Η αναβίωση του πρωτόγονου αντικομμουνισμού υποβάλλεται από ένα πολιτικό styling που επιθυμεί τη δικαίωση. Όχι ακριβώς δικαίωση της δεξιάς αφήγησης, αλλά δικαίωση της εμφύλιας νίκης. Πρέπει να επιβεβαιωθεί ο μετεμφύλιος, η πιο λουμπενική έφοδος στον δημόσιο πλούτο, η οποία συνέβη.
Μέσα στο χωνί από χασαπόχαρτο (ήτοι στον λάκκο των αντικομμουνιστών λεόντων) χωρούν οι καριερίστες που γίνονται εκδικητικοί (πρωτίστως ως ιστορικά κρυφοαναλφάβητοι), αλλά δεν χωρούν οι δημοκράτες - από όλες τις πολιτικές πλευρές και τη συντηρητική πτέρυγα. Οι ύβρεις σε ιστορικά πρόσωπα (όχι μόνο στον Άρη) -επαναλαμβάνω, οι ύβρεις- δεν αποτελούν ιστορική- πολιτική θέση, αλλά ηθικολογούσα μικροπρέπεια.
Γιατί όμως πληθαίνουν οι αντικομμουνιστικές και αντιαριστερές ύβρεις; Σύμφωνοι. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ανταγωνιστικός σε ένα πεδίο που μέχρι πρότινος αποτελούνταν από κατοίκους ενός μακρινού, ακατανόητου πλανήτη. Του πλανήτη των δυναστειών. Όμως αρκεί αυτό για την απελευθέρωση του γιουρουσιού από αντιαριστερούς - μισανθρώπους;
Ή αλλιώς: η Δημοκρατία έκλεισε τον ιστορικό κύκλο της όταν έγινε άχρηστη ή επιζήμια για τους διαλαλητές της;
Υπάρχει και μια άλλη σχολή αντίδρασης απέναντι στο πολεμικό, αντιαριστερό κλίμα: Αν σου πει για τον Άρη, πες του για τον Παπάγο. Πέρα από τη διαφορά μεγεθών και ιστορικών αναλογιών, έτσι πας ντουγρού στα νερά του εμπαθούς (και πονηρού).
Η εμπειρία λέει ότι ο εμφύλιος συμφέρει τον αντίπαλο. Όχι γιατί αυτός είναι πιο εξοπλισμένος, αλλά γιατί είναι πιο αδίστακτος. Αλλά και πάλι, ένας δογματικός πασιφισμός, μια σιδερένια νομιμοφροσύνη, μια προσοχή στον λόγο, αρκούν ως στρατηγική και τακτική της Αριστεράς; Μπορεί να αντιπαραταχθεί στη συμπαγή εμπάθεια ένα χαλαρό σχήμα από κάποιες κοινές παραδοχές (όπως είναι η σημερινή Αριστερά), μια σχεδόν συναισθηματική συνέλευση (νοημάτων, βιωμάτων, αναφορών); Μπορεί να συγκεφαλαιωθεί πίσω από έναν πασιφισμό; Πίσω από το κληροδότημα «Θα σας ταράξουμε στη νομιμότητα»; Ένα τέτοιο ερώτημα θα μπορούσε να σταθεί σε μια ΟΜ (ΚΟΒ, για μερικούς παλιούς) ή σε κάποιους απομονωμένους αριστερούς; Πας π.χ. στην Ξάνθη, στα Βριλήσσια, στη Σάμο, στη Σαλόνικα, στο Φλαμπουράρι (το ηπειρώτικο χωριό, μην παρεξηγηθώ ότι εννοώ κάτι άλλο) και λες «πρέπει να τους ταράξουμε στη νομιμότητα», αυτό απαντάει στην αγωνία των συναγρυπνητών; Λειτουργεί σε πραγματικότητες που έχουν διαφορετικές οξύτητες; Διαφορετικής μορφής κρίσεις, διαφορετικές οικονομίες, κοινωνικές συνδηλώσεις; Ο λόγος πρέπει να εξειδικεύεται για να μπορεί να γενικευτεί.
Ο λόγος πρέπει να προκύπτει από προσεκτική και σχολαστική ανάλυση της πραγματικότητας και των υποσυνόλων της. Ανάλυση. Εκεί πάσχει η Αριστερά. Εκεί έπασχε πάντα. «Συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης».
Αλλά, εκτός αυτών, η ιστορική εμπειρία λέει και κάτι άλλο. Η μετεμφυλιακή, διωκόμενη Αριστερά, εκτός της τρομακτικής αντοχής των στελεχών και των ψηφοφόρων της, διέθετε και κάτι άλλο. Την Επιθεώρηση Τέχνης, τους μεγάλους δημιουργούς κοντά της, την πρόταση για την εκπαίδευση, την εύφορη συνθήκη για αυτομόρφωση. Η Αριστερά γνώριζε ότι η πνευματική και ηθική εγγύτητα συγκροτούν την πιο ισχυρή σύνθεση. Την πιο επιθετική άμυνα.
Πολλοί της mainstream Αριστεράς αυτά τα θεωρούν ξεπερασμένα ή πολυτέλειες. Αρκεί η ατακαδόρικη πολιτική στο Twitter για να κατατροπώσεις τον αντίπαλο. Ή έστω να φανείς.
Συνήθως τέτοιες διαφωνίες θεωρούνται τακτικές ή μάχη ηλικιών. Όμως μια παρατεταμένη πολιτική υστέρηση (όπως αυτή που υπάρχει) ίσως δείχνει ότι κάτι βαθύτερο λείπει. Όχι η έξυπνη «σφαλιάρα» αλλά η καλοσχεδιασμένη λαβή. Και η λαβή δεν σχεδιάζεται τεχνικά, δεν είναι κόλπο για να ακινητοποιήσεις τον αντίπαλο. Έρχεται φυσικά, μέσα από τη σύσφιξη των σχέσεων και τη συντροφικότητα, τη σύμπνοια, την αδερφική εγγύτητα. Ούτε μάχες παλατιανών ούτε μάχες διεκδικητών της αυλής. Ούτε τακτικισμοί ούτε εγωιστικές ασημαντολογίες.
