξη, για την οποία -μαζί με τον Παλαιστίνιο διανοητή Edward Said- δημιούργησαν την West - Eastern Divan Orchestra.
