Μπροστά στην κάλπη της 25ης Ιουνίου η Ν.Δ. έχει δύο στόχους. Πρώτον, θέλει να σιγουρέψει τη νίκη της, διότι οι κάλπες προς το παρόν είναι άδειες. Θέλει, αν μπορεί, να φτάσει τις 180 έδρες για να αλλάξει το σύνταγμα και να κυριαρχήσει πλήρως στο συντηρητικό στρατόπεδο, χωρίς να αναγκάζεται σε συμβιβασμούς.
Δεύτερον, το συμφέρον της είναι να μην υπάρχει ισχυρή αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά στην περίπτωσή μας δύο μικρότερα κόμματα, κάτι που για να συμβεί πρέπει να ενισχυθεί το ΠΑΣΟΚ και να υποχωρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ λόγω των σχετικών μεγεθών που έχουν καταγράψει τα δύο κόμματα στις εκλογές της περασμένης Κυριακής.
Δεν είναι, όμως, μόνον αυτό. Ο Μητσοτάκης προτιμάει τον Ανδρουλάκη στη θέση του επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης διότι επιθυμεί μια, ει δυνατόν, συμπολιτευόμενη αντιπολίτευση, ένα σύστημα του ενάμισι κόμματος, και στη χειρότερη περίπτωση την επάνοδο στον παλαιό καλό συναινετικό δικομματισμό. Αυτόν ακριβώς που ίσχυσε την περίοδο 1996-2008 και οδήγησε στη χρεοκοπία, για να μην ξεχνιόμαστε. Και που ο Ανδρουλάκης, με βάση τις δηλώσεις του μετά την κατάθεση της διερευνητικής εντολής, είναι διατεθειμένος να του παράσχει. Διότι αυτό κάνει όταν κηρύσσει μονομέτωπο εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, για να γίνει δεύτερο κόμμα –θεμιτό- αλλά και για να είναι αξιωματική αντιπολίτευση χωρίς συγκρούσεις, όπως ο ίδιος περιέγραψε πώς αντιλαμβάνεται τον ρόλο. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει η λεπτομέρεια ότι τα δύο κόμματα συγκυβέρνησαν και διαμόρφωσαν συναντίληψη σε βασικά ζητήματα, συναντίληψη από την οποία δεν έχουν αποστεί.
Πολύ μεγάλο ρόλο, όμως, παίζουν και οι συμβολισμοί. Η περιθωριοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ και ο πολιτικός εξοστρακισμός του Αλ. Τσίπρα θα σημάνουν το τέλος της ανταρσίας των πληβείων που άρχισε το 2012. Η εμπέδωση ότι το κράτος που λέγεται Ελλάδα έχει «νόμιμους ιδιοκτήτες» ή, αν θυμηθούμε τη σημιτική διατύπωση, να μας αδειάσουν τη γωνιά «οι προσωρινοί ένοικοι» του Μαξίμου.
Είναι, λοιπόν, ζήτημα και ουσίας και τιμής για τον Μητσοτάκη, τη Ν.Δ. και το κατεστημένο να απαλλαγούν από τον ΣΥΡΙΖΑ και ζήτημα υψηλού συμβολισμού να απαλλαγούν από τον Τσίπρα. Από την άλλη, είναι ζήτημα ουσίας για τις εργαζόμενες τάξεις ο ισχυρός ΣΥΡΙΖΑ, το ισχυρότερο πολιτικό εργαλείο που είχαν τα τελευταία 40 χρόνια, και είναι ζήτημα τιμής για τον ΣΥΡΙΖΑ η υπεράσπιση του σημαιοφόρου όλης αυτής της προσπάθειας.
ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, μέχρι να σβήσει ο ήλιος.
