Οσα ακολουθούν γράφονται με αφορμή την τραγική δολοφονία του Μιχάλη Κατσουρή, αναφέρονται όμως σε ένα θέμα ιδεολογίας και πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι έλλειψη σεβασμού στη μνήμη του Μιχάλη ή στον πόνο των δικών του ανθρώπων, οικογενειακών, φιλικών, ποδοσφαιρικών. Το αντίθετο: είναι μια προσπάθεια να μην αναλωθεί η οργή και η λύπη σε ηχηρά αλλά παροδικά λόγια, αλλά να οδηγήσει σε -ίσως- πρακτικής χρησιμότητας γενικότερα συμπεράσματα.
Με δεδομένη την ντροπιαστική για όλους και όλες μας επώδυνη αποκάλυψη του ξεχαρβαλώματος που, δυστυχώς, αποδείχθηκε ότι επικράτησε στις δομές ασφαλείας του νεοδημοκρατικού κράτους, αλλά και την στα όρια του εμπαιγμού κυβερνητική ανταπόκριση μετά τον φόνο του Μιχάλη, αναφέρομαι αποκλειστικά στον ΣΥΡΙΖΑ. Η πολιτική του αντίδραση περιορίζεται στο να θέσει θέμα επιχειρησιακής ανεπάρκειας της αστυνομίας και πολιτικής ευθύνης του προϊσταμένου της υπουργού. Αυτό στις ανακοινώσεις Τύπου της 8/8, στις τοποθετήσεις κεντρικών στελεχών, όπως η Ράνια, ο Σωκράτης, ο Στέφανος, στην ερώτηση 22 βουλευτών προς τον κ. Οικονόμου, στο κύριο άρθρο της ΑΥΓΗΣ στις 13/8 κ.λπ. Αυτό, και η έμφαση ότι πρόκειται για φασίστες. Τίποτ’ άλλο όμως;
Τι δεν λέμε για τη δική μας κυβέρνηση
Πολιτικά και επιχειρησιακά ανάλογο γεγονός αντιμετωπίσαμε ως κυβέρνηση τον Νοέμβριο του 2015. Το υπενθύμισαν ο Πέτρος Κατσάκος στην ΑΥΓΗ της 13/8 και ο Τζούλιο Συνοδινός στον ρ/σ Στο Κόκκινο 105,5 στις 16/8. Οι ίδιοι φασίστες της Ντιναμό, σε σύμπραξη, και τότε, με Έλληνες ομόλογούς τους με παναθηναϊκό πρόσημο, επιχείρησαν οργανωμένη εγκληματική καταδρομική επιχείρηση στο στάδιο Καραϊσκάκη για να κάνουν τα ίδια στον αγώνα Ολυμπιακού-Ντιναμό. Τα ίδια και οπαδοί του Ερυθρού Αστέρα, σε σύμπραξη με ομόλογούς τους με ολυμπιακό πρόσημο, για να κάνουν όλοι τους το γήπεδο, το λιμάνι και τη χώρα μας ρημαδιό. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και η αστυνομία τούς σταμάτησαν. Σαράντα έναν μάζεψε η αστυνομία στα Τέμπη, με τα ρόπαλα και τους σιδερολοστούς τους. Άλλους μαντράκωσε στα ξενοδοχεία τους, σε λέσχες συνδέσμων, έκανε δεκάδες προσαγωγές και δεκάδες απελάσεις πριν τον αγώνα. Λειτούργησαν συντονισμένα η Διαρκής Επιτροπή κατά της Αθλητικής Βίας, τα υπουργεία Προστασίας του Πολίτη, Εξωτερικών και Αθλητισμού, υπήρχε συνεχής συντονισμός με την UEFA (σε ανώτατο επίπεδο, με τον γενικό γραμματέα της κ. Θεοδωρίδη). Έτσι, αν εξαιρέσει κανείς ένα βρομόξυλο ανάμεσα σε Σέρβους και Κροάτες που τυχαία συναντήθηκαν στο αεροδρόμιο γυρνώντας στις πατρίδες τους (μάλλον μειδιάματα προκάλεσε το πράγμα παρά ζημιά), το κακό το προλάβαμε. Ναι, υπήρξαν χουλιγκανισμοί που μας ξέφυγαν, όμως γενικά το κακό το προλάβαμε. Πάντως, με αυτή την υπεύθυνη πολιτική στάση και αποτελεσματική επιχειρησιακή ετοιμότητα υπερασπίστηκε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ το δημόσιο αγαθό «ασφάλεια» στην παραπάνω περίπτωση.
