Με πνεύμα οξύ και ανήσυχο, σκέψη τολμηρή και λόγο αιχμηρό, δημοφιλής καλλιτέχνης και ενσυνείδητος πολίτης που εκφράζει με ευθύτητα τη γνώμη του παίρνοντας θέση στα πράγματα, ο Αιμίλιος Χειλάκης μιλά με αφορμή την «Προδοσία» του Πίντερ, αλλά και την εξάπλωση της πανδημίας, χωρίς να διστάζει να αποδίδει τη διασπορά του ιού «στις συμπεριφορές και στην έλλειψη συλλογικής ευθύνης», κατηγορώντας ταυτόχρονα «το επιτελικό κράτος» που τον κάνει να μη νιώθει ασφαλής. Πρωταγωνιστής με υψηλές υποκριτικές δυνατότητες και θηριώδεις ερμηνείες στον πλούσιο καλλιτεχνικό του βίο, δεν παραλείπει να εκφράσει τον ενθουσιασμό του για την απόφαση στη δίκη της Χρυσής Αυγής, σχολιάζοντας πως «η αστική δημοκρατία που γειτονεύει με τον ολοκληρωτισμό τάχθηκε εναντίον του»!
«Τρεις άνθρωποι λέμε μια ιστορία μνήμης»
«Η πανδημία μάς βρήκε δυνατούς και σε στιγμή που ονειρευόμασταν να κάνουμε πράγματα. Ευτυχώς, δεν μας βρήκε σε φάση θλίψης, η οποία όταν ήρθε κατάφερε και ισορρόπησε με τα όνειρά μας. Καθώς μπορέσαμε με τον θεατρικό παραγωγό Κάρολο Παυλάκη να δημιουργήσουμε στο Θέατρο Βρετάνια ένα σχήμα που είναι ολιγομελές για ένα μαγαζί γωνία, αλλά πολυμελές για τη δυνατότητα που έχει να φιλοξενήσει κόσμο, καθώς, με 30% πληρότητα, χωράει 160 θεατές καθήμενους σε ασφάλεια» εξηγεί ο ηθοποιός Αιμίλιος Χειλάκης, που μαζί με την Αθηνά Μαξίμου, σύντροφό του στη ζωή και την τέχνη, έκαναν τη θεατρική έκπληξη της χρονιάς, συνεργαζόμενοι με τον Λάκη Λαζόπουλο στην «Προδοσία» του Πίντερ. «Μπορέσαμε κι επικοινωνήσαμε με έναν άνθρωπο όπως ο Λάκης, που κανείς δεν θα περίμενε ποτέ ότι θα έκανε Πίντερ. Ο ίδιος ως σατιρικός καλλιτέχνης φέρει μια βαθύτητα και μια ισχυρή γνώση της θλίψης των πραγμάτων που μπορεί να μεταδώσει. Σε κάποια σημεία του έργου μάς κάνει να κλαίμε. Είναι ένας ηθοποιός που ξέρει τι είναι ρυθμός και γνωρίζει πολύ καλά την τέχνη του. Μπορεί να έχουμε διαφορετικό τρόπο προσέγγισης, αλλά πάνω στη σκηνή μετρά το αποτέλεσμα, και αυτό απολαμβάνει ο θεατής».
