Τη στιγμή που ακόμα άχνιζε το αίμα των δολοφονημένων θυμάτων στα Τέμπη, τη στιγμή που ακόμα έψαχναν οι διασώστες και το ηρωικό νοσηλευτικό και ιατρικό προσωπικό μέσα στον σωρό του θανάτου για να δουν σε ποια συνείδηση και ποια ψυχή ανήκουν τα χέρια και τα πόδια και τα κομμάτια αυτού που κάποτε λεγόταν ζωή ενός ανθρώπου, κορμί ακέραιο ενός ανθρώπου, αυτή την ιερή στιγμή είχαν βγει στη ρούγα οι παρακεντέδες του συστήματος για να κάνουν μπαίγνιο την τραγωδία παίζοντας πεντόβολα τον θρήνο και τον ολολυγμό πρώτα των οικείων και ύστερα ολόκληρης της κοινωνίας. Της κοινωνίας που από τις 28 Φεβρουαρίου 2023 δεν έπαψε να εξεγείρεται και να διεκδικεί, και να δέρνεται ανηλεώς γι’ αυτό από τα αφηνιασμένα μυρμηγκοπρόσωπα δίποδα του κράτους.
Για ευκαιρία να φτιάξουμε καλούς σιδηρόδρομους, όπως φτιάξαμε καλούς δρόμους μετά την τραγωδία (πάντοτε στα Τέμπη) των οπαδών του ΠΑΟΚ και την τραγωδία με τους νεκρούς μαθητές, και για απαραίτητη θυσία ώστε να πάμε μπροστά είχαν μιλήσει οι παρακοιμώμενοι των αυτουργών, με το στόμα μπουκωμένο από το αίμα των άλλων. Μια θεωρία που, πέρα από τη φρίκη της, οδηγεί σε παραλογισμό αν την προεκτείνεις. Και εξηγούμαι: αφού έχουμε καλούς δρόμους λόγω της «θυσίας» των θυμάτων -το ότι δεν υπήρξε εθελόθυτη προσφορά δεν έχει γι’ αυτούς ουδεμία σημασία- και αφού «λεφτόδεντρα δεν υπάρχουν» σύμφωνα με τον μητσοτάκειο εξυπνακισμό, τότε για την κατάσταση των σιδηροδρόμων και τα αίτια της τραγωδίας φταίνε και οι νεκροί των τροχαίων δυστυχημάτων, επειδή όσα λεφτά υπήρχαν δόθηκαν στην καταβόθρα των εθνικών εργολάβων. Συνεπώς, μια που «όλοι φταίμε», αν ένας προσεκτικός εισαγγελέας ερευνήσει μεθοδικά, είναι βέβαιο ότι και σήμερα ακόμα μπορεί να εντοπίσει υπολείμματα ευθυνών μέσα στα συντρίμμια εκείνων των τραγικών λεωφορείων. Εκεί οδηγεί η απάνθρωπη «θεωρία» τους, εκεί οδηγεί η αποθηριωμένη «εκλογίκευση» της κάθε συστημικής τροχαλίας.
Μέχρι εδώ όλα «καλά» και όλα «κανονικά». Το επιτελικό κράτος βρίσκεται στην πεπατημένη της λογικής, αισθητικής και ηθικής του παραλυσίας. Δυστυχώς όμως, όταν βρισκόμαστε σε κατάσταση τέτοιας παραλυσίας, όρια δεν υπάρχουν. Διότι άλλο είναι να μιλούν για «θυσίες» οι παρακεντέδες και άλλο ο ίδιος ο πρωθυπουργός να διατυμπανίζει «ότι η καλύτερη δικαίωση για τη θυσία των παιδιών είναι (...)» μπλα, μπλα, μπλα, λόγια βουτηγμένα στο αίμα. Άλλο είναι να μιλούν για ευκαιρία οι εξωνημένοι και άλλο ο υπουργός Ανάπτυξης να πιστεύει «ότι το δυστύχημα δίνει την ευκαιρία και στην κυβέρνηση να χαράξει (...)» μπλα, μπλα, μπλα, δράττοντας, μάλιστα, ακριβώς με αφορμή την τραγωδία, την ευκαιρία για να επιτεθεί στο «βαθύ κράτος του Δημοσίου!»
Είναι φανερό: αν δεν τους σταματήσουμε, οι άνθρωποι αυτοί δεν πρόκειται να σταματήσουν πουθενά. Το ψυχικό τους υπόβαθρο, επειδή χρόνια πολλά κοιτάζει το τέρας και έγινε ένα μ’ αυτό, είναι τόσο βραχώδες και απόκρημνο, ώστε ακόμα και ο Καιάδας μοιάζει με απαλή πλαγιά. Τους είναι, έτσι, πολύ εύκολο να πετούν στον Καιάδα τις ζωές των άλλων και ακόμα πιο εύκολο να εφευρίσκουν επικοινωνιακά τερατουργήματα που συγκρούονται μετωπικά με την απλή λογική χωρίς οι ίδιοι να παθαίνουν το παραμικρό. Η ζωή συνεχίζεται, business as usual και «γαία πυρί μιχθήτω».
Ωστόσο, πιο πάνω από τους Κορύβαντες του εκκωφαντικού συναισθηματικού θορύβου, ώστε να μην ακουστεί η φωνή της λογικής, πέρα από τους σύγχρονους Ρεμίρο ντε Όρκο, που δολοφονούν (σήμερα χαρακτήρες) υπηρετώντας τον σύγχρονο Καίσαρα Βοργία, ο οποίος ποτέ «δεν ξέρει», σκοτώνοντας στο τέλος και τον ίδιο τον Ντε Όρκο ώστε να θεμελιωθεί η θεωρία της «πειστικής άρνησης» («Πρίγκιπας» του Νικολό Μακιαβέλι, 16ος αιώνας), πέρα από όλα αυτά υπάρχει η γλώσσα. Η γλώσσα του καθενός. Η γλώσσα που, όπως διδάσκει ο Λακάν, «πριν να σημαίνει κάτι, σημαίνει κάποιον».
Δηλαδή, δεν γίνεται να κρυφτείς από τα λόγια σου, γιατί η γλώσσα φανερώνει. Και η ίδια τους η γλώσσα φανέρωσε ότι μας κυβερνούν χυδαιόφρονες. Που θεωρούν χυδαία, δηλαδή φθηνή, τη ζωή των άλλων. Αλίμονο αν δεν το καταλάβουμε ούτε τώρα, που «το πένθος ανασύρει την αλήθεια στην επιφάνεια» (Ουίλιαμ Τρέβορ, «Θάνατος το καλοκαίρι»).
