Στις Ηνωμένες Πολιτείες έχει ξεκινήσει η νομική αμφισβήτηση του Obamacare, δηλαδή της πολιτικής του Ομπάμα που επιχειρούσε να θεσπίσει το δικαίωμα στην παροχή ιατρικών υπηρεσιών σε 20 εκατομμύρια πολίτες, ενώ ταυτόχρονα επηρέαζε άλλα 130 εκατομμύρια. Ο Τραμπ, για ψηφοθηρικούς λόγους, υποστήριξε πως θα έχει το εμβόλιο κατά του κορωνοϊού πριν από τις εκλογές της 3ης Νοεμβρίου, αλλά η «καλή είδηση» ήρθε μερικές ημέρες αργότερα: γιατί, κατά πώς δήλωσε ο πρόεδρος της Pfeizer που προχώρησε στην αναγγελία του εμβολίου, άλλη είναι η ταχύτητα της επιστήμης και άλλη της πολιτικής...
Η Ιατρική στο σύνολό της δεν είναι άσχετη με την πολιτική - κι αυτό φαίνεται από το παράδειγμα των Ηνωμένων Πολιτειών. Υπάρχουν πολίτες που υποστηρίζουν πως η φροντίδα του σώματος από την ασθένεια είναι υπόθεση του ατόμου - και επομένως των χρημάτων που αυτό διαθέτει. Πρόκειται για αντίληψη που παραγνωρίζει τη σοβαρή μείωση του κόστους των ιατρικών υπηρεσιών όταν αυτές παρέχονται χωρίς τη διαμεσολάβηση του χρήματος σε κάθε υγειονομική πράξη. Η Ιατρική έχει κόστος, αλλά το κόστος αυτό είναι μικρότερο όταν καταβάλλεται συλλογικά και αφορά την ολότητα των ιατρικών πράξεων: των πράξεων που ξεκινούν από την απλή επίσκεψη και φθάνουν στις ακτινοβολίες...
Η Ιατρική σχετίζεται με την κοινωνική θέση του καταναλωτή ιατρικών υπηρεσιών, αλλά φαίνεται πως τα δημοκρατικά δικαιώματα συνδυάζονται με προόδους, όπως λόγου χάρη την αύξηση του προσδόκιμου ζωής στα 84,7 χρόνια για το Χονγκ Κονγκ ή των 82,1 ετών για την Ελλάδα - στην οποία η έκφραση «40ουτης γέρων» υπήρχε μέχρι τις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Τώρα βέβαια εκκρεμεί το ζήτημα του κατά πόσο η Ιατρική αυξάνει πραγματικά το προσδόκιμο ζωής. Και εδώ υπάρχει μια αμφισβήτηση: ο Αντρέ Γκορζ, στο δοκίμιό του «Ιατρική, υγεία και κοινωνία», υποστηρίζει ότι αυτό οφείλεται στη βελτίωση των απλών υγειονομικών κανόνων, ανάμεσα στους οποίους ιδιαίτερη σημασία έχουν το πλύσιμο των χεριών και η καθαριότητα.
Του υφυπουργού κ. Κοντοζαμάνη «ξέφυγε» η κουβέντα ότι οι αντοχές του υγειονομικού συστήματος είναι πεπερασμένες, θυμίζοντας κατά κάποιον τρόπο το «ΜΑSH», ένα παλιό φιλμ όπου οι Ντόναλντ Σάδερλαντ και Έλιοτ Γκουλντ ως στρατιωτικοί γιατροί διάλεγαν ποιοι θα επιζήσουν. Εύχομαι αυτό το δικαίωμα να μην υπάρξει ξανά ποτέ, αλλά η πραγματικότητα είναι άλλη...
