Αλλος ένας πορφυρογέννητος γόνος, που όμως -δυστυχώς γι’ αυτόν- η πρώτη υπουργική του θητεία σφραγίζεται με μια μεγάλη τραγωδία. Προφανώς ο ίδιος θεωρεί πως είναι «άτυχος» και πως ακόμη κι αυτή τη «στραβή» μπορεί να την ελέγξει με επικοινωνιακούς χειρισμούς. Τα γεγονότα όμως δείχνουν άλλα. Δεν είναι εύκολο να «ξεχαστούν» οι ευθύνες, ειδικά όταν υπάρχουν τόσο αίμα και τόσος πόνος.
Προσπάθησε να κλάψει στον τόπο του δυστυχήματος, σύμφωνα με τις συμβουλές των συνεργατών του. Ήθελε να δείξει ότι συναισθάνεται τα όσα συνέβησαν, όμως φρόντισε να εξαφανιστεί τις επόμενες τρεις εβδομάδες για να μην είναι στο κάδρο της καταστροφής. Γιατί τον ενδιαφέρει το μέλλον του. Περιορίστηκε όμως να διαρρεύσει με νόημα ότι δεν θα πληρώσει για τις αμαρτίες άλλων. Εξάλλου, δείχνει ότι θεωρεί υπέρμετρη «θυσία» την παραίτησή του από υπουργός, λες και δεν έπρεπε να αναλάβει την πολιτική ευθύνη.
Στη Βουλή επιβεβαίωσε εμφαντικά ότι δεν έχει καμία ενσυναίσθηση και ότι λυπάται μόνο για τον εαυτό του, καθώς στραπατσάρεται το προφίλ ενός Λουδοβίκου. Πώς αλλιώς να εξηγηθούν η επιχειρηματολογία του και το ύφος του; Πολύ δε περισσότερο έδειξε ότι δεν συναισθάνεται πως έπρεπε να παρέμβει προκαταβολικά και να φροντίσει για την ασφάλεια στους σιδηρόδρομους.
Ως γνήσιος απόγονος της ελίτ που κυβερνά αυτή τη χώρα δεκαετίες, δεν φταίει για τίποτα, δεν είναι υποχρεωμένος να λογοδοτήσει για οτιδήποτε. Γι’ αυτό εξάλλου δεν κρύβει την πραγματική του πρόθεση να διεκδικήσει και πάλι την ψήφο των συμπολιτών του στις Σέρρες. Ουσιαστικά όμως δεν κρύβει τον φόβο του και πώς του είναι δύσκολο να επιβιώσει χωρίς τη βουλευτική ασυλία αν τυχόν προκύψουν στο μέλλον ποινικές ευθύνες.
Θεωρεί σπουδαίο που δεν μετέθεσε τις ευθύνες στους «κατώτερούς» του. Δυστυχώς, όμως, γι’ αυτόν, όπως και για τους υπόλοιπους της κυβέρνησης Μητσοτάκη, δεν κρύβονται οι ευθύνες, αν και δείχνουν συνέχεια με το δάχτυλο τον σταθμάρχη, τους εργαζόμενους ή τη Ρυθμιστική Αρχή Σιδηροδρόμων. Λες και δεν είναι αυτός, ο Κ. Αχ. Καραμανλής, που έβαλε κρίσιμες υπογραφές και έκλεισε τα μάτια και τα αυτιά του στις κραυγές των εργαζομένων για τα προβλήματα. Κι αν είχε αποφασίσει μέτρα όταν έπρεπε, τώρα δεν θα θρηνούσαμε τόσους νεκρούς. Θα είχε πραγματικά κύρος και δεν θα κρυβόταν πίσω από ψέματα...