Και όχι μόνο. Το 2016 η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ υπέγραψε στο Σαν Ντενί της Γαλλίας την ομώνυμη διεθνή σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης, με αντικείμενα, μεταξύ άλλων, την προώθηση της ασφάλειας των φιλάθλων εντός και εκτός γηπέδων, την ενίσχυση της διεθνούς αστυνομικής συνεργασίας, την αποτελεσματική πρόληψη και τιμωρία του χουλιγκανισμού, σύμβαση που ολοκληρώθηκε με υπογραφή μνημονίου συνεργασίας μεταξύ UEFA και Συμβουλίου της Ευρώπης τον Μάιο του 2018. Η νεοδημοκρατική κυβέρνηση κύρωσε τη σύμβαση μόλις τον Μάρτιο του 2022 και έθεσε σε ισχύ μόλις την 1η Ιουνίου 2023. Άρα όταν σκότωσαν τον Μιχάλη, ίσχυε. Για την υλοποίησή της το κόμμα του συνθήματος «Ασφάλεια για όλους» δεν έκανε τίποτε.
Οι θριαμβευτές των πρόσφατων εκλογών, ένοχοι, επειδή αν και υπήρχε εδραία εμπειρία (η περίπτωση ήταν σε όλα πανομοιότυπη, «καρμπόν» με εκείνη που αποτρέψαμε το 2015) και διεθνείς προειδοποιήσεις, δεν κατάλαβαν τίποτε, αλλά και επειδή αποδιάρθρωσαν την αστυνομία, το μόνο που πρόσφεραν μετά την grande συνάντηση του πρωθυπουργού και ομάδας υπουργών, με τον παρεπιδημούντα για τον τελικό του Super Cup Πρόεδρο της UEFA Aleksander Ceferin ήταν αέρας κοπανιστός. Ο πρωθυπουργός επανέφερε, tambour battant, τον Νόμο 4908/2022, που ψηφίστηκε επί κυβερνήσεώς του ως θεσμική αντίδραση στη δολοφονία του Άλκη Καμπανού και προβλέπει την κατάργηση των συνδέσμων φιλάθλων και την αντικατάστασή τους από λέσχες, μία ανά ΠΑΕ και υπ’ ευθύνη των ΠΑΕ, ο οποίος όμως, προφανώς σε κυβερνητική συναλλαγή με διάφορους ποδοσφαιρικούς άρχοντες, είχε παγώσει. Μήπως ξαναπαγώσει για να τον ξαναφέρουνε μετά έναν επόμενο χουλιγκανικό φόνο; Αυτά, μαζί με την απόπειρα να φορτωθεί η αστυνομία ευθύνη που ανήκει στους άρχοντες του ποδοσφαίρου και όχι σε αυτή, μαζί και με το άσχετο με τη δολοφονία πάγιο αίτημα δύο φιλικών προς την κυβέρνηση ιδιοκτητών ΠΑΕ να φύγει η διαιτησία από τον φυσικό της χώρο, που είναι η ΕΠΟ, σερβιρίστηκαν ως «σοβαρή» τροφή για τα μοσχοταϊσμένα κανάλια τους κ.λπ.
