Τράβηξε την πόρτα πίσω του και με γρήγορες κινήσεις γύρισε το κλειδί δύο φορές και ύστερα άλλες δύο για να κλειδώσει. Κατέβηκε με αποφασιστικότητα τις σκάλες για να φτάσει μέχρι το αυτοκίνητο, να ανοίξει τις πόρτες στα παιδιά.
Θα τα άφηνε στα σχολεία τους, πρώτα τον μικρό στο Γυμνάσιο κι έπειτα τη μεγάλη στο Λύκειο, πριν ξεκινήσει για τη δουλειά.
Μέρες τώρα είχε ακούσει για καταλήψεις στα σχολεία, αλλά απέφευγε να πάρει θέση για το σωστό ή το λάθος.
Κάπου έδινε δίκιο στους μαθητές, κάπου στους καθηγητές που ζητούσαν προστασία κάπου ήταν και οι άλλοι που δεν ήθελαν να εμβολιαστούν. Υπήρχε πάντα το δικαίωμα της επιλογής. Το είχε προβλέψει άλλωστε και το σύνταγμα αυτό.
Δεν έπαιρνε θέση όμως, μολονότι ο ίδιος είχε εμβολιαστεί. Κρατούσε αποστάσεις αφού είχε να συναναστραφεί με όλους αυτούς στην καθημερινότητά του και δεν του άρεσε η βία και η επιβολή.
Αυτή τη συνταγή την ακολουθούσε από τότε που ήταν μαθητής και έπρεπε να βρει χώρο ανάμεσα στις μεγάλες οπαδικές αντιπαραθέσεις στο σχολείο και στη γειτονιά.
Δεν μίλαγε πολύ και όταν αναγκαζόταν, έβρισκε πάντα το ισχυρό επιχείρημα που ήταν μη αμφισβητήσιμο από κάποια πλευρά της αντιπαράθεσης. Έτσι κάπως πέρναγε τις δυσκολίες και τις κακοτοπιές. Ούτε Ολυμπιακός, ούτε Παναθηναϊκός. Ούτε ΠΑΟΚ, ούτε Άρης - κι ας νικήσει ο καλύτερος.
Το ίδιο ακολουθούσε και στα πολιτικά. Γνώριζε για όλους τους πελάτες πού κινούνταν πολιτικά από την εφημερίδα που αγόραζαν από το περίπτερό του και πάντοτε φύλαγε μια έξυπνη ατάκα για τον καθέναν.
Ελαφρά χρωματισμένη, χωρίς οξείες γωνίες και με ελάχιστες αμβλείες. Κυρίως επέλεγε στρογγυλεμένες απόψεις ώστε να κρατά πάντα τις ισορροπίες, τις αποστάσεις που έπρεπε να είναι ίσες, γιατί έτσι καθίσταντο και δίκαιες από αρχής.
Ακούγοντας για επεισόδια στο Λύκειο της κόρης του, πετάχτηκε σαν μπίλια φλίπερ από το κάθισμά του κι έτρεξε στο αυτοκίνητο να βρει το παιδί μ’ ένα φουλάρι πάνω από τη μάσκα της και δακρυσμένα μάτια έξω από το σχολείο να προσπαθεί να σταθεί μπροστά από τα ΜΑΤ, δίπλα από τους συμμαθητές της και απέναντι από τους κουκουλοφόρους με τα μαύρα ρούχα, μέσα στο σχολείο.
Βεβαιώθηκε ότι το παιδί ήταν καλά και αφού ψέλλισε δυο λόγια στα κανάλια για τον πόνο του πατέρα που δεν καταλάβαινε ακριβώς τι έχει συμβεί και γιατί, την πήρε από το χέρι να γυρίσουν στο περίπτερο και να τη νουθετήσει.
Για την αξία της ουδετερότητας και τις γωνίες στις απόψεις, που έπρεπε να είναι αμβλείες ή στρογγυλές, διότι αυτές ήταν από αρχής δίκαιες.
Λες και δεν υπήρχαν και οι ορθές.
