Περνάμε μια τοξική εποχή, γεμάτη από εγκλήματα και αδικοπραγίες κάθε είδους. Εγκλήματα που είναι όχι μόνο απαίσιες γυναικοκτονίες αλλά και εξίσου απαίσιες παιδοκτονίες. Λόγου χάρη, τα τρία παιδιά που πέθαναν -που δεν υπέκυψαν σε κάποιο μικρόβιο ή σε κάποια δυσλειτουργία του οργανισμού τους- από αιτίες και υπεύθυνους που θα κριθούν σύντομα από τα δικαστήρια αποτελούν ένα απαράμιλλο ρεκόρ εγκληματικότητας στην Ελλάδα.
Επίσης όμως τυχαίοι εγκληματίες, μπλεγμένοι με «ουσίες» και με μια δολοφονική διάθεση, προβαίνουν σε ενέργειες που συνταράσσουν την κοινή γνώμη. Σπέρνουν τον θάνατο αποτολμώντας να κάνουν πράγματα τελείως κινηματογραφικά. Όμως τη στιγμή που γράφουμε αυτές τις γραμμές όλος ο κόσμος περνάει μια φάση πυρκαγιών που ξεσπούν με όλο και μεγαλύτερη συχνότητα.
Ο δρ Μάθιου Τζόουνς του Πανεπιστημίου Ανατολικής Αγγλίας σε δημοσίευσή του σε περιοδικό Γεωφυσικής βεβαιώνει ότι η ανθρωπογενής κλιματική αλλαγή που αυξάνει την ξηρότητα των περιοχών είναι βασικός παράγων για την αύξηση του κινδύνου από δασικές πυρκαγιές… Τα συμπεράσματά του είναι σαφή: στη διάρκεια της περιόδου 1979-2019 το σύνολο των ημερών κατά τις οποίες μπορούν να εμφανιστούν δασικές πυρκαγιές έχει αυξηθεί σε παγκόσμια κλίμακα κατά 14 ημέρες, ενώ την ίδια περίοδο η συχνότητα των ημερών με ακραίο καιρό, ιδανικό για αναφλέξεις, έχει αυξηθεί κατά 10 ημέρες.
Από την άλλη πλευρά όμως υπάρχει κάτι που χρήζει πραγματικά σχολιασμού. Σύμφωνα με την ανάλυση του ίδιου μελετητή, σε παγκόσμιο επίπεδο η συνολική έκταση των καμένων εμφάνισε την περίοδο 2011-2019 μείωση κατά 1,1 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα. Το μεγαλύτερο μέρος αυτής της μείωσης (590.000 τ.χλμ.) παρατηρήθηκε στις αφρικανικές σαβάνες, ενώ αντίθετα η τάση συνέχισε να είναι αυξητική σε άλλες περιοχές, π.χ. στα σιβηρικά και βορειοαμερικανικά δάση.
Τι συμβαίνει λοιπόν; Απλούστατα, οι σαβάνες διακρίνονται για τη μικρή καύσιμη ύλη, ενώ τα εύρωστα σιβηρικά και βορειοαμερικανικά δάση, με τους πανύψηλους κορμούς, έχουν ασύγκριτα πιο μεγάλη βιομάζα και η αποτέφρωσή τους είναι πραγματικά συγκλονιστική.
Σκέφτομαι τα δικά μας τα δάση, που είναι εξαιρετικά πυκνά σε ορισμένες περιοχές και επομένως είναι ευάλωτα σε πυρκαγιές. Τι θα γίνει μ’ αυτά; Σε πρόσφατη εκδρομή στην Εύβοια είδα δάση συμπαγή, δάση στα οποία χανόταν το βλέμμα, όπου, αν φανταζόσουν τον εαυτό σου μέσα τους, ήσουν σίγουρα χαμένος.