Η "Προδοσία", ιστορία τριών ανθρώπων που προδίδουν και προδίδονται, μια σπουδή πάνω στον χρόνο, τη μνήμη και την απιστία, όπου κάποιοι θυμούνται τι τους συνέβη κάποτε, παρουσιάζεται σε μετάφραση Μανώλη Δούνια και σκηνοθεσία Αιμίλιου Χειλάκη. «Τρεις άνθρωποι, ο Λάκης, η Αθηνά κι εγώ, είμαστε πάνω στη σκηνή και σας λέμε μια ιστορία μνήμης. Μια ιστορία που είναι πάρα πολύ σκληρή, από ανθρώπους σκληρούς, αλλά με πολλή αγάπη» λέει μιλώντας για το έργο και τον συγγραφέα του. «Πάντα πίστευα ότι ο μόνος άνθρωπος που προσπάθησε στον 20ό αιώνα να καταλάβει την αρχαία τραγωδία ήταν ο Μπέκετ. Και συνειδητοποίησα ξαφνικά πως ο Πίντερ, το 1978 που έγραψε την 'Προδοσία', μελέτησε το βασικότερο στοιχείο της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Της γνώσης του γεγονότος από την αρχή, αλλά και της ανάλυσης κατά τη διάρκειά του. Στην 'Προδοσία' ξέρεις από την αρχή ποιο είναι το τέλος τα έργου. Και συνειδητοποιείς ότι το αριστοτεχνικό του Πίντερ είναι το ότι σου δείχνει πώς συνέβησαν τα πράγματα. Με μια γλώσσα απλή, σχεδόν καθημερινή. Στον Πίντερ βρήκα έναν σύγχρονο άνθρωπο, που έχει την ίδια ανάγκη να μιλήσει για το δράμα, όπως την είχα και την αντιλαμβανόμουν κι εγώ. Ψάχνοντας το αφηγηματικό στοιχείο της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Και συνειδητοποίησα πως αν ψάξεις αφηγηματικά τον Πίντερ και όχι δραματικά, μοιάζει σαν να ανοίγεις ένα κρασί που τα αρώματά του είναι σπουδαία και τα απολαμβάνεις σιγά σιγά. Αυτό μας έχει συμβεί με αυτό το έργο».
Επιδότηση κενών θέσεων
Εκφράζοντας την αγωνία του συνόλου του καλλιτεχνικού κόσμου, αλλά και των θεατρικών παραγωγών που ζητούν κρατική επιδότηση για τη λειτουργία των θεάτρων, ο Αιμίλιος Χειλάκης επαναλαμβάνει εμφατικά πως, «με 30% χωρητικότητα και χωρίς κρατική επιδότηση, τα θέατρα δεν θα μπορούν να λειτουργήσουν και θα κλείσουν. Για να μπορέσουμε να κρατήσουμε λίγο ψηλά τη σημαία τού τι είναι τέχνη και ποια είναι η ανάγκη της, σε αντίθεση με την περίφημη ρήση των μη απαραίτητων δομών, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε στους υπευθύνους να δοθεί μια επιδότηση τουλάχιστον των ανελαστικών εξόδων. Ένα θέατρο που θα λειτουργήσει με την επιδότηση θα μπορέσει να κινήσει το χρήμα. Σε φιλελεύθερους μιλάμε. Τα ξέρουν αυτά τα πράγματα καλύτερα από εμάς. Μην κάνουμε μαθήματα επιχειρηματικότητας σε φιλελεύθερο περιβάλλον».
Αναφερόμενος στην εξάπλωση της πανδημίας και τα περιοριστικά μέτρα, υποστηρίζει πως «οι συμπεριφορές είναι αυτές που διασπείρουν τον ιό. Η κακή συμπεριφορά, η απροσεξία, ο ωχαδερφισμός. Δεν θα μιλήσω μόνο για ατομική ευθύνη. Πρέπει να υπάρχει και συλλογική ευθύνη που χωλαίνει και αυτό θέλω να το καταγγείλω. Δυστυχώς ή ευτυχώς, ο άνθρωπος που θα ήθελε να λέγεται μέρος του κοινωνικού συνόλου θα πρέπει να είναι κοινωνιστής. Ως μέρος του κοινωνικού κράτους, θα πρέπει να θυμηθούμε ότι δεν έχουμε μόνο δικαιώματα, αλλά και υποχρεώσεις.
