Κάθε ηλικία έχει τα δικά της προβλήματα. Άλλες φορές είναι μεγάλα και δυσβάσταχτα, άλλες πάλι φαίνονται μικρά και ανούσια. Αλλά σπάνια αυτό συμβαίνει σε αυτούς που έχουν τα προβλήματα· συνήθως είναι η οπτική των άλλων αυτή. Για παράδειγμα, το μεγάλο πρόβλημα της νοικοκυράς στο σπίτι είναι πώς θα βολέψει τα έπιπλα και τα στολίδια στο σαλόνι με τέτοιον τρόπο που να μην απαιτούνται μεγάλες αλλαγές για να στηθεί το δέντρο των γιορτών των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Μέρες ακόμα πριν από την ημέρα της τοποθέτησης του δέντρου πρέπει να απαντήσει σε όλα τα προβλήματα που σχετίζονται με την επιμελητεία και τον χωροταξικό σχεδιασμό. Εκεί κάπου έρχεται και ο νοικοκύρης του σπιτιού, ο οποίος ως αρμόδιος για τα τεχνικά ζητήματα της εφαρμογής του σχεδιασμού που κάνει η νοικοκυρά θα πρέπει να εγκρίνει τον σχεδιασμό, να κάνει τη σχετική μελέτη στατικότητας για το δέντρο κ.λπ.
Βέβαια, όπως σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής μας ζωής, υπάρχουν και οι άλλες κοινωνικές ομάδες που διεκδικούν τον ρόλο τους σε αυτή την ιστορία. Για παράδειγμα, τα παιδιά που αιτούνται συστηματικά την τοποθέτηση του δέντρου, τον στολισμό του, όπως και το προνόμιο να τοποθετήσουν εκείνα το άστρο στην κορυφή. Βέβαια με το πρόσχημα της κοινωνικής ειρήνης, συνήθως το άστρο το τοποθετεί ένας γονέας ή κάποιος τέλος πάντων από αυτούς που αποφασίζουν. Αφού ληφθεί, πάντως, η απόφαση για τον στολισμό και τη χωροταξική τοποθέτηση του δέντρου, ξεκινούν μετά οι τεχνικές εργασίες.
Ο νοικοκύρης θα πρέπει να ανέβει στο πατάρι. Αυτό προϋποθέτει αυξημένους πόρους, αφού εκτός από τη σκάλα που θα τοποθετηθεί πρέπει να υπάρχει και βοηθός για να παραλαμβάνει τα χαρτόκουτα και τις βαλίτσες, και έπειτα να τα επαναπροωθεί στο πατάρι που θα ξαναστοιβαχθούν, και έπειτα να ανοιχτούν τα χαρτοκιβώτια με τα στολίδια και το δέντρο και να ξεκινήσει η τοποθέτηση. Εδώ, σε αντίθεση με τη συνήθη διαδικασία, όταν η υλοποίηση του έργου ξεκινήσει, πρέπει να ολοκληρωθεί αυθημερόν, κάτι που αντίκειται στον τρόπο που γνωρίζουμε ότι λειτουργεί η Δημόσια Διοίκηση, η οποία αποφασίζει ένα έργο, ορίζει τον ή τους αναδόχους και έπειτα περιμένουν όλοι πότε θα ξεκινήσει η διαδικασία. Πότε θα ολοκληρωθεί δεν το περιμένει κανείς πια.
Τα παιδιά καθ’ όλη τη διαδικασία παρακολουθούν την πρόοδο των εργασιών και περιμένουν την κρίσιμη στιγμή για να συμβάλουν, παρότι σε κάθε αίτημα που καταθέτουν λαμβάνουν μια εντελώς ανούσια αλλά λογικοφανή απάντηση σε όλα τα θέματα. Τα σοβαρά προβλήματα όμως, γιατί ποιος ασχολείται με τους λήπτες των υπηρεσιών, ξεκινούν αμέσως μετά την ολοκλήρωση των εργασιών, όπως συμβαίνει άλλωστε και με όλα τα δημόσια έργα. Τα λαμπάκια δεν δουλεύουν, τα στολίδια δεν φτάνουν, απαγορεύεται η χρήση αφρών και τεχνητού χιονιού διότι μετά απαιτείται καθάρισμα και άρα η επιμελητεία βάζει βέτο κ.λπ.
Κατά κάποιον τρόπο, δηλαδή, συμβαίνει το ίδιο με ό,τι συμβαίνει και με τα αντιπλημμυρικά έργα στα νότια προάστια της Αθήνας, που από τη μία τα διαφημίζουμε ως τη Ριβιέρα της Μεσογείου και από την άλλη με την πρώτη σοβαρή νεροποντή πνίγεται η Ριβιέρα κι εμείς μαζί στα… λύματα, χρονιάρες μέρες.