Υπάρχει όμως κι από δω ευθύνη;
Η ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ συνίσταται στο ότι δεν συγκρότησε την αντιπολιτευτική πολεμική του με αναφορά στα καταλυτικά ουσιαστικά επιχειρήματα που παρέχει η κυβερνητική θητεία του (και) στο θέμα αυτό. Η όλη συγκρότηση του αντιπολιτευτικού του λόγου όφειλε να θεμελιώνεται σε μια εξαντλητικά συγκεκριμένη σύγκριση -αυτά εμείς, αυτά εσείς- και σε μια προγραμματική δέσμευση - έτσι εμείς αντιμετωπίζουμε το θέμα της ασφάλειας στο ποδόσφαιρο. Αυτά εμείς, αυτά εσείς, ξανά και ξανά και ξανά - και παντού. Χωρίς να κρύβουμε τις όποιες κακές στιγμές μας: ναι, υπήρξαν και χουλιγκανισμοί που μας ξέφυγαν, ναι, το φαινόμενο δεν εξαλείφθηκε, γενικά όμως τα χειρότερα τα προλαβαίναμε. Η ειλικρινής αναφορά στην κυβερνητική μας πράξη πιστώνει αξιοπιστία στην αντιπολίτευσή μας. Γιατί μόνο ένας μονότονος, βαρετός καταγγελτικός λόγος (με συχνά τους αμήχανους όρους «μπάχαλο» και «επιτελικό μπάχαλο» κ.τ.τ.) ανώδυνος τελικά, αφού ούτε ενημερώνει για οτιδήποτε ούτε δεσμεύεται για κάτι, αλλά και εκλογικά δεν μας πήγε και πολύ μακριά;
Οργανωτικό θέμα, π.χ., κακός συντονισμός; Όχι. Ο ΣΥΡΙΖΑ (και) στο συγκεκριμένο θέμα, που είναι η ασφάλεια, έχει βαρύ ιδεολογικό πρόβλημα. Συγχέει τη δημόσια ασφάλεια με την αυθαίρετη, πολιτικά κατευθυνόμενη αστυνομική βία. Δεν μπορεί να χωνέψει ότι ασφάλεια οφείλει να παρέχει το έννομα τιμωρό χέρι του δημοκρατικού λαού, και να το κάνει χωρίς δισταγμό όταν -όπως στο παραπάνω περιστατικό του 2015- οι συνθήκες το απαιτούν. Δεν κατανοεί ότι η ασφάλεια είναι δημόσιο αγαθό, σε ανεπάρκεια κυρίως στις λαϊκές περιοχές (στα ακριβά μέρη έχει ιδιωτικοποιηθεί από χρόνια...). Δεν κατανοεί ότι αν δεν προβάλει με ισχυρό κυβερνητικό λόγο πολιτική ασφάλειας, το κενό θα το καλύψουν είτε μαφίες (με ή χωρίς συμμετοχή και αστυνομικών) που θα παρέχουν «προστασία» είτε φασιστικές συμμορίες, και οι ψήφοι θα παν κατά κει - το ζήσαμε άλλωστε.
Αντίστοιχα ταμπού έχει ο ΣΥΡΙΖΑ και αλλού. Αλλά για αυτά άλλη στιγμή.
Ο χρόνος δουλεύει για την προοδευτική αντιπολίτευση. Η ίδια το ξέρει;
Παρά τα φαινόμενα, ο μετεκλογικός χρόνος, σφραγίζοντας τις μνήμες της μνημονιακής περιπέτειας, ήδη δουλεύει εναντίον της πρόσφατα θριαμβευτικά ανανεωμένης κυβερνητικής πλειοψηφίας. Για να είναι όμως διάδοχο σχήμα η Αριστερά (και όχι κάποιος Έλληνας Τραμπ), πρέπει να μετρηθεί με τη μόνη πραγματική στιγμή της αλήθειας: τη συνάντησή της με την εξουσία, χωρίς εκπτώσεις αρχών, αλλά και χωρίς ψευδαισθήσεις περί τα πράγματα. Και πάντως, η συνάντηση με την εξουσία δεν γίνεται μόνο όταν βρίσκεσαι στην κυβέρνηση, αλλά κυρίως, εάν και όταν προετοιμαστείς ιδεολογικά, πολιτικά, οργανωτικά, να την ασκήσεις με αποτελεσματικότητα. Η αντίδρασή μας στο θέμα της δολοφονίας του Μιχάλη δεν δείχνει ιδεολογική, άρα ούτε και πολιτική ετοιμότητα να ασκήσουμε εξουσία - για να μην μιλήσω για το αν δείχνει αν μπορούμε να ξεχωρίσουμε, έστω κι από μακριά, τους αρμούς της εξουσίας.
