Ένα ακόμα πολύ σπουδαίο βραβείο προστέθηκε πρόσφατα στο «παλμαρέ» διεθνών διακρίσεων του σπουδαίου θεατρικού σκηνοθέτη, ψυχής του θεάτρου Άττις και δασκάλου Θεόδωρου Τερζόπουλου. Το Διεθνές Θεατρικό Βραβείο Yuri Liubimov που απονέμεται κάθε χρόνο από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου ITI και το Ίδρυμα Yuri Liubimov σε μια εξέχουσα προσωπικότητα του θεάτρου, στη μνήμη του σπουδαίου Ρώσου σκηνοθέτη (1915-2014), ιδρυτή του περίφημου θεάτρου Ταγκάνκα της Μόσχας. «Τα βραβεία προσπαθώ να τα ξεχάσω αμέσως. Δεν αισθάνομαι ότι έχω κορυφώσει τη δουλειά μου στην Τέχνη. Μπορεί αυτές οι επιβραβεύσεις να με κινητοποιούν, να με εμψυχώνουν, αλλά λέω στον εαυτό μου «άντε το πήραμε κι αυτό πάμε και λίγο παρακάτω. Έχει κι άλλο αυτή η ανηφόρα». Δε σημαίνει ότι κορυφώθηκε μια δημιουργική καριέρα. Ίσα ίσα είμαι ιδιαίτερα ανήσυχος όταν επιβραβεύεται η δουλειά μου», εξομολογήθηκε ωστόσο ο Θεόδωρος Τερζόπουλος μιλώντας στο Κόκκινο, στην εκπομπή Art & the city.
Η «ανηφόρα» στη δουλειά του αφορά άλλωστε και στην επιστροφή του στα έργα. Την επιστροφή του τακτικά στον Μπρεχτ, στον Χάινερ Μίλερ και πρωτίστως στις Βάκχες του Ευριπίδη. Αν δεν είχε ενσκήψει η υγειονομική κρίση σύντομα ο Θεόδωρος Τερζόπουλος θα ανέβαζε μάλιστα τις έκτες «Βάκχες» του στη Μόντενα ως συμπαραγωγή του θεάτρου της Μόντενα με το Πίκολο Τεάτρο του Μιλάνου κι εντός του 2022 τις έβδομες «Βάκχες» του μέσα στη ζούγκλα της Σενεγάλης-παραγωγές που ευτυχώς δε ματαιώνονται, αλλά μετακυλίονται χρονικά..Εχει δημιουργική εμμονή με τις «Βάκχες» ή με τα θεατρικά κείμενα στα οποία επιστρέφει; «Αισθάνομαι», απαντά, «ότι πάντα μου λείπει μια παράμετρος. Ένα κενό που δεν κλείνει με τίποτα. Ή ότι δεν μπορώ να δω στον πυθμένα του κενού για να εμπνευστώ.. Ποτέ δεν είμαι ευχαριστημένος..»
Ο ίδιος, ο σκηνοθέτης της ακραίας σωματικότητας, μίλησε όμως και για τον περιορισμό του σώματος στις συνθήκες της Πανδημίας: «Τείνουμε», είπε, «να γίνουμε όλοι Προμηθείς Δεσμώτες. Το σώμα είναι γεμάτο από αγκυλώσεις στην εποχή της πανδημίας. Ένα σώμα που δεν μπορεί να περπατήσει, να τρέξει, να εκφραστεί, να εξεγερθεί, να συγκρουστεί, αυτόματα γίνεται το ίδιο φυλακή. Ένα σώμα που παγώνει κλεισμένο σ ένα χώρο ακυρώνει πολλές από τις βασικές του λειτουργίες και πάνω από όλα ακυρώνει τον αγώνα, τη διεκδίκηση για τη ζωή. Είναι τραγικό και φοβάμαι ότι θα το πληρώσουμε πολύ, αργότερα. Μένουμε εγκλωβισμένοι στο φόβο».
Όσο για τις σοβαρές επιπτώσεις της Πανδημίας στην Τέχνη και το γεγονός ότι ένα μέρος του θεάτρου καταφεύγει στο διαδικτυο, ο Θεόδωρος Τερζόπουλος είναι εξαιρετικά επιφυλακτικός. «Δε νομίζω ότι μπορεί το θέατρο να λειτουργήσει στο διαδίκτυο γιατί διαμεσοποιείται ο ηθοποιός. Το διάμεσο είναι το κομπιούτερ. Και το θέατρο, από άμεσο έργο τέχνης που δημιουργεί άμεση σχέση με τους θεατές, γίνεται ένα διάμεσο χωρίς να υπάρχει κέντρο επαφής, συγκέντρωσης και ενεργοποίησης Δεν θα ήθελα να σκεφτώ ότι το μέλλον του θέατρου θα είναι το διαδικτυακό θέατρο»
Ο ίδιος επιμένει στις θεατρικές συνθήκες εντός του θεατρικού χώρου: Από την Κυριακή 1η Νοεμβρίου στο θέατρο Άττις επιστρέφει η «Νόρα» του Ιψεν, σε σκηνοθεσία – σκηνική εγκατάσταση – ελεύθερη απόδοση – διασκευή του ιδίου και με τους εμβληματικούς ηθοποιούς του Αττις Σοφία Χιλλ, Τασο Δημα και Αντώνη Μυριαγκό στους ρόλους της Νόρας, του Κρόγκσταντ και του Τόρβαλντ.
