Υπάρχουν βάσιμες ελπίδες, αν όχι βεβαιότητα, ότι η τουρκοκυπριακή κοινότητα (ανύπαρκτη για ορισμένους στην Ελλάδα ως πολιτική οντότητα) θα επανεκλέξει ηγέτη της τον Μουσταφά Ακιντζί στον δεύτερο γύρο των σχετικών εκλογών στα Κατεχόμενα. Η εξέλιξη αυτή θα αποτελέσει ισχυρότατο ράπισμα για τον Πρόεδρο Ερντογάν, που επιστράτευσε θεμιτά και αθέμιτα μέσα για να πριμοδοτήσει εκλογικά τον εκλεκτό του, Ερσίν Τατάρ.
Πέραν της τρομοκρατίας των κατοχικών μηχανισμών, η Άγκυρα προχώρησε και στην απόφαση για άνοιγμα της παραλίας της Αμμοχώστου, που, σύμφωνα με αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, έπρεπε να είχε ήδη επιστραφεί στους νόμιμους κατοίκους της υπό την διοίκηση του παγκόσμιου οργανισμού. Για όσους δεν γνωρίζουν ή δεν θυμούνται, η Αμμόχωστος (Βαρώσια) δεν καταλήφθηκε το 1974, αφού η τουρκική στρατιωτική προέλαση του Αυγούστου (δεύτερος «Αττίλας») σταμάτησε λόγω επίτευξης εκεχειρίας. Έτσι, η Αμμόχωστος κατέστη πόλη-φάντασμα.
Η νέα πρόκληση Ερντογάν στην Κύπρο εκπέμπει και ένα SOS προς τους Ελληνοκυπρίους και τον Πρόεδρο Νίκο Αναστασιάδη, ότι το σημερινό status quo δεν επιτρέπει εφησυχασμό και ακινησία της διαδικασίας των συνομιλιών για την επίλυση του Κυπριακού. Με άλλα λόγια, όσο καθυστερεί η επανεκκίνηση της διαδικασίας αυτής τόσο μεγαλώνει ο κίνδυνος νέων τετελεσμένων στην κατεύθυνση της οριστικής διχοτόμησης.
Υπενθυμίζω ότι παλαιότερα ο Μουσταφά Ακιντζί πρωτοεξελέγη θριαμβευτικά, αν και ανεξάρτητος, το 2015, κατατροπώνοντας τον ομοϊδεάτη τού Τατάρ, Ντερβίς Έρογλου. Από την τότε νέα θέση του εργάστηκε με συνέπεια για την εξεύρεση λύσης, με βάση μια δικοινοτική - διζωνική ομοσπονδία, ερχόμενος σε αντίθεση και με επιλογές της Άγκυρας, πέραν του Κυπριακού. Για παράδειγμα, είχε παρομοιάσει θαρραλέα την εισβολή Ερντογάν στη Βόρεια Συρία («Πηγή Ειρήνης») με εκείνη του 1974 στην Κύπρο. Επίσης, έχει μιλήσει κατά της κατασκευής πυρηνικού εργοστασίου της Τουρκίας στο Ακούγιου των Αδάνων που είναι απέναντι από την Κύπρο. Αυτά φαίνεται πως αγνοούνται, ηθελημένα ή αθέλητα, από τα κυρίαρχα ΜΜΕ στην Αθήνα, μεταξύ των οποίων και η δημόσια τηλεόραση, που χαρακτηρίζουν τον Ακιντζί «κατοχικό ηγέτη», δηλαδή, για τα καθ’ ημάς, κάτι σαν τον Τσολάκογλου.
Δυστυχώς, ισχυρές δυνάμεις εντός της ελληνοκυπριακής κοινότητας, μεταξύ των οποίων και η Εκκλησία, απορρίπτουν τη λύση της δικοινοτικής - διζωνικής ομοσπονδίας σαν να μην ήταν ο Μακάριος που έκανε το μεγάλο βήμα να την αποδεχθεί πρώτος, υπογράφοντας συμφωνία με τον Ντενκτάς, το 1977, με στόχο «μια ανεξάρτητη, αδέσμευτη, δικοινοτική ομόσπονδη δημοκρατία».
Καλό είναι να θυμόμαστε ότι το Κυπριακό δεν είναι ελληνοτουρκικό, αλλά διεθνές και ευρωπαϊκό πρόβλημα. Προφανώς αποτελεί μεγάλο «αγκάθι» για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, αλλά, πέραν της κατοχής και του απαράδεκτου καθεστώτος των διεθνών εγγυήσεων, έχει ως βασική παράμετρο τους όρους συμβίωσης και συνανάπτυξης των δύο κύριων κοινοτήτων. Άρα έχει βάση η προσέγγιση που ακολούθησε ο Πρόεδρος Χριστόφιας, μετά το 2008, για «λύση από τους Κύπριους για τους Κύπριους».
* Ο Πάνος Τριγάζης είναι συντονιστής του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων και Εξωτερικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία
