Μετά τη σημαντική απομείωση των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. στις εκλογές της 21ης Μαΐου, ξεπρόβαλε μια νέα δυνατότητα για τη Ν.Δ. και το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο, μια δυνατότητα στρατηγικής σημασίας με τρεις πτυχές.
Να ξεμπερδεύουν με τον ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή να μην υπάρχει αριστερό κόμμα κυβερνητικών προδιαγραφών και προοπτικής στην Ελλάδα, κλείνοντας την ενοχλητική παρένθεση που άνοιξε το 2012.
Να έχουν ως αντιπολίτευση μικρά και αλληλοϋποβλεπόμενα κόμματα και απολύτως λυμένα τα χέρια στη Βουλή με πολιτικό επιχείρημα την αδιαμφισβήτητη κοινοβουλευτική ισχύ.
Σε επόμενη φάση, να αξιοποιήσουν τους τεκμαρτούς συσχετισμούς για να ροκανίσουν και τη δυνατότητα νόμιμης δουλειάς στον δρόμο και στο κίνημα με πλέγμα αυταρχικών νόμων για συνδικαλισμό, συγκεντρώσεις, Διαδίκτυο κ.λπ.
Η ανακίνηση θέματος Ροδόπης εκεί ακριβώς αποσκοπεί, στο να καταστήσει τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. πολιτικά αποσυνάγωγο, «εθνικώς ύποπτο», να τον αποκλείσουν δηλαδή από τη διακυβέρνηση χρησιμοποιώντας το μετεμφυλιακό οπλοστάσιο της Δεξιάς. Η μυωπική τακτική του επιτήδειου ουδέτερου από ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, ΜέΡΑ25 διευκολύνει τη μεθόδευση της Δεξιάς και ανοίγει τον δρόμο για την ενοχοποίηση και την καταστολή σε επόμενο στάδιο και άλλων πολιτικών δυνάμεων ή κοινωνικών αγώνων.
Είναι σαφές ότι δεν υπάρχει στον μεσοπρόθεσμο ορίζοντα αριστερή ή έστω προοδευτική προοπτική σε κυβερνητικό επίπεδο χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. σε θέση ισχυρής αξιωματικής αντιπολίτευσης, κι αυτό προκύπτει και από τη γεωγραφία των πολιτικών δυνάμεων και από τα προτάγματά τους.
Συνεπώς, η υπεράσπιση της Δημοκρατίας και η προοπτική προοδευτικής πορείας της χώρας περνάει από τη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. ως στρατηγική επιλογή για κάθε αριστερό πολίτη.
