Ο πιο εύστοχος χαρακτηρισμός της τετραετίας ήταν εκείνος για «μια Δεξιά που κάνει ό,τι θέλει». Μπορεί να ακούγεται κλισέ, αλλά όταν το έχεις βιώσει δύσκολο να βρεις κάτι να το αντικαταστήσεις. Μετά από τρεις δεκαετίες δημοσιογραφίας μπορώ να μιλήσω λοιπόν σήμερα και λίγο πιο προσωπικά.
Για πάνω από μια δεκαετία συνεργάστηκα με τη δημόσια τηλεόραση. Ετυχε να «γνωρίσω» όλων των ειδών κυβερνήσεις. Σημίτη, Καραμανλή, Παπανδρέου, ακόμα και αυτή του Σαμαρά μέχρι το κλείσιμο του 2013 και στο τέλος των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝ.ΕΛΛ. Ποτέ δεν βρέθηκα αντιμέτωπος με μια τόσο αμείλικτη και εκδικητική εξουσία. Από τον Ιούλιο του 2019 δεν πέρασα το κατώφλι της Αγίας Παρασκευής ούτε ως καλεσμένος. Το ίδιο συνέβη και σε άλλους συναδέλφους μου, που μετά την «απόβαση των αρίστων» μπήκαν στη μαύρη λίστα της Μητσοτάκης Α.Ε..
Συνάδελφοι από το εξωτερικό που έτυχε να μιλήσω μαζί τους δυσκολεύονταν να πιστέψουν όσα τους έλεγα. Το θεωρούσαν υπερβολή δική μου ή τέλος πάντων μια ατυχή σύμπτωση. Το τελευταίο διάστημα πολλοί μου γράφουν ότι καταλαβαίνουν πλέον τι εννοούσα. Οι εκθέσεις των «Ρεπόρτερς χωρίς Σύνορα» και των επιτροπών του Ευρωκοινοβουλίου, η ομοβροντία των δημοσιευμάτων που αναφέρονται στην κατάλυση του Κράτους Δικαίου και τις αθλιότητες εναντίον των δημοσιογράφων έχουν ανοίξει μάτια. Μόνο την περασμένη Παρασκευή μετρήσαμε: Wall Street Journal, New York Times, tageszeitung, El Pais, που περιέγραφαν αυτές τις ατιμωτικές για τη χώρα μας καταστάσεις. Κάποιοι ξένοι δημοσιογράφοι είχαν στο μεταξύ βιώσει οι ίδιοι παρεμβάσεις, απειλές και συκοφαντίες όταν τόλμησαν να γράψουν κάτι ενάντια στο καθεστώς (euractiv, Politico, NYT, Deutsche Welle…) Αλλά είχαν πίσω τους σοβαρές δημοσιογραφικές ενώσεις και εργοδότες.
Το θέμα τελικά δεν είναι καθόλου προσωπικό. Αφορά όλους αυτούς που δεν έτρεξαν να υποταχθούν στο καθεστώς τού «ό,τι θέλει» και βρέθηκαν άνεργοι. Κάποιοι μάλιστα παρακολουθούμενοι ή και κυνηγημένοι. Είναι σίγουρο ότι αν επιβραβευτεί η κυβέρνηση αυτή, θα συνεχίσει να κινείται ακριβώς στο ίδιο μοτίβο. Το έχει άλλωστε ομολογήσει. Για συνέχιση του έργου της μιλάει. Η ανάγκη είναι συνεπώς να αποκτήσει η χώρα μια άλλη κυβέρνηση, που θα κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί. Που θα σέβεται την ελευθερία λόγου και Τύπου. Που δεν θα θεωρεί τη Δικαιοσύνη πολυτέλεια. Γιατί μια κοινωνία βουτηγμένη στον φόβο και στην αδικία οδεύει προς τη δυστοπία. Αν δεν έχει φτάσει ήδη εκεί.