Στο άλλο άκρο τώρα, υποχρέωση για την πολιτική είναι η υπηρεσία του κράτους προς τον πολίτη. Να παρέχει τις δομές για να μπορεί ο πολίτης να αισθάνεται ασφαλής τη στιγμή του κινδύνου. Αυτό είναι η υγεία. Δεν είμαι μετρητής των πραγμάτων, για το κατά πόσο έχουν αυξηθεί ή μειωθεί οι κλίνες εντατικής θεραπείας ή αν γιατροί προσλήφθηκαν ή όχι. Δεν νιώθεις ασφαλής, γιατί υπάρχει ένα πολύ μεγάλο μπέρδεμα στο επιτελικό κράτος, καθώς η αριστερά δεν ξέρει τι ποιεί η δεξιά και χανόμαστε στη μετάφραση. Πάσχουμε από κοινό τρόπο. Δεν μπορεί να είναι δύσκολα τα πράγματα για το θέατρο και να μην είναι για τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Δεν μπορεί να δίνεις 30% στο θέατρο και 70% στα καράβια ή 100% στα αεροπλάνα. Καταλαβαίνω ότι η οικονομία ζητάει κίνηση. Αυτό ζητάμε κι εμείς».
Η δίκη της Χρυσής Αυγής
Από τη συζήτηση με τον Αιμίλιο Χειλάκη δεν θα μπορούσε να λείψει ο σχολιασμός για το αποτέλεσμα της δίκης της Χρυσής Αυγής. «Ήταν τεράστια η χαρά που νιώσαμε στις 7 του Οκτώβρη. Την ώρα της απόφασης, ήμασταν στην πρόβα, σταματήσαμε και πανηγυρίζαμε. Ήταν μια μεγάλη στιγμή. Η αστική δημοκρατία, που γειτονεύει με τον ολοκληρωτισμό, τάχθηκε εναντίον του ολοκληρωτισμού. Αυτό και μόνο είναι ανάσα. Ακόμα και τώρα λειτουργούν αντανακλαστικά. Για να μπορέσουμε να καταλάβουμε λίγο καλύτερα τι συνέβη τον φετινό Οκτώβρη, θα πρέπει να ξέρουμε ότι νικήσαμε μια ολόκληρη τάση της κοινωνίας να είναι βίαιη. Η βία δεν είναι λύση, γιατί θα καταντήσει να ονομαστεί εγκληματική οργάνωση. Πρέπει να γυρίσουμε σε ένα συντεταγμένο κράτος, στο οποίο οι νόμοι τηρούνται μέσω της κοινωνικής διαδικασίας. Ποιους δεχθήκαμε ως κοινωνία να μας προστατεύουν, οι νόμοι, η αστυνομία; Οι κακές πρακτικές θέλουν χρόνια να αποκαθηλωθούν. Πάντα θα υπάρχουν.
Αλλά και οι πολίτες να αναλάβουν τις υποχρεώσεις τους. Και να ζητούν από τους κυβερνώντες τις δικές τους υποχρεώσεις. Πρέπει να μάθουμε να ζητάμε. Έτσι θα πάψουμε να ψηφίζουμε λάθος. Όσον αφορά την Άκρα Δεξιά, έχει μια βασική αρχή, πως μόνο με το μίσος μπορείς να αντιληφθείς τον εαυτό σου. Ο τρόπος που αντιλαμβάνεται τον κόσμο ένας άνθρωπος που μισεί βαθιά δεν έχει καμία σχέση με πολιτική. Κάποιος είπε ότι ο Μιχαλολιάκος δεν δικάστηκε για τις ιδέες του, αλλά για το πώς τις διέπραξε. Και έχει απόλυτο δίκιο. Δεν πιστεύω στη θεωρία των δυο άκρων, είναι σαν αυτό το φασιστικό που έκανε κάποια στιγμή η Ε.Ε., που πήγε να συνδέσει τον κομμουνισμό με τον ναζισμό. Είναι τουλάχιστον αφελές να συνδέσεις τον εθνικοσοσιαλισμό με τον διεθνιστικό σοσιαλισμό. Διαβάστε και κανένα βιβλίο, ρε παιδιά. Να συνδέσεις την σταλινική Αριστερά στην Σοβιετική Ένωση με τον χιτλερισμό, το καταλαβαίνω. Είναι δυο πρόσωπα που δημιούργησαν λάθος συνθήκες , ο ένας με έναν πόλεμο κι ο άλλος τρώγοντας όλο το εσωτερικό της σοβιετίας του. Αυτό να το καταλάβω. Δεν μπορείς να δικάσεις ιδέες. Δικάζεις τακτικές».
